27.2.08

βόλτα

Οδηγώντας στην Αθήνα, νιώθω σαν ένας νέος Ροβινσώνας Κρούσος…

Μπορεί να φαίνεται αφελές, μπορεί να φαίνεται βλακεία, μπορεί να φαίνεται σαν να αστειεύομαι, αλλά κυριολεκτικά, ακόμη, μετά από σχεδόν ένα χρόνο, νιώθω πολύ ευτυχισμένη όταν οδηγώ στις γειτονιές της Αθήνας… Είναι μια περίεργη κατάσταση, σαν μια περιπέτεια εκ του ασφαλούς: χωρίς σωματική κούραση, προστατευμένη από την πανοπλία του αυτοκινήτου, οδηγώ και ρουφάω τις γειτονιές που εναλλάσσονται μπροστά στα μάτια μου. Έτσι, ανακαλύπτω έναν εαυτό μου που δεν τον ήξερα, που δε βιάζεται, θέλει να περιπλανιέται, να βλέπει, να βλέπει και να σκέφτεται. Δεν με κουράζει η οδήγηση, αντίθετα, με ξεκουράζει. Δεν προφταίνω να βλέπω, να μαζεύω. Όλα μου φαίνονται καινούργια και πολύ ενδιαφέροντα. (Αυτό βέβαια πολύ με παραξενεύει: σαν να ήμουν στο βουνό και βρέθηκα στην Νέα Υόρκη…)

Σαν να διασχίζω ζούγκλα, σκέφτομαι: μήπως να έστριβα από δω; Ας στρίψω, απ' αυτό το δρόμο δεν έχω ξαναπεράσει, ας τον πάρω να δούμε που θα με βγάλει. Κι ωωω, τι όμορφα σπίτια, τι περίεργες, τι διαφορετικές γειτονιές.

Πατησίων, πλατεία Αμερικής, Μηθύμνης (Μηθύμνης;), πολυκατοικίες παλιές, βρώμικες, σκοτεινά μπαρ και ψιλικατζίδικα, Αγαθουπόλεως, μετανάστες, νεραντζιές στριμωγμένες στο πεζοδρόμιο, μονοκατοικίες ακατοίκητες, μισογκρεμισμένες, ισόγεια κι ημιυπόγεια. Άγιος Αντώνιος, σπίτια με κήπο παλιά, εγκαταλειμμένα, κι άλλα κατοικημένα, φτωχικά, καλοβαλμένα. Ροζ, με ακροκέραμα, με όμορφα κάγκελα, με κήπους. Λένορμαν, πολυκατοικίες παλιές, καινούργιες, φρεσκοβαμμένες, με πυλωτές γεμάτες αυτοκίνητα, με μπουγάδες. Δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα παρκαρισμένα, να μην μπορείς να στρίψεις, κάδοι, πασαλάκια, και πάλι νεραντζιές. Λεωφορεία σε στενούς δρόμους, Γκύζη, αδιέξοδα, δρόμοι με παρκάκια στη μέση τους, με τοιχάκια, με φυτά. Ανηφόρες απότομες, κατηφόρες. Ομόνοια, Πειραιώς, Κολοκυνθούς έρημη και όμορφη, σαν να διασχίζεις παλιά ελληνική ταινία. Δέντρα, φανάρια, πινακίδες παντού (από παντού πάει στο Ελευθέριος Βενιζέλος-όπου και να βρεθείς σ' αυτή την πόλη…). Μονοκατοικίες κολλημένες η μία δίπλα στην άλλη, με εσωτερικές αυλές και πολλές πόρτες, με γλάστρες, με πλαστικές καρέκλες, μηχανές παρκαρισμένες σε εσοχές. Παντού μαγαζιά, στεγνοκαθαριστήρια, σούπερμάρκετ, σιδηρικά. Πανόρμου, σουβλάκια, εκκλησίες, ησυχία, ζαχαροπλαστεία. Μετανάστες, γιαγιάδες, κουρασμένοι με ψώνια που γυρίζουν από τη δουλειά τους.

Σήμερα που το μετρό είχε απεργία, πήγα στη δουλειά και γύρισα, με το αυτοκίνητο. Έκανα μία ώρα κι ένα τέταρτο για να πάω το πρωί, κι άλλο τόσο για να επιστρέψω το απόγευμα. Πηγαίνοντας έχασα την Αγίου Μελετίου (πού να είχε πάει πρωί-πρωί;) αλλά ευτυχώς πέτυχα στη θέση της την Χαριλάου Τρικούπη (ούφ…). Γυρίζοντας πειραματίστηκα με τις καθέτους της Πατησίων!


* * * * * * *

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι αφέλεια, μάτια μου, χαρά είναι. Απλά απολαμβάνεις το καθημερινό ταξίδι σε καινούρια αχαρτογράφητη περιοχή για σένα. :)

faraona είπε...

Συμφωνω με τη renata.Απολαυση ειναι!
Γιατι οχι?
Μια χαρα Lemon σε βρισκω!!!!

Konstantinos είπε...

Ο κυρ-Γιάννης σε νέα έκδοση! Καλοτάξιδη :)

Ανώνυμος είπε...

σου στέλνω μέιλ , μπορεί να πάει στα σκουπίδια , γιατί έκανα καινούριο.
roxanne

Dr_MAD είπε...

1 ώρα και? Θεε μου! Αυτό είναι μαρτύριο. Δες το σαν εκδρομή άλλη φορά και να σταματάς στο μέσον της διαδρομής για σάντουιτς και πορτοκαλαδίτσα. Ουφ! Κουράστηκα μόν που το άκουσα. Και για πάρκινγκ μη το συζητάς...

Καλό μήνα και καλό ΣK ;-)

Equilibrium είπε...

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την ιθάκη ένα πράγμα, όταν ψάχνεις για πάρκινγκ, βέβαια!

Προτιμώ να την περπατώ ακόμη την Αθήνα όταν έρχομαι, αν και με το τουτού μπορώ να πω ότι ως τώρα ήμουν ολίγον τι κολόφαρδος, δεν έχω παράπανο :P

χαχα, καλώς σε βρίσκω! Καλό μήνα και καλό σουκού!

ONOMATODOSIA είπε...

τελικα *περπατιεται* με το αυτοκινητο.
κι εγω 7 μηνες ειμαι εδω και μ αρεσει να την *οδηγω*

Ανώνυμος είπε...

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ


Συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη, την Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008, στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην παραλία, στις 7 μ.μ., συγκαλεί το Ινστιτούτο Εθνικών και Κοινωνικών Μελετών «ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ», μετά από συνεδρίαση του Δ.Σ., υπό την προεδρία του Καθηγητή κ. Χρήστου Γούδη, για να απαντήσει στην επιχειρούμενη σκόπιμη παραχάραξη της Ιστορίας της Μακεδονίας, που προσβάλλει την ιστορική μνήμη των Ελλήνων και αποσκοπεί στην εθνική τους μείωση.

Το Δ.Σ. του Ινστιτούτου έλαβε αυτή την απόφαση μετά την κατάθεση των προτάσεων Νίμιτς και την απόρριψή τους από την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού.

Ανεξάρτητα από τη στάση και την απόφαση της πολιτικής ηγεσίας και των οργάνων της, που ασκούν την εξωτερική πολιτική της χώρας, το Δ.Σ. του Ινστιτούτου «ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ» θεωρεί χρέος του να στρατευτεί με όλες τις υγιείς δυνάμεις του τόπου για την αντιμετώπιση της σαφούς επιβουλής, και να διατρανώσει την άρνησή μας να αποδεχθούμε ταπεινωτικές λύσεις για τη χώρα και το λαό μας.

ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ!!!

McKat είπε...

Πόσο σε καταλαβαίνω :))

Juanita La Quejica είπε...

Είσαι θαρραλέα! Εγώ με αυτοκίνητο κέντρο, δεν το αντέχω.

ZouZouna είπε...

Γεννήθηκα Πλ. Βικτωρίας στην Φερρών. Φυλής, Διδύμου, Φωκαίας, στενάκια μικροσκοπικά που ακόμη και τώρα θέλω να περνώ.
Μένω Κυψέλη. Στην αγορά. Τρελλαίνομαι με τα στενάκια κι εδω. Τριγυρνώ άσκοπα και "στριμόχνομαι" για να περιεργαστώ. Δούλευα Αμπελόκηπους και τώρα Χαλάνδρι. Απο το 79 που οδηγώ πάω ΠΑΝΤΟΥ με το αυτοκίνητο και ιδίως στο κέντρο. Το λατρεύω και μ' αρέσει να τριγυρνώ και να απολαμβάνω.
Ακόμη και στο Θησείο, με το αυτοκίνητο (στα πλάγια που άφησαν δρόμους). Γκύζη,΄το πατρικό της μαμάς μου, έμαθα να οδηγώ στις ανηφόρες. Λυκαβηττός, Στ. Λαρίσης, Γκάζι τόσες γειτονιές όμορφες.
Τους αφήνω να λένε.
Και ξέρω κι όλα τα πάρκινγ και όλους τους χώρους για παρκάρισμα.
Εγω λέω ναι με το αυτοκίνητο στο κέντρο και σ' όποιον αρέσω.
Οχι που θα στριμωχτώ με τους αλλοδαπούς στα μέσα μαζικής. Ινδίες γίναμε! καλά κάνεις και να συνεχίσεις να το κάνεις !

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μία ώρα και ένα τέταρτο....
Πως την καταντήσαμε την Αθήνα και γενικότερα τις μεγαλουπόλεις.
Πολύ περισσότερο απ' ότι να πήγαινες Ισθμό Κορίνθου.

΄Ομως μετράει το ότι το απολαμβάνεις.
Και απολαμβάνεις τις όποιες δύσκολες ή δυσχερείς καταστάσεις,όταν στο μέσα σου αισθάνεσαι πλήρης.

Θα θεωρηθώ υπερβολική, αν σου πω πως σε νιώθω και χαμογελώ ικανοποιημένη;

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές