διαβάζω...

«Να σε ρωτήσω κάτι, Σούλμαν;» είπε ο προπονητής Τζέφρυ. «Όταν ήσουν μικρός, έπαιζες στο δρόμο;»

«Βέβαια» απάντησε ο Σούλμαν.

«Τι έπαιζες; Μπέιζμπολ; Ποδόσφαιρο; Κυνηγητό;»

«Όλα αυτά» είπε ο Σούλμαν. «Και μάλιστα, στη διάρκεια του μαραθώνιου θα περάσουμε πολύ κοντά από τους δρόμους όπου έπαιζα, όταν έμενα με την οικογένειά μου στο Μπρούκλιν».

«Ξέγνοιαστες εποχές, δεν συμφωνείς; Οι καλοκαιρινές βραδιές. Οι φίλοι. Οι γονείς που σ΄ έβαζαν στο κρεβάτι. Η μόνη έγνοια που είχες ήταν ότι κάθε τόσο περνούσε αυτοκίνητο κι έπρεπε να σταματήσεις το παιχνίδι και να κάνεις στην άκρη, δεν συμφωνείς;»

«Ναι» είπε ο Σούλμαν χαμογελώντας στην ανάμνηση.

«Για σκέψου, βρε Σούλμαν. Μια εποχή που το μυαλό και το σώμα σου ήταν ένα. Συγχωνευμένα. Τότε, όταν έκανες κάτι, οι σκέψεις σου δεν έτρεχαν σε κάτι άλλο. Ότι ήσουν, όλα αυτά τα συστατικά που συνέθεταν τον μικρό Σούλμαν, ήταν απορροφημένα στο παιχνίδι. Τα παιδιά το κάνουν φυσικά αυτό, προτού πεθάνουν και γίνουν ενήλικοι. Παίζουν σ΄ έναν κόσμο με άπειρες δυνατότητες. Αυτό ακριβώς θέλω να κάνεις κι εσύ για έξη ώρες και δύο λεπτά. Να πας πίσω και να παίξεις σ΄ αυτούς τους δρόμους. Να ξαναβρείς αυτό το παιδί και να το γνωρίσεις από την αρχή. Και θα είναι ακόμα καλύτερα, αυτή τη φορά. Γιατί δεν θα χρειάζεται να ανησυχείς για τα αυτοκίνητα».

* "Ο άλλος του εαυτός" του Άλαν Ζβάιμπελ, από τις εκδόσεις Μελάνι (σελ.167-168)

* Η φωτογραφία από το TrekEarth


* * * * * * *

Βαρκελώνη ΙΙ

Περπατώντας-και περπατήσαμε πάρα πολύ, τόσο που έφτανα στο σημείο να θέλω να πατήσω το κλάματα από την κούραση και να κάτσω στην άκρη του πεζοδρομίου, σαν θυμωμένο παιδάκι...
Περπατώντας λοιπόν την Βαρκελώνη, η σκέψη που μου ερχόταν ξανά και ξανά στο νου ήταν, πως αυτή η πόλη πρέπει να είναι ο παράδεισος των επί γης αρχιτεκτόνων... Να μη χορταίνει το μάτι σου να βλέπει κτήρια-στολισμένα, κτήρια-στολίδια, συνέχεια, συνέχεια, πολλά, σχεδόν όλα, αραδιασμένα το ένα δίπλα στο άλλο, όλη η πόλη μια έκθεση έμπνευσης και κατασκευής.

Και για μένα, που αυτό που αγαπώ περισσότερο στις πόλεις είναι τα κτήρια όταν τα βλέπω έρημα, χωρίς τους ανθρώπους τους, τις πρώτες πρωινές ώρες ή αργά το βράδυ, το περπάτημα σ' αυτή την πόλη ήταν μια υπερβολική δόση χαράς των ματιών και ηρεμίας.

...μια γιαγιά ποτίζει με αργές κινήσεις τις γλάστρες της...

...ένα ξεχασμένο κόκκινο πατάκι-καρδούλα...

...δυο δείγματα διαφορετικών εποχών δίπλα-δίπλα...

...ένα βιβλιοπωλείο που βλέπει σε μια πλατεία γεμάτη πολυκατοικίες υπό κατάληψη...

...ένα θαυμάσιο σπίτι-πύργος, βαδίζοντας προς τη Sagrada Familia...

...κατεβαίνοντας με τα πόδια από το πάρκο Gruel ως τη θάλασσα, διασχίζοντας γειτονιές κατοικημένες από κατοίκους της Πόλης κι όχι τουρίστες...

* για τη φίλη μου που φεύγει μεθαύριο για Βαρκελώνη: να περάσεις πολύ καλά! Κι όταν με το καλό επιστρέψεις, να μας ταξιδέψεις κι εμάς ξανά εκεί με τις σκέψεις και τις φωτογραφίες σου!


* * * * * * *

εξωσωματική εμπειρία!

Ας πάρουμε τα πράγματα από κάποιο σημείο, όχι από την αρχή.

Την Παρασκευή πήγαμε στο θέατρο, στο θέατρο σε τροχόσπιτο, στο Εδώ, στο πάρκο του Κολωνού. Πριν, ήπιαμε καφέ στο Μπουρνάζι. Άραγε έχει νόημα να πω πάλι πόσο όμορφα ήτανε; Που ήταν Παρασκευή, που ήταν βραδάκι, που κουβεντιάσαμε στον καφέ, και πριν την παράσταση, και μετά την παράσταση, και στο τέλος αναρωτήθηκα άραγε πόσα χρόνια θα βρίσκουμε ανεξάντλητα θέματα να κουβεντιάζουμε, φιλενάδα, όποτε βρισκόμαστε, ε;

Και σήμερα ψάχνοντας να βρω μια από τις ιστορίες της παράστασης στο βλογ του Γκαζμέντ Καπλάνι, βρήκα αυτό: «…μισή ώρα γυμναστικής παράγει περισσότερη σεροτονίνη από ένα χάπι Ρrozac…».

Κι έτσι απαντήθηκε η σημερινή πρωινή απορία μου: γιατί άμα δεν είσαι καλά, σε βοηθάει τόσο πολύ το να κάνεις δουλειές; Δηλαδή πως γίνεται κι ενώ το πρόβλημα φαίνεται να είναι αόριστο, άπιαστο, του μυαλού, της ψυχής, αέρας (κοπανιστός), η θεραπεία μπορεί να έρχεται από κάτι τόσο γήινο, τόσο ποταπό, τόσο απλό σε τελική ανάλυση, όπως το να πλένεις πιάτα ή να σφουγγαρίζεις κάτω από τα κρεβάτια;

Δευτέρα-αργία-του Αγίου Πνεύματος, σφουγγάρισα όλες τις σκάλες της πολυκατοικίας. Καλά, για να μην είμαι υπερβολική διευκρινίζω: πρώτα έβγαλα την ηλεκτρική στο διάδρομο και τις καθάρισα-ώστε να μην έχω μπελάδες με σκούπες και φαράσια και σκόνες, η ηλεκτρική σκούπα είναι μικρή κι ελαφριά κι έτσι την κουβαλούσα στο χέρι (πως να την σέρνεις πάνω-κάτω σε σκάλες;) Δεύτερον δεν πρόκειται για πολυκατοικία, μα για διπλοκατοικία, με μόνο δύο σειρές σκάλες (ως την ταράτσα). Τρίτον μοσχοβόλησε άζαξ μπλε όλος ο διάδρομος. Τέταρτον κατάλαβα γιατί όταν λένε «μεγάλωσε τα παιδιά της πλένοντας σκάλες» είναι τόσο συνταρακτικό-εγώ έφτασα σχεδόν 42 για να βιώσω αυτή την εμπειρία. Και, χωρίς καν να έχω παιδιά να μεγαλώσω.

Η φωτογραφία δεν είναι άσχετη με το θέμα.

* * * * * * *

υπαρξιακά...

Χμμμ, αυτό το «διαβάζω μέχρι και τις ετικέτες των απορρυπαντικών όταν είμαι στην τουαλέτα», χρόνια τώρα, το θεωρώ κι εγώ (όσο «κάπως» και «παρακμιακό» κι αν ακούγεται) ως το απαύγασμα της βιβλιοφιλίας. Μη σου πω και κάτι παραπάνω. Μα ίσως και κάτι χειρότερο. Κάτι σαν αρρώστια δηλαδή, σαν το μυαλό να πρέπει συνέχεια να απασχολείται, να τρέφεται, να διασκεδάζεται, να ξεπορτίζει, να καλοπερνάει, να ξεχνιέται (σαν με ένα άρλεκιν, κάπως...), σαν το βλέμμα να πρέπει συνέχεια να είναι απασχολημένο με την αποκρυπτογράφηση αυτών των μαύρων γραμματακίων, να τα βάζει στη σειρά, να τα κάνει λέξεις και να μπαίνει στη διαδικασία να τα καταλάβει, να σκεφτεί δηλαδή, να δώσει ώθηση επομένως στο μυαλό, στην συνείδηση να φύγει, να είναι αλλού, να μην είναι εκεί που είναι το σώμα παρά να ταξιδεύει. Λίγο σαν υπεκφυγή της πραγματικότητας το βλέπω μερικές φορές. Μα πάλι, ούτε την απόλαυση μπορώ να αμφισβητήσω, ούτε το φυγείν αδύνατον απ’ αυτό: είναι κάπως γονιδιακό, έτσι έχω καταλήξει. Γεννιέσαι με την έλξη προς αυτά τα χάρτινα χαρτιά, που άμα τ’ ανοίξεις είναι σαν μπαουλάκια θησαυρού-ξεχύνονται ιστορίες και άνθρωποι και χρυσάφια από μέσα τους, και είναι λίγο σαν θάλασσα, όπου βουτάς με τα μούτρα και χάνεσαι από το τώρα. Για την δημιουργία παρελθόντος (ψευδού;) τι να πω; Που με τόσα διαβάσματα, έχεις πάει, έχεις νιώσει, έχεις πει, έχεις ερωτευτεί, πληγωθεί, ταξιδέψει, όσο ποτέ δεν θα προλάβεις στα χρόνια που θα προλάβεις να ζήσεις. Γιατί; Γιατί σε μερικούς δε φτάνει η ζωή τους και θέλουν κι άλλη; Κι άλλες; Ωραία όμως. Όχι απλά ωραία, πιο πολύ από ωραία-όποιος το ξέρει, ξέρει. Και το τελευταίο που θέλω να πω, είναι το δεκανίκι. Άσχημη λέξη, μα δε βρίσκω καλύτερη. Που άμα είσαι χάλια, άμα δεν ξέρεις τι να κάνεις για να σηκωθείς, για να προχωρήσεις, ανοίγεις το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο, διαβάζεις μια παράγραφο, δε θέλει παραπάνω, και μετά ξέρεις ότι η ζωή είναι ωραία, ότι αξίζει τον κόπο, παρ’ όλα της, αφού υπάρχουν τέτοιες παράγραφοι, τέτοιοι άνθρωποι που σκέφτονται έτσι, που μπορούν και γράφουν έτσι, κι άλλοι-πολλοί, που τα διαβάζουν και νιώθουν όπως εσύ: παρηγορημένοι. Παρέα σου, κοντά σου, κι ας μην μαθαίνει ποτέ ο ένας για την ύπαρξη του άλλου.

(Η φωτογραφία από το Buenos Aires)


* * * * * * *

τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια

Πεκίνο
Οι Αρχές της Κίνας αποφάσισαν να επιτρέψουν σε ζευγάρια που έχασαν το μοναδικό παιδί τους στον καταστροφικό σεισμό της Κίνας να αποκτήσουν νέο παιδί και τους παράσχουν κάθε βοήθεια, όπως αναφέρουν τα κινεζικά μέσα ενημέρωσης.
Για την ενίσχυση των ζευγαριών, σύμφωνα με το BBC, το κράτος δίνει την δυνατότητα για αναστροφή των στειρώσεων ενώ προσφέρει και ψυχιατρική φροντίδα, χειρουργικές επεμβάσεις και τεχνητή γονιμοποίηση για όσους το έχουν ανάγκη.
Ανάμεσα στους περίπου 70.000 νεκρούς του σεισμού της 12ης Μαΐου, περίπου 7.000 ήταν μοναχοπαίδια. Στο πρόγραμμα ενδεχομένως να συμπεριληφθούν και οι γονείς 16.000 παιδιών που τραυματίστηκαν από το σεισμό.
Σύμφωνα με την πολιτική τους ενός παιδιού, τα ζευγάρια που έχασαν το μοναδικό παιδί που τους επιτρέπει ο νόμος ή που έχουν παιδί με αναπηρία μπορούν να γεννήσουν και δεύτερο. Στις αγροτικές περιοχές πάντως το όριο είναι δύο παιδιά.
Newsroom ΔΟΛ

(η φωτογραφία: το Lijiang νωρίς το πρωί)


* * * * * * *

ο παράδεισος

Άν υπάρχει παράδεισος, κάπως έτσι πρέπει να είναι (όχι μέλια και γάλατα και τέτοιες αηδίες που σε κάνουν χάλια και πρέπει να κάνεις μπάνιο μετά!!). Έτσι Σταυρούλα;

(η φωτογραφία του Jorge Cadamartori)


* * * * * * *

Αν ήξερα πως θα ‘ρχόσουν, θα ‘φτιαχνα κέικ...

Δεν θέλω να ποστάρω (ολόκληρο) το κείμενο κάποιου άλλου, θέλω όμως πολύ να το μοιραστώ, γι’ αυτό θα βάλω ένα λίνκ για εδώ: ένα κείμενο που παρουσιάζει έναν άνθρωπο του οποίου η ζωή έχει πολύ-πολύ συζητηθεί, τον παρουσιάζει ανθρώπινο και ταυτόχρονα ιδανικό-σαν ήρωα βιβλίου, ένα κείμενο λογοτεχνικό:

"...Οι λέξεις, για τον μικρό Τσαρλς, δεν ήσαν ανιαρές, ήσαν ζώντες οργανισμοί που μπορούσαν να ζωντανέψουν το μυαλό του, που όταν τις διάβαζες σ’ έκαναν να νιώσεις τη μαγεία τους, σ’ έκαναν ανθεκτικό στην οδύνη, σου δώριζαν ελπίδα, σε δυνάμωναν ώστε τα πάντα να υπομένεις. Οι λέξεις έγιναν το βάλσαμο αλλά και το όπλο του. Οι λέξεις έγιναν η περιουσία του, η πατρίδα του, το κονάκι και το σύμπαν του. Με τις λέξεις κατάφερε να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες, να υπερβεί την ασχήμια, να δελεάσει δεκάδες γυναίκες, να ψάλλει ό,τι αγάπησε, να πλέξει συγκλονιστικά εγκώμια σε όσους ευγνωμονούσε..."

Συγκινήθηκα επίσης, γιατί μου έφερε στο μυαλό εικόνες του '84-'86, τότε που αγοράζαμε τα βιβλία του Μπουκόφσκι χαρτόδετα από τους πάγκους της φοιτητικής λέσχης, και περάσαμε μέρες με την κουβέντα του, στον μπερντέ (της Θεσσαλονίκης), ένα φοιτητικό καφενείο (ψηλά στην οδό Μελενίκου, απέναντι από τη σχολή μας, πίσω από το νοσοκομείο), με τις καρέκλες πάνω στα χαλίκια, κι εγώ να πίνω αμίτα ροδάκινο αραιωμένη με παγάκια, με καλαμάκι, γιατί ήμουν πρωτοετής τότε, και δεν είχα μάθει ακόμα το νεσκαφέ…

Θέλω να αφιερώσω αυτό το μελό ποστ στον Θέμη, που εμπνευσμένος από τον Μπ. είχε βρει τον τίτλο της ποιητικής συλλογής που θα έγραφε αν δε γινόταν μαθηματικός, και που φοβάμαι πως δεν έγραψε ποτέ.

(η φωτογραφία είναι του Richard Eccleston)


* * * * * * *