στην Ελευσίνα για καφέ

Ποιος θα το έλεγε πως θα ερχόταν καιρός στη ζωή μου που θα πήγαινα στην Ελευσίνα για καφέ μετά τη δουλειά...!

Την ώρα που οδηγούσα, σκεφτόμουν πως τόσο που μ΄αρέσουν το οδήγημα και οι δρόμοι, ίσως να έπρεπε να έχω γίνει φορτηγατζής, ή ταξιτζής...
Και μετά θυμήθηκα που συχνά θέλω να μπω στο σπίτι και να μην ξαναβγώ για μέρες, να μη βλέπω ανθρώπους, ήλιο και φασαρία, και τρόμαξα. Που είμαι έτσι, είμαι και αλλιώς.
Είμαι άραγε κανονική ή έχω πρόβλημα;
(-Εσείς τι νομίζετε; Είστε κανονική ή έχετε πρόβλημα;
-Κανονική είμαι. Όλοι είναι έτσι. Κι έτσι κι αλλιώς. Όλοι χρειάζονται ότι χρειάζονται, κι αυτό μπορεί να είναι άλλο κάθε μέρα.)

Και μόλις έφτασα στον Ασπρόπυργο, κι είδα τη θάλασσα, κι εκείνο το τεράστιο γκρι πλοίο, ένιωσα λίγο σαν τους μύριους, μέσα μου φώναζα θάλασσα, θάλασσα...

Θυμήθηκα που ζούσα πάντα τόσο κοντά στη θάλασσα, και χάρηκα που τώρα είμαι εδώ κι όχι εκεί, γιατί όλες οι θάλασσες δεν είναι ίδιες. Αυτή εδώ έχει αέρα, ελευθερία, εκείνη ήταν ακούνητη, ίδια, δεν μπορούσα να πάρω αναπνοή.
Θυμήθηκα και τις φίλες μου που πίναμε καφέ τα μεσημέρια στα κλεφτά μετά τη δουλειά μας, και -για δεύτερη φορά μέσα σε μερικές μέρες- μου έλειψαν πολύ. Γιαυτό έκλαψα στο sex and the city: γιατί αναγνώρισα τις στιγμές που μιλούσαν όλες μαζί, ταυτόχρονα, και χαχάνιζαν, στιγμές ευφορίας που δεν περιγράφονται αν δεν τις έχεις ζήσει!

Τελικά τι είμαι; μοναχικός ή κοινωνικός άνθρωπος; Δεν ξέρω.
Μέσα στις μέρες μου έχει ώρες-και μέρες-που πετάω, κι αυτό είναι που έχει σημασία.


* * * * * * *