1.4.08

όνειρα...


Φτού, φτού,φτού, μακριά από μας..
Φρίκη, φρίκη, φρίκη… Όλο το βάρος των παιδικών μου χρόνων εκφρασμένο μ’ ένα τραγούδι… Του οποίου, παρεμπιπτόντως, δεν καταλαβαίνω τα λόγια… Όχι και πως χρειάζεται… Ο ήχος, η μουσική, η τρυφερή γαργαλιστή φωνή του Τζό, αυτά αρκούν από μόνα τους για να ν’ ανασύρουν μια ολόκληρη-φρικτή, φρικτότατη εποχή. Εκείνη την εποχή που δεν είσαι πια μικρός αλλά δεν είσαι και μεγάλος, που αρχίζεις να σκέφτεσαι, που ασφυκτιάς με τα πάντα, που ανακαλύπτεις το θάνατο.
Δεν άντεξα να το ακούσω μέχρι το τέλος.
Ευτυχώς-ευτυχώς λέω, μεγάλωσα.

Το μπαούλο με τις αναμνήσεις μας είναι καλά κλεισμένο. Μόνο μερικές φορές, ερήμην μας, βγαίνουν στο δρόμο μας κάτι κλειδιά αναπάντεχα, οι μυρωδιές και τα τραγούδια, που το ξεκλειδώνουν και μας πισωγυρίζουν. Όχι για πολύ, ευτυχώς. Όχι τόσο όσο χρειάζεται για να το δούμε με τα νέα μας μάτια, και να το ξεπεράσουμε. Ελαχιστότατα, κι αμέσως το καπακώνουμε, το κλείνουμε, αλλάζουμε κανάλι.
Τελικά μπορεί και να μη μεγάλωσα.

(Ο Τζό, ο με τη φωνή σα χάδι, ο χαμογελαστός, δε φταίει σε τίποτα για τους συνειρμούς μου, χρειάζεται να το πω;)


* * * * * * *

5 σχόλια:

P. Kapodistrias είπε...

Τι μού θύμισες!!!... Έως δακρύων σού λέω...

Equilibrium είπε...

Όνειρα που τολμούμε να τα φωνάξουμε σαν ψέματα πρωταπριλιάτικα..

Καλό σου μήνα :)

Γνωμοδότης είπε...

Του οποίου, παρεμπιπτόντως, δεν καταλαβαίνω τα λόγια…

Σε ελεύθερη απόδοση (του Δάκη;) λέει:

Όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα, φύγατε νωρίς νωρίς, η χειμωνιά μη σας βρεί
κι έμεινα μονάχος δίχως όνειρα μόνο μου με βρήκε η αυγή.

Γιατί εσύ, γιατί εσύ δεν είσαι πια κοντά μου.
Προσπαθώ, προσπαθώ να σε ξεχάσω αλλά δε μπορώ.

Κάθε τι, κάθε τι μου θυμίζει εσένα,
εσένα που χωρίς να σκεφτείς τίποτα
πήρες τα όνειρα μου, την χαρά μου, την καρδιά μου ….

Κι έφυγες και χάθηκες σαν σύννεφο, έσβησες σαν όνειρο που το πρωί ξεψυχά.
Άπλωσα τα χέρια μα δεν σ’ έπιασα κι έκλαψα για πρώτη φορά.

Όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα
φύγατε νωρίς νωρίς, η χειμωνιά μη σας βρεί
κι έμεινα μονάχος δίχως όνειρα
μόνο μου με βρήκε η βροχή.

;-)

Εκείνη την εποχή που δεν είσαι πια μικρός αλλά δεν είσαι και μεγάλος, που αρχίζεις να σκέφτεσαι, που ασφυκτιάς με τα πάντα, που ανακαλύπτεις το θάνατο.

Θάνατο; Ποιό θάνατο;

Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλες νεκροθάπτες...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πωπω.... που με γύρισες;....
εκεί που όπως λες, ανακαλύπταμε τον κόσμο και ασφυκτιούσαμε..μα πολύ σου λέω...
Κι' εγώ χαίρομαι που μεγάλωσα... κι' εγώ χαίρομαι που παραμένω παιδί, αλλά χαίρομαι επίσης, που διαπιστώνω πως και πολλοί άλλοι παραμένουν παιδιά
Καλ΄σου Σ/Κ!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

Όπως είπες κι εσύ, ευτυχώς μεγαλώσαμε. :)
Άσε το παρελθόν πίσω και δες το παρόν, που είναι πολύ καλύτερο! ;)

Φιλιάά