μακροζωία, ευτυχία & ευημερία

Προχτές ονειρεύτηκα πως μας έκανε αρραβώνα με το έτσι θέλω, στο δικό της σπίτι μια θεία μου. Δεν κατάλαβα ποια ακριβώς, μια από τις μεγάλες αδελφές του πατέρα μου. Τάχατες πάρτυ έκπληξη, για να Τον γνωρίσουμε, με το έτσι θέλω… Μπήκαμε στο σπίτι κι ήταν όλοι μαζεμένοι εκεί, οι περισσότεροι νεκροί, ή τόσο μακρινοί πια από τα χρόνια που έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου. Έφερνα το βλέμμα γύρω κι έβλεπα κι άλλα πρόσωπα, άσχετα, από το παρελθόν, συγγενείς, δίσκους με φαγητά, σαλόνια, χαμόγελα. Να είσαι αναγκασμένος να δεχτείς μια κατάσταση που δεν τη θέλεις, να φερθείς κόσμια, να μη μιλάς, να έχεις υπομονή κι ευγένεια.

Εχθές ονειρεύτηκα την κηδεία του ξαδέρφου μου. Του πιο αγαπημένου, μεγάλου ξαδέλφου μου, που ευτυχώς ζει ακόμα. Ήταν κόσμος πολύς μαζεμένος, σ' ένα σπίτι με φωτεινό καφέ χρώμα, όλο βελούδα και χαλιά και κουρτίνες. Κόσμος μαζεμένος γύρω από τραπέζια, καθισμένοι, μιλώντας ψιθυριστά. Πάλι πρόσωπα, γνωστοί από το παρελθόν, που δεν ήθελα να τους ξαναδώ, ήταν όλοι εκεί. Κι εγώ να γλιστράω αργά, σαν κάμερα που προχωράει από πρόσωπο σε πρόσωπο, να σηκώνουν τα μάτια τους να με κοιτάζουν και να λένε «α, ήρθες». Ήταν απ' αυτές τις στιγμές που δεν θέλεις να τις ζήσεις μα ξέρεις πως πρέπει, πως βρίσκονται μπροστά σου και σε περιμένουν.

Τι να θέλουν να μου πουν τόσοι πεθαμένοι;

* * * * * * *