10.2.08

ω, όμορφα πρωινά του Σαββάτου


Σε άλλο βιβλιοπωλείο πήγαμε για καφέ αυτό το Σάββατο (εχθές), στην οδό Ακαδημίας. Ξεπάγιασα μέχρι να πάω-και καλά να πάθω, γιατί τελευταία στιγμή άφησα τον σκούφο μου πάνω στο πλυντήριο με τον –εντελώς χαρακτηριστικό για μένα τρόπο σκέψης: ε, καλά, δεν τον παίρνω, σιγά, πόση ώρα θα είναι, πόσο κρύο θα έχει, θα τα καταφέρω. Συνέπεια ο τρομερός πονοκέφαλος που ξεκίνησε το μεσημέρι και βροντούσε μέσα στο κεφάλι μου μέχρι το βράδυ, και η εντελώς μπουκωμένη μύτη μου!

Α, τα βιβλιοπωλεία! Η πρόταση που ακολουθεί είναι εντελώς κοινότυπη για όσους αγαπούν τα βιβλία-άρα και τα βιβλιοπωλεία και τις δανειστικές βιβλιοθήκες, αλλά συνεχίζω γιατί το ευχαριστιέμαι(!): ησυχία, οι άνθρωποι περπατούν στις μύτες και ψιθυρίζουν, σαν κάποιος να κοιμάται-οι τόσοι, οι στοιβαγμένοι μέσα στις σελίδες ίσως;
Ζέστη και απαλή κλασική μουσική.
Η φίλη μου καθόταν ήδη στο πατάρι και με περίμενε. Ξεφύλλιζε έντυπα, ανακουφισμένη που η βιβλιοθήκη απέναντι μας είχε βιβλία για μανατζμεντ οπότε μπορούσαμε να πιούμε απερίσπαστες τον καφέ μας, χωρίς το μάτι μας να κολλάει σε τίτλους!
Και σιγά-σιγά, περάσαμε ένα χέρι όλα (όλα; μπάαα) τα βιβλία που έχουμε διαβάσει: κάθε βιβλίο σημάδι μιας εποχής: αυτό μου το πρότεινε η Μαρία, αυτό είναι στην αποθήκη όπου τα καταχώνιασε η μαμά κάποτε όταν έλειπα ταξίδι, αυτό είναι παρέα με τα άλλα στη Θεσσαλονίκη...

Όχι, δεν είχε αρχή και τέλος η κουβέντα, ούτε μέση, ούτε κομβικά σημεία. Ήταν περισσότερο σαν ένα κουνέλι που πηδάει εδώ κι εκεί μέσα σε δωμάτια-βιβλία κι εποχές: δυό κοριτσάκια μικρά σαν την Φράνσι στο Μπρούκλιν, φοιτήτριες, σε διαφορετικά μέρη της χώρας, γυναίκες. Σκέψεις αναμνήσεις, εικόνες, αισθήματα, αποφάσεις, όλα ανάκατα, ταυτόχρονα, όμως ευχάριστα.

Πήρα το σαν τη βροχή πριν πέσει του Τζόναθαν Κόου γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον, και ανταλλάξαμε το γράμματα του Καζαντζάκη στη Γαλάτεια και ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα!
Μετά (τραβώντας να την ξεκολλήσω από τα βιβλία) περάσαμε πίσω από την Ζωοδόχο Πηγή (με ξεναγεί στην γειτονιά των βιβλιοπωλείων της Αθήνας !), φτάσαμε στην Ομόνοια (μέσω Χαφτείων: ω, μέρη που είχα ακουστά, μαθαίνω τώρα που βρίσκονται!) και μπήκαμε στο μετρό.

Στο Θησείο, στο μουσείο Ηρακλειδών, στην έκθεση για τον Τουλουζ Λωτρέκ και την εποχή του. Την οποία οι κυρίες από μέσα άνοιξαν πέντε λεπτά νωρίτερα όταν μας είδαν να περιμένουμε έξω στο κρύο!
* * * * * * *
Αυτήν την αίσθηση, όταν γυρνάς στους δρόμους και κρατάς βιβλία, κάνει παγωνιά και είσαι κουκουλωμένος μέχρι τα μπούνια, είναι Σαββατοκύριακο άρα αργία, προηγήθηκε κουβέντα και καφές κι ακολουθεί σπίτι, σπίτι, ησυχία, νόμιζα πως την είχα χάσει για πάντα.
Δεν μπορώ να το πω ακριβώς ευτυχία, είναι περισσότερο κάτι σαν αίσθηση θάλασσας, σαν να είσαι φοιτητής και γυρνάς στους δρόμους και δεν έχεις πιάσει ακόμη δουλειά, το μέλλον είναι μπροστά σου, και μπορείς να σχεδιάσεις και να ελπίζεις ότι θέλεις.
Σαν να γυρίζω για μερικές στιγμές 20 χρόνια πίσω κι ένα βουνό έχει φύγει από την πλάτη μου, κι όσα έζησα δεν τα έζησα, έχω την αφέλεια, τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία. Αλαφράδα, άλλη λέξη δεν βρίσκω.
Καλά, η αλήθεια είναι πως με τίποτα δεν θα γύριζα πίσω, αλλά να, στιγμές-στιγμές, είναι ωραίο κι ανακουφιστικό να νιώθω έτσι ξανά, με ξεκουράζει.




* * * * * * *

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εγώ τώρα τι να πω? Μόνο πως χαίρομαι πάρααα πολύ! :))) Πότε τράβηξες τη φωτογραφία? Δεν τ ο κατάλαβα!

Την ίδια αίσθηση ένιωσα κι εγώ! Χαίρομαι που δε μας πτοεί το κρύο , γιατί έχουμε ζέστη μέσα μας! ;)

Φιλιαά

Περί κουζίνας και όχι μόνο είπε...

Μου δημιουργείς αίσθημα νοσταλγίας γιά την πρωτεύουσα :))
Παρ΄όλο που ζηλεύω πολύ, χαίρομαι και πολύ γιατί είσαι καλά.
Φιλιά πολλά.

ZouZouna είπε...

Μου αρέσει η Βιβλιοθήκη της Βουλής όπου μπορώ να διαβάσω, σε ένα περιβάλλον, που νομίζω πως θα βγεί ο Κολοκοτρώνης να καθίσει δίπλα μου και η Βιβλιοθήκη της Πανεπιστημίου, που έχει την ίδια περίπου ατμόσφαιρα.
Δεν έχει καφέ, όμως μυρίζει χαρτί παλιό, έχει μια ησυχία και μια μυσταγωγία...... δοκίμασε την επόμενη φορά

Dr_MAD είπε...

Με τα μικρούλια γραμματάκια στο τελος στραβώθηκα ο καϋμένος. Πάντως έχεις δίκαιο. Εγώ το διάβασμα δεν το έχω αφήσει ποτέ. Από Τζόναθαν Κόου να διαβάσεις και το Σπίτι του Υπνου, αν δεν το έχεις κάνει ήδη. Είναι ένα αριστούργημα. Καλή εβδομάδα ;-)

faraona είπε...

Lemon επειδη σε βλεπω να εισαι μεσα σε βιβλιοθηκες και κλειστους χωρους ποσταρω κατι σημερα στο τελος της σελιδας μου και σου το αφιερωνω.
Χωρις αυτο να σημαινει οτι δεν ζηλευω λιγο για τις βολτες και τα καφεδακια στην πρωτευουσα.
Εχεις και καιρο να φανεις απο μενα,,,ευκαιρια λοιπον.Πολλα φιλακια γλυκολεμονατα.

Dory είπε...

Καλημέρα Λεμονάκι!
Υπέροχο το post σου, γεμάτο αισιοδοξία. Όσα έκανες και ένιωσες τα έχω κάνει κι εγώ στο παρελθόν, αλλά, χωρίς να το καταλάβω, απλά τα άφησα "για την άλλη εβδομάδα...", "όταν θα...". Αφού τελικά ξαναβρήκες αυτή την υπέροχη αίσθηση, θα προσπαθήσω να την ξαναβρώ κι εγώ. Ίσως να τα καταφέρω...

Rizobreaker είπε...

Πολύ όμορφες οι καταστάσεις που περιγράφεις... Δημιουργείς εικόνες...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πανέμορφη βόλτα ακόμη πιο μεγαλειώδης η αίσθηση που περιγράφεις.' ΄Ετσι όμορφο σου εύχομαι και το σημερινό Σάββατο!!!


-mad, δεν ξέρεις παιδί μου πώς να μεγαλώνεις τα γράμματα;
Ctrl και + όσες φορές θέλεις και....Any problem
Νααααα...κάτι γράμματα...
;-)))

Φιλιά και Γλαρένιες αγκαλιές