όνειρα...

Φτού, φτού,φτού, μακριά από μας..
Φρίκη, φρίκη, φρίκη… Όλο το βάρος των παιδικών μου χρόνων εκφρασμένο μ’ ένα τραγούδι… Του οποίου, παρεμπιπτόντως, δεν καταλαβαίνω τα λόγια… Όχι και πως χρειάζεται… Ο ήχος, η μουσική, η τρυφερή γαργαλιστή φωνή του Τζό, αυτά αρκούν από μόνα τους για να ν’ ανασύρουν μια ολόκληρη-φρικτή, φρικτότατη εποχή. Εκείνη την εποχή που δεν είσαι πια μικρός αλλά δεν είσαι και μεγάλος, που αρχίζεις να σκέφτεσαι, που ασφυκτιάς με τα πάντα, που ανακαλύπτεις το θάνατο.
Δεν άντεξα να το ακούσω μέχρι το τέλος.
Ευτυχώς-ευτυχώς λέω, μεγάλωσα.

Το μπαούλο με τις αναμνήσεις μας είναι καλά κλεισμένο. Μόνο μερικές φορές, ερήμην μας, βγαίνουν στο δρόμο μας κάτι κλειδιά αναπάντεχα, οι μυρωδιές και τα τραγούδια, που το ξεκλειδώνουν και μας πισωγυρίζουν. Όχι για πολύ, ευτυχώς. Όχι τόσο όσο χρειάζεται για να το δούμε με τα νέα μας μάτια, και να το ξεπεράσουμε. Ελαχιστότατα, κι αμέσως το καπακώνουμε, το κλείνουμε, αλλάζουμε κανάλι.
Τελικά μπορεί και να μη μεγάλωσα.

(Ο Τζό, ο με τη φωνή σα χάδι, ο χαμογελαστός, δε φταίει σε τίποτα για τους συνειρμούς μου, χρειάζεται να το πω;)


* * * * * * *