5.9.08

το μεσημέρι είναι εντελώς γαλάζιο και μακρύ για μένα


Ή, πόσες φορές μπορείς ν΄ ακούσεις ένα τραγούδι μέσα σ' ένα απόγευμα,
ή, τα (γαλάζια!) μεσημέρια της εφηβίας.

Πότε είναι που ήταν η εποχή του Τσελεντάνο για μας; Γιατί βουρκώνω-κλαίω όποτε τον ακούω, και κλαίω πιο πολύ, χαμογελώντας ευτυχισμένη που η ζωή είναι τέτοια που είναι, όταν τον βλέπω; Φταίει το σουλούπι του; Οι κινήσεις του, η φωνή του;
Φταίνε τα χρόνια που μου θυμίζει;
Μα είμαι σίγουρη πως δεν ήταν όμορφα χρόνια. Ήταν τότε που είσαι σα χηνόπουλο, με υγρά φτερά και άσχημο, και δοκιμάζεις να πετάξεις.
Το πρώτο-μόνο που μου έρχεται στο νου όταν τον ακούω-βλέπω, είναι εκείνο το ραντεβού, νωρίς το απόγευμα, Σάββατο, έξω από το Λάουρα. Για το με ποιόν ήταν το ραντεβού, ακόμη δεν είμαι εντελώς σίγουρη. Σίγουρη είμαι όμως ότι ήμασταν έξη. Τρία κορίτσια και τρία αγόρια. Και ότι είχαμε πει ψέματα πως θα είμαστε μόνο οι τρεiς μας. Το βάρος του ψέματος και του Σαββατιάτικου απογεύματος (και της εφηβίας το βάρος), αυτά είναι μόνο που επιβίωσαν μετά από 27(;) χρόνια. Ούτε το πριν, ούτε το ενδιάμεσο εκείνης της μέρας θυμάμαι ξεκάθαρα, ούτε το μετά. Μόνο το μέσα μου. Ο φόβος της αμαρτίας/ανυπακοής/παρανομίας που επισκιάζει την απόλαυση.

Τα ματάκια του δεν είναι άλλο λαμπερά, έχουν χάσει την παιχνιδιάρικη διάθεσή τους, το νάζι και την πονηριά τους, είναι κουρασμένα.
Αλλά μου χάρισε σήμερα ένα υπέροχο απόγευμα!

* Α, ξέχασα να πω ότι η ταινία που είχαμε πάει να δούμε ήταν (μάλλον) το "σεισμός στο κρεβάτι μου", εξ ου και ο συνειρμός...


* * * * * * *

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτά τ΄απογεύματα της εφηβείας σημαδεμένα από τραγούδια κι ανθρώπους , που μένουν πάντα νέοι για μας, όπως τους αγαπήσαμε!

Υπέροχο! ;)

Dr_MAD είπε...

οι πιο όμορφες αναμνήσεις είναι αυτές. γιατί η αθωότητα ήταν ακόμη εκεί και η μνήμη ξέρει να ξεχωρίζει :-P

Νίκος Κιτωνάκης είπε...

Έεεεεχω απόψε ραντεβού,
ραααααααντεβού με σεεεενα
κι απ'το τρακ τα λόγιά μου
τα'χω μπερδεμένα!

(με ό,τι και να επενδύσεις μουσικά τη μνήμη των πρώτων ραντεβού, δεν παύουν να σου ζωγραφίζουν χαμόγελα στο πρόσωπο)

lakis είπε...

Κουρασμένο το βλέμμα, αλλά πού και πού φωτισμένο, από τις αναμνήσεις και της ζωής τις μικρές χαρές...

Ανώνυμος είπε...

ena tragoudi, mia eikona, mia myrvdia mporei na mas taksidepsei xronia pisv kai na mas gemisei me glykeies h pikres anamnhseis...

P. Kapodistrias είπε...

Ανέκαθεν με κάνουν να βουρκώνω τα τραγούδια!...

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.