"...Όλοι αυτοί που δεν ξέρουν πως είναι να ζεις, έχουν από μια γυάλινη μπάλα που τους κυκλώνει και δεν τους επιτρέπει να βγουν έξω από το σπίτι τους, να νιώσουν πως είναι να ζεις χωρίς αυτό το κουτί που έχουμε όλοι μέσα στα σπίτια μας. Δε λέω, βγαίνουν έξω αλλά με το αυτοκίνητο. Αλλά δεν ξέρουν ότι άμα βγουν έξω απ αυτό θα δουν πως είναι να ζεις έξω από ένα τετρακίνητο μπελά..."
Η Χρυσούλα μιλάει για ένα χωριό λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη-(μάλλον) σαν όλα τα χωριά του κόσμου: με κήπους με γρασίδια και αγριόχορτα, με κότες και σκυλιά, αλλά κυρίως με ποδηλατάδες στους δρόμους του χωριού με τους συμμαθητές της. Πηγαίνει σχολείο κι αγγλικά με τα πόδια, παίζει στους χωματόδρομους και στις αυλές των φίλων της και δε θέλει πια να κατεβαίνει στην πόλη τα Σάββατα...
* η φωτογραφία τραβήχτηκε προχθές στο πάρκο περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης "Αντώνης Τρίτσης", μια όαση στα όρια των Δήμων Ιλίου και Αγίων Αναργύρων.
* * * * * * *
3 σχόλια:
H Xρυσουλα εχει εκτος απο ονομα και χρυσο μυαλο...
Μπραβο της!
Ανταποδίδω την επίσκεψη και συγχαίρω σε για το Ιστολόγιό σου. Το κρατώ στ' Αγαπημένα και θα έρχομαι συχνότατα, διότι διαπιστώνω ότι διαθέτει δυο τουλάχιστον διακριτικά που με θέλγουν: Ποιότητα και Ποίηση!
Καλή συνέχεια!
Eχω ζήσει τα μισά χρόνια της ζωής μου σε μεγαλούπολη της Αμερικής και τα υπόλοιπα μισά σχεδόν σε ένα χωριουδάκι της Κοζάνης. Πραγματικά δεν θα άλλαζα με τίποτα τις μέρες μου στο χωριό... Δυστυχώς, τώρα ακολουθώ καριέρα βλέπεις (με προβληματισες έντονα)
Δημοσίευση σχολίου