σιάο γουό τόου

Κάποια βράδια, αφού το γεύμα είχε τελειώσει αι οι καλεσμένοι είχαν φύγει, ο πατέρας μου καθόταν για λίγο στην κουζίνα. Κάπνιζε λίγο καπνό στο ναργιλέ του Αχ Χενγκ και έλεγε ιστορίες από την Απαγορευμένη Πόλη όσο καθαριζόταν η κουζίνα.
Εκείνες τις φορές, χορτασμένος από ένα ακόμη κομψό και τέλειο γεύμα, μιλούσε συχνά με νοσταλγία για τη λαική κουζίνα. Αν τον άκουγε κανείς εκείνες τις στιγμές, τίποτα δεν ήταν καλύτερο από τα απλά, καθημερινά φαγητά. Επέμενε πως η πραγματική μαγειρική ήταν η τέλεια ετοιμασία των πιο απλών φαγητών, παρόλο που όλοι ξέραμε πως ο ίδιος δεν μαγείρευε έτσι.
Μας έλεγε επίσης πως η Χήρα Αυτοκράτειρα Τσι Σιε ζητούσε κάποιες φορές το λαικό πρόχειρο φαγητό που είχε αναγκαστεί να τρώει όταν είχαν φύγει για να ξεφύγουν από την Επανάσταση των Μπόξερ. Αυτό αποτελούσε μέρος της παράδοσης του παλατιού και ο Λιανγκ Γουει το διδάχτηκε με το σχολαστικότερο τρόπο από τον ίδιο του τον αφέντη, τον ξακουστό αυτοκρατορικό σεφ και γνώστη του παρελθόντος Ταν Τσουάντσινγκ. Ο Άρχοντας Ταν έμαθε στον πατέρα μου να φτιάχνει σιάο γουό τόου, τα ακατέργαστα μικρά γλυκίσματα από καλαμποκάλευρο σε σχήμα δαχτυλήθρας, που η Αυτοκράτειρα θυμόταν να αγοράζουν οι βαστάζοι της από τους υπαίθριους πωλητές στο δρόμο, σταματώντας το καραβάνι τους σε ένα ανεμοδαρμένο ορεινό πέρασμα για να τα φάνε, μικροσκοπικά και ζεστά. Χρόνια αργότερα, θα τα ζητούσε όποτε ήθελε να νιώσει και πάλι ζωντανή. Είχε υπάρξει σχεδόν μια συνηθισμένη γυναίκα για μια στιγμή, σχεδόν φτωχή, έξω στο ύπαιθρο σαν τον οποιοδήποτε παρακατιανό. Παραδόξως, από όλες της τις αναμνήσεις, αυτή ήταν μια από τις πιο συναρπαστικές.
Ο πατέρας μου έλεγε πως διέκρινε ένα ελαφρύ χαμόγελο στο πρόσωπο του Ταν Τσουάντσινγκ όταν ετοίμαζε τα σιάο γουό τόου για την Αυτοκράτειρα. Όπως πολλά κινέζικα πιάτα, το σιάο γουό τόου είχε ένα υποβόσκον νόημα πέρα από την εμφάνιση και τη γεύση και τη μυρωδιά του. Πραγματικά, στις δεκαετίες που ακολούθησαν, το συγκεκριμένο πιάτο είχε αποκτήσει εννοιολογική σημασία ανάμεσα στους ανθρώπους που ασχολούνταν με το φαγητό. Όταν κάποιος έφτιαχνε σιάο γουό τόου, όταν τα σέρβιρε, όταν απλώς να ανέφερε, ήταν σαν να μιλούσε για την Μαρία Αντουανέτα της Κίνας. Η Τσι Σιε δεν ενδιαφερόταν καθόλου για το λαό. Η βασιλεία της έφερε στο τέλος του ένα σύστημα που είχε επιβιώσει για χιλιάδες χρόνια. Ο πατέρας μάς έμαθε πως όταν φτιάχναμε σιάο γουό τόου αναφερόμασταν στο χειρότερο είδος αυτοκρατορικής αδιαφορίας προς το λαό και γι’ αυτό θα έπρεπε να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί σχετικά με το που και πότε τα σερβίραμε. Απολαυστικές χωριάτικες μπουκίτσες, ήταν επίσης μια έντονη πολιτική δήλωση και μπορούσαν να καταστρέψουν έναν σέφ. Να είστε προσεκτικοί, μας έλεγε.

* Ο τελευταίος Κινέζος σεφ, της Nicole Mones, από τις εκδόσεις Μελάνι (σελ. 282-283)

* Η φωτογραφία από το TrekEarth



* * * * * * *