είναι κάτι μέρες...

Αν ήσουν εδώ, θα πηγαίναμε στης Μαρίας σήμερα το βράδυ, που μας κάλεσε για Τσικνοπέμπτη, τα τέσσερα κορίτσια, με τους άντρες τους.

Τα χέρια μου-και το μυαλό μου, είναι παράλυτα.

Θέλω, να δω τις φίλες μου, δεν είναι αυτό. Περνάμε ωραία μαζί.

Πριν μια ώρα, ψάχνοντας μια φωτογραφία με τις δύο μικρούλες μου μαζί, για να φέρω να τη βάλω στο καδράκι στην κουζίνα μας, μου φάνηκαν τόσο πολλές οι φωτογραφίες με τις φίλες μου-αυτές που βγάζουμε κάθε φορά που βγαίνουμε οι τέσσερις για να βλέπουμε πως εξελισσόμαστε (!) μέσα στο χρόνο, που αποφάσισα (επιτέλους) να τις απομονώσω από τις υπόλοιπες και να τις βάλω στο άλμπουμ που έχει χαρίσει σε όλες μας-ακριβώς γιαυτό το σκοπό, η Ανατολή. Τις ξεχώρισα και τις έβαλα. Σταματούσα σε όλες. Αλλού ήμουν κλαμένη, αλλού έλαμπα, αλλού ήμασταν μετά από λογομαχίες, αλλού ήταν συγκινητικά (όπως τότε που κόψαμε τη δική μας-βασιλόπιτα της παρέας, στα τέσσερα, μέσα στον Ανατολικό)…

Πονάει το κεφάλι μου, κι απ΄ έξω ακούγονται δυνατά ποντιακά εδώ και ώρες. Θέλω ησυχία, να κλείσω τα μάτια και να σταματήσουν όλα.

Άμα ήσουν εδώ, θα πηγαίναμε. Το ξέρω πως θα σου άρεζε, θα γνώριζες και τους άντρες τους. Θα γνώριζαν κι αυτοί εσένα. Παιδιά δεν θα έχει-μου το λένε πάντα σαν να είναι ένα επιχείρημα για να πάω… Βέβαια, εγώ τα κατάφερα έτσι, ποιόν μπορώ να κατηγορήσω?

Τι γκρίνια, Χριστέ μου, τι γκρίνια. Απ΄ το τίποτα, για το τίποτα…
Νομίζω ότι γεννήθηκα παραπονούμενη και στραβομουτσουνιασμένη, κι έτσι θα πεθάνω. Τόσα χρόνια, τόσες κουβέντες, τόσες σκέψεις, τόσα επιχειρήματα, κι ακόμη δεν μπόρεσα να το τακτοποιήσω αυτό, να βγάλω αυτήν την ξινίλα από τα μούτρα μου…Ποιο μπιζέλι, εδώ έχω ολόκληρη μπιζελόσουπα κάτω από το στρώμα μου… Και το πιο αστείο είναι ότι δεν μπορώ να έχω ξεκάθαρη εικόνα για τον εαυτό μου, συχνά-πυκνά νιώθω πως ότι με σημάδεψε πιο πολύ στη ζωή μου (ή, ήρθε κι έδεσε μ΄ αυτό που είμαι αληθινά-μία που δεν τολμάει να διαφωνήσει και γιαυτό βρίσκει ομορφιά και αξία σε κάθε τι-όσο και το νιώθει λίγο- που έχει), είναι η Πολυάννα που διάβαζα μικρή…

Τελικά θα κάνω αυτό που μπορώ, θα μείνω σπίτι. Και θα στεναχωρήσω (προσβάλλω να πω?) τα κορίτσια για ακόμη μια φορά. Για άλλη μια φορά θα με λυπηθούν, θα νευριάσουν, θα με κουβεντιάσουν, θα μου τηλεφωνήσουν την ώρα του μεγάλου κεφιού και θα προσφερθούν να έρθουν να με ξεκολλήσουν από το σπίτι.

Όμως, αν ήσουν εδώ, θα πηγαίναμε.

Τώρα έχω να αντιμετωπίσω και την δική σου επιτίμηση-εκτός αυτής των άλλων, με τον εαυτού μου που δεν καταλαβαίνω πρώτον απ΄ όλους.

Ήταν μια εφιαλτική μέρα σήμερα-στη δουλειά. Κρυώνω εκεί που κάθομαι, και εκτός από την πρακτική πλευρά του θέματος-όταν κρυώνεις πως μπορείς να δουλέψεις? πώς να κουνήσεις τα χέρια σου, πώς να γράψεις? έχω και την θεωρητική-αυτή που είναι γέννημα του (ξινο)μυαλού μου: να νιώθω το γεγονός ότι κρυώνω σαν προσβολή στην προσωπικότητά μου… Θέλω να δουλεύω ήρεμα, δεν θέλω να με πιέζουν, να με τρέχουν, κουράστηκα, είναι τόσα χρόνια πια. Δεν αντέχω. Θέλω να φύγω, θέλω να σταματήσω, να μην βλέπω κανέναν τους, να μην βγαίνω από τη ζέστη και την ησυχία του σπιτιού μου…

Λοιπόν, άμα ήσουν εδώ, θα πηγαίναμε, στο υπόσχομαι. Και θα το ευχαριστιόμουν τελικά, το ξέρω καλά. Κάθε φορά που με πίεσα να βγω ενώ δεν ήθελα (καθόλου) τελικά πέρασα πολύ ωραία-το παραδέχομαι. Και θα χαιρόντουσαν και τα κορίτσια. Κι αυτό θα μου έδινε μεγάλη χαρά. Και δεν θα πίστευαν ότι είμαι παράξενη, ή αγενής, κι ότι δεν κάνω καμιά προσπάθεια. Και δεν θα είχα αυτό το βάρος ότι τους στεναχωρώ.

Τώρα αυτό να το ποστάρω?

* * * * * * *