βόλτα

Οδηγώντας στην Αθήνα, νιώθω σαν ένας νέος Ροβινσώνας Κρούσος…

Μπορεί να φαίνεται αφελές, μπορεί να φαίνεται βλακεία, μπορεί να φαίνεται σαν να αστειεύομαι, αλλά κυριολεκτικά, ακόμη, μετά από σχεδόν ένα χρόνο, νιώθω πολύ ευτυχισμένη όταν οδηγώ στις γειτονιές της Αθήνας… Είναι μια περίεργη κατάσταση, σαν μια περιπέτεια εκ του ασφαλούς: χωρίς σωματική κούραση, προστατευμένη από την πανοπλία του αυτοκινήτου, οδηγώ και ρουφάω τις γειτονιές που εναλλάσσονται μπροστά στα μάτια μου. Έτσι, ανακαλύπτω έναν εαυτό μου που δεν τον ήξερα, που δε βιάζεται, θέλει να περιπλανιέται, να βλέπει, να βλέπει και να σκέφτεται. Δεν με κουράζει η οδήγηση, αντίθετα, με ξεκουράζει. Δεν προφταίνω να βλέπω, να μαζεύω. Όλα μου φαίνονται καινούργια και πολύ ενδιαφέροντα. (Αυτό βέβαια πολύ με παραξενεύει: σαν να ήμουν στο βουνό και βρέθηκα στην Νέα Υόρκη…)

Σαν να διασχίζω ζούγκλα, σκέφτομαι: μήπως να έστριβα από δω; Ας στρίψω, απ' αυτό το δρόμο δεν έχω ξαναπεράσει, ας τον πάρω να δούμε που θα με βγάλει. Κι ωωω, τι όμορφα σπίτια, τι περίεργες, τι διαφορετικές γειτονιές.

Πατησίων, πλατεία Αμερικής, Μηθύμνης (Μηθύμνης;), πολυκατοικίες παλιές, βρώμικες, σκοτεινά μπαρ και ψιλικατζίδικα, Αγαθουπόλεως, μετανάστες, νεραντζιές στριμωγμένες στο πεζοδρόμιο, μονοκατοικίες ακατοίκητες, μισογκρεμισμένες, ισόγεια κι ημιυπόγεια. Άγιος Αντώνιος, σπίτια με κήπο παλιά, εγκαταλειμμένα, κι άλλα κατοικημένα, φτωχικά, καλοβαλμένα. Ροζ, με ακροκέραμα, με όμορφα κάγκελα, με κήπους. Λένορμαν, πολυκατοικίες παλιές, καινούργιες, φρεσκοβαμμένες, με πυλωτές γεμάτες αυτοκίνητα, με μπουγάδες. Δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα παρκαρισμένα, να μην μπορείς να στρίψεις, κάδοι, πασαλάκια, και πάλι νεραντζιές. Λεωφορεία σε στενούς δρόμους, Γκύζη, αδιέξοδα, δρόμοι με παρκάκια στη μέση τους, με τοιχάκια, με φυτά. Ανηφόρες απότομες, κατηφόρες. Ομόνοια, Πειραιώς, Κολοκυνθούς έρημη και όμορφη, σαν να διασχίζεις παλιά ελληνική ταινία. Δέντρα, φανάρια, πινακίδες παντού (από παντού πάει στο Ελευθέριος Βενιζέλος-όπου και να βρεθείς σ' αυτή την πόλη…). Μονοκατοικίες κολλημένες η μία δίπλα στην άλλη, με εσωτερικές αυλές και πολλές πόρτες, με γλάστρες, με πλαστικές καρέκλες, μηχανές παρκαρισμένες σε εσοχές. Παντού μαγαζιά, στεγνοκαθαριστήρια, σούπερμάρκετ, σιδηρικά. Πανόρμου, σουβλάκια, εκκλησίες, ησυχία, ζαχαροπλαστεία. Μετανάστες, γιαγιάδες, κουρασμένοι με ψώνια που γυρίζουν από τη δουλειά τους.

Σήμερα που το μετρό είχε απεργία, πήγα στη δουλειά και γύρισα, με το αυτοκίνητο. Έκανα μία ώρα κι ένα τέταρτο για να πάω το πρωί, κι άλλο τόσο για να επιστρέψω το απόγευμα. Πηγαίνοντας έχασα την Αγίου Μελετίου (πού να είχε πάει πρωί-πρωί;) αλλά ευτυχώς πέτυχα στη θέση της την Χαριλάου Τρικούπη (ούφ…). Γυρίζοντας πειραματίστηκα με τις καθέτους της Πατησίων!


* * * * * * *