...

Η αγάπη είναι δώρο.
Ούτε να την πάρεις μπορείς, ούτε να την δώσεις, με το ζόρι.
Μόνο να τη νιώσεις γίνεται.
Αν αφεθείς.

* * * * * * *

Μερικές φορές παθαίνω πανικό. Και πολύ καλά παθαίνω, μπας και μάθω, γιατί χρόνια τώρα διατείνομαι ότι δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτές οι κρίσεις πανικού που παθαίνουν οι άνθρωποι, που τους λούζει κρύος ιδρώτας, πετάει η καρδιά τους και χάνουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους.
Ενώ για τον εαυτό μου-κοίτα χάιδεμα, κοίτα ευφημισμό, κοίτα εγωισμό-δεν το λέω ιατρικά: κρίσεις πανικού, το λέω παθαίνω πανικό.
Ζαλίζομαι από το φόβο, και η γη φεύγει κάτω από τα πόδια μου.
Μερικές άλλες φορές πάλι, νιώθω τόσο ήρεμη, σαν να μην μπορεί τίποτα να με πονέσει. Αυτό βέβαια δεν είναι και καλό, διότι πόση ευτυχία μπορεί να έχει μια παγοκολόνα, πόση ευτυχία και πόσο μέλλον ζωγραφισμένο μπροστά της?
Γενικά, η τραμπάλα που λέγαμε, είναι ακόμη μέσα μου. Τρελαίνει εμένα κυρίως, γιατί στην ηλικία μου, όλοι οι γύρω έχουν πια πάρει το δρόμο τους, και έχουν απηυδείσει επίσης, και δεν ασχολούνται με το δικό μου κουβάρι-έχουν τα δικά τους.
Μόνο οι συνάδελφοι τρώνε στη μάπα τα μούτρα μου καθημερινά, και ο αγαπημένος μου, που δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξει.
Εγώ πάντως αντέχω ακόμα.

(Αυτό το απηυδείσει άθλιο μου φαίνεται, μέχρι και το word αρνήθηκε να το αναγνωρίσει, αλλά δεν βρήκα άλλο τρόπο-γραφής, ούτε άλλη λέξη-ταιριαστή, απήυδησα-το κράτησα!).

* * * * * * *