Μεθαύριο κλείνει αισίως ένας χρόνος διαμονής στην Αθήνα. (Να τα εκατοστίσουμε, αισίως επίσης).
Μέσα στην ποίηση έπεσα πέρσι όταν έφτασα, στον μήνα του Εγγονόπουλου στο μετρό. Είπα η Αθήνα είναι μια πόλη όπου όταν το βλέμμα σου αφαιρείται πέφτει πάνω σε ποιήματα, κι όταν περπατάς έξω μοσχοβολούν οι νεραντζιές. Ένα χρόνο μετά, ορίστε, αυτά τα δύο είναι ακόμη ολόιδια: ποιήματα στο μετρό και λουλούδια στους δρόμους. Ανθισμένα οικόπεδα γεμάτα κίτρινες μαργαρίτες σκόρπια στην πόλη, παπαρούνες στα πεζοδρόμια.
* Όχι Μονέ, όχι. Μενίδι. Σάββατο πρωί, μέσα στη βροχή, ψάχνοντας μέσα στους χωματόδρομους το ί-σοπ. Δεν είναι θαύμα;
* * * * * * *
7 σχόλια:
Θαύμα, θαύμα! Βλασταίνει η φύση ακόμα στην πόλη μας; :)
Αν η διαθεση ειναι καλη ...το ματι ακολουθει.
Χαιρομαι που η διαθεση σου οδηγει το ματι σου στην τεχνη και στα λουλουδια.
Χαρομαι πραγματικα.
Κ
Α
Λ
Ημερα
ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ!!!!!!
Όμορφη εικόνα. Μου θυμίζει τα χωράφια γύρω απ΄το σπίτι πριν πολλά χρόνια!! :)
Ανοίγουν μαζί με τα λουλούδια και οι καρδιές! ;)
Πάντοντε να μπορείς να βλέπεις τα λουλούδια,οπου υπάρχουν.Μερικές φορές τα κοιτάζουμε αλλα δεν τα βλέπουμε.
Μαγεία η φύση.
Καλό το χωραφάκι... ένας χρόνος ε;
...
αν τα βλέπεις τόσο θετικά όλα θα βρίσκεις άλλα τόσα παντού.
αυτό είναι και ο σωστός τρόπος πιστεύω.
Συμφωνώ και προσυπογράφω!!!
Καλημέρες!
Δημοσίευση σχολίου