Θυμώνω πολύ με τους ανθρώπους που αυτοκτονούνε. Κι ας το ‘χω σκεφτεί πολλές φορές, (πολλές), αυτό το θάνατος ως λύτρωση (από τα πάντα). Δεν λυπάμαι, δεν προσπαθώ να κατανοήσω (που θα έπρεπε, μάλλον). Αυτόματα μόνο, θυμώνω.
Γιατί είναι σαν να έχει μείνει μια ιστορία μισό-ειπωμένη, ένας πίνακας μισός. Για πάντα όμως. Είναι και που έτσι μένουν για πάντα νέοι, δε μεγαλώνουν ποτέ. Και φτάνει το παράδοξο, οι συνομήλικοί τους να φαίνονται σαν ηλικιωμένοι γονείς τους. Μα πιο πολύ είναι που με πονάει η σκέψη όλων αυτών που μένουν πίσω, δίχως τους. Άναυδοι.
Μπορεί πάλι, να θυμώνω με μένα, που –άλλα αντ’ άλλων- από τη μια λέω πως ο θάνατος είναι λύτρωση, κι από την άλλη θυμώνω μ’ αυτούς που το κάνουν αντί να το λένε.
(Συγνώμη, καλή μου, δεν μπορώ να δω τα πλοία του Αντώνη σαν προετοιμασία για τη μεγάλη φυγή. Από την ώρα που μου το είπες όμως, προσπαθώ.)
* * * * * * *
2 σχόλια:
και γω θυμώνω όταν ακουω πως κάποιος αυτοκτόνησε..η καλύτερα νιωθω πως μουδιάζει η ψυχή μου..
μισοτέλειωτη ιστορία..
το μόνο που με γαληνεύει είναι η σκέψη πως πριν κλείσουν τα μάτια συγχωρεσαν όλους και τον εαυτο τους μαζί..και αγάπησαν όλους,πάλι και τον εαυτο τους,και μένει μια ανοικτη αγκαλία που σίγουρα θα γίνει αγκάλιασμα καποτε.
αφήνω τις ευχές μου για καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!
Καλή Ανάσταση :-D
Και με προσοχή στο τιμόνι
Δημοσίευση σχολίου