ω, όμορφα πρωινά του Σαββάτου

Σε άλλο βιβλιοπωλείο πήγαμε για καφέ αυτό το Σάββατο (εχθές), στην οδό Ακαδημίας. Ξεπάγιασα μέχρι να πάω-και καλά να πάθω, γιατί τελευταία στιγμή άφησα τον σκούφο μου πάνω στο πλυντήριο με τον –εντελώς χαρακτηριστικό για μένα τρόπο σκέψης: ε, καλά, δεν τον παίρνω, σιγά, πόση ώρα θα είναι, πόσο κρύο θα έχει, θα τα καταφέρω. Συνέπεια ο τρομερός πονοκέφαλος που ξεκίνησε το μεσημέρι και βροντούσε μέσα στο κεφάλι μου μέχρι το βράδυ, και η εντελώς μπουκωμένη μύτη μου!

Α, τα βιβλιοπωλεία! Η πρόταση που ακολουθεί είναι εντελώς κοινότυπη για όσους αγαπούν τα βιβλία-άρα και τα βιβλιοπωλεία και τις δανειστικές βιβλιοθήκες, αλλά συνεχίζω γιατί το ευχαριστιέμαι(!): ησυχία, οι άνθρωποι περπατούν στις μύτες και ψιθυρίζουν, σαν κάποιος να κοιμάται-οι τόσοι, οι στοιβαγμένοι μέσα στις σελίδες ίσως;
Ζέστη και απαλή κλασική μουσική.
Η φίλη μου καθόταν ήδη στο πατάρι και με περίμενε. Ξεφύλλιζε έντυπα, ανακουφισμένη που η βιβλιοθήκη απέναντι μας είχε βιβλία για μανατζμεντ οπότε μπορούσαμε να πιούμε απερίσπαστες τον καφέ μας, χωρίς το μάτι μας να κολλάει σε τίτλους!
Και σιγά-σιγά, περάσαμε ένα χέρι όλα (όλα; μπάαα) τα βιβλία που έχουμε διαβάσει: κάθε βιβλίο σημάδι μιας εποχής: αυτό μου το πρότεινε η Μαρία, αυτό είναι στην αποθήκη όπου τα καταχώνιασε η μαμά κάποτε όταν έλειπα ταξίδι, αυτό είναι παρέα με τα άλλα στη Θεσσαλονίκη...

Όχι, δεν είχε αρχή και τέλος η κουβέντα, ούτε μέση, ούτε κομβικά σημεία. Ήταν περισσότερο σαν ένα κουνέλι που πηδάει εδώ κι εκεί μέσα σε δωμάτια-βιβλία κι εποχές: δυό κοριτσάκια μικρά σαν την Φράνσι στο Μπρούκλιν, φοιτήτριες, σε διαφορετικά μέρη της χώρας, γυναίκες. Σκέψεις αναμνήσεις, εικόνες, αισθήματα, αποφάσεις, όλα ανάκατα, ταυτόχρονα, όμως ευχάριστα.

Πήρα το σαν τη βροχή πριν πέσει του Τζόναθαν Κόου γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον, και ανταλλάξαμε το γράμματα του Καζαντζάκη στη Γαλάτεια και ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα!
Μετά (τραβώντας να την ξεκολλήσω από τα βιβλία) περάσαμε πίσω από την Ζωοδόχο Πηγή (με ξεναγεί στην γειτονιά των βιβλιοπωλείων της Αθήνας !), φτάσαμε στην Ομόνοια (μέσω Χαφτείων: ω, μέρη που είχα ακουστά, μαθαίνω τώρα που βρίσκονται!) και μπήκαμε στο μετρό.

Στο Θησείο, στο μουσείο Ηρακλειδών, στην έκθεση για τον Τουλουζ Λωτρέκ και την εποχή του. Την οποία οι κυρίες από μέσα άνοιξαν πέντε λεπτά νωρίτερα όταν μας είδαν να περιμένουμε έξω στο κρύο!

* * * * * * *

Αυτήν την αίσθηση, όταν γυρνάς στους δρόμους και κρατάς βιβλία, κάνει παγωνιά και είσαι κουκουλωμένος μέχρι τα μπούνια, είναι Σαββατοκύριακο άρα αργία, προηγήθηκε κουβέντα και καφές κι ακολουθεί σπίτι, σπίτι, ησυχία, νόμιζα πως την είχα χάσει για πάντα.
Δεν μπορώ να το πω ακριβώς ευτυχία, είναι περισσότερο κάτι σαν αίσθηση θάλασσας, σαν να είσαι φοιτητής και γυρνάς στους δρόμους και δεν έχεις πιάσει ακόμη δουλειά, το μέλλον είναι μπροστά σου, και μπορείς να σχεδιάσεις και να ελπίζεις ότι θέλεις.
Σαν να γυρίζω για μερικές στιγμές 20 χρόνια πίσω κι ένα βουνό έχει φύγει από την πλάτη μου, κι όσα έζησα δεν τα έζησα, έχω την αφέλεια, τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία. Αλαφράδα, άλλη λέξη δεν βρίσκω.
Καλά, η αλήθεια είναι πως με τίποτα δεν θα γύριζα πίσω, αλλά να, στιγμές-στιγμές, είναι ωραίο κι ανακουφιστικό να νιώθω έτσι ξανά, με ξεκουράζει.




* * * * * * *