Οι δρόμοι, Σοφίτσα μου, είναι συνήθως νυχτερινοί. Αλλά είναι όμορφοι. Οι δρόμοι.
Όταν δεν είμαι καλά, θέλω να παίρνω τους δρόμους και να περπατώ. Αργά. Να κοιτάζω τα πεζοδρόμια και τα σπίτια. Τον Πάτρικ Λη Φέρμορ σκέφτομαι τότε (και τον Μπρους Τσάτουιν, το φίλο του, επίσης), που κίνησε με τα πόδια απο την Αγγλία κι έφτασε μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Είκοσι χρονών. Με τα πόδια. Χαζεύοντας τη φύση και τα χωριά, και κοιμώμενος όπου έβρισκε, ακόμα και σε χαντάκια στο πλάι του δρόμου. Χωρίς γκρίνιες, χωρίς φόβους, με τα μάτια ανοιχτά. Σαν να βλέπω και την καρδιά του μπροστά μου, ανοιχτή, ελαφριά, να πετάει μέσα του.
Τα ποιήματα, Σοφίτσα, και οι ιστορίες, ακόμα κι αυτές με βρυκόλακες, ακόμα κι αυτές που ο ήρωας πεθαίνει στο τέλος απο σύφιλη, κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη. Πως αλλιώς να το πώ? Πιο ενδιαφέρουσα, πιο πολύ να αξίζει τον κόπο.
Άραγε ξέρεις πόσο χαίρομαι που το ανακάλυψες?
* Για τη Σοφιούλα μου, που άμα είχα ένα μωρό, σαν τη Σοφιούλα θα ήτανε. Κι όταν μεγάλωνε, πάλι σαν τη Σοφιούλα θα ήτανε, με το χαμόγελό της, την δειλή τόλμη της, την καρδιά λιονταριού που κρύβεται πίσω απο την ευγένειά της.
* * * * * * *
2 σχόλια:
... μα πολύ νυχτερινοί!
Εύγε για το πολύ του Λίγου σου! Ο λόγος σου με χόρτασε!
Με συγκίνησες, να το ξέρεις. :)
Την ώρα που διάβαζα την περιγραφή της Σόφης σας, άλλο πρόσωπο μου ΄ρχόταν στο νου. ;)
Τι υπέροχο αυτό το ποίημα. Είναι και τίτλος ταινίας "Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί".
Δημοσίευση σχολίου