το μέτρον: ο Άνθρωπος

Η ζωή, ο Θάνατος
κι αναμεσίς
η Τέχνη (η ποίηση)
όπου καταξιώνει τη ζωή,
την διαιωνίζει,
και το θάνατο καταργεί.

Γι΄αυτό, προς τι, γιατί
η "στράτευση", η σάτιρα, τα πείσματα, το μίσος
που δεν τους δίνει, πέρα ως πέρα, καμιά
σημασία η ζωή
κι ο θάνατος δεν στέργει
όλως διόλου
ναν τα ξέρη.

* * * * * * *
"Να αντισταθούμε δια της ποιήσεως".
Το αισθάνθηκα προχθές στην έκθεση "Νίκος Εγγονόπουλος: είμαι ζωγράφος και ποιητής". Όμως όχι κατά λέξη, όχι στον πληθυντικό, όχι με την λέξη αντίσταση, όχι με τη μορφή μάχης.
Αυτό που είχα στο νου μου ήταν περίπου "να μην ξεχνώ την ποίηση στην καθημερινότητά μου, πως μπορώ να στηρίζομαι σ αυτήν, γιατί μόνο αυτή είναι που έχει σημασία, μόνο αυτή μπορεί να σε υψώσει από το έδαφος, να σε πάει παραπέρα.
Όταν θυμηθείς πως υπάρχει η ποίηση τότε έχεις ένα λόγο να ζεις".

Ακριβώς όπως είπε ο ποιητής: η ζωγραφική και η ποίησις με παρηγορούν και με διασκεδάζουν.
Κι επίσης ο ζωγράφος: How rich art is.If one can only remember what one has seen,
one is never without food for thought or truly lonely,
never alone.

* * * * * * *