11.2.09

Τετάρτη, 11 Φεβρουαρίου 2009


Ήρθαν στιγμές στη ζωή μου που είπα, έτσι, να μείνουν όλα, σαν τώρα, να παγώσει ο χρόνος. Τόσο καλά. Χωρίς αλλαγές, ούτε προς τα καλύτερα, ούτε προς τα χειρότερα. Μπορεί να ήταν και παζάρι: δε θέλω πιο πολλά, αρκεί να μη γίνουν πιο λίγα. Σαν να αποφάσιζα τελικά να επιλέξω τα λεφτά, στον εκατομμυριούχο, κι όχι την επόμενη ερώτηση. Από μια πλευρά φαίνεται ηρωισμός. Από την άλλη δειλία. Όπως όλα, είναι αλλιώς ανάλογα με το από πού θα το δεις.

Έτσι θέλω να μείνουν όλα. Να είσαι παρέα μου. Να μένουμε σ΄αυτή τη γειτονιά, όπου οι άνθρωποι πηγαίνουν στη γειτόνισσα το πρωί για καφέ. Να ψωνίζεις και να βράζεις πατάτες όπως μου αρέσουν, με αλάτι και λάδι. Και να τις αφήνεις να κρυώσουν πριν μ' αφήσεις να φάω, γιατί δεν κάνει ζεστό, πριν κλείσει η πληγή του φρονιμίτη.

* η κουβέντα με τα ζώα είναι απο το χρονικό του Σαν Μικέλε
*ο πίνακας είναι της Victoria Usova
* ο εκατομμυριούχος ήταν ινδός και slumdog
* ο φρονιμίτης ήταν δικός μου


* * * * * * *

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

χαχαχα

καλημέρα λεμονιά :))

και όλες οι ευχές σου να λάμψουν

roxanne

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ,

ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΜΟΥ.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ [ΠΑΤΑΤΕΣ... ] ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΑ. ΕΧΕΙ ΛΥΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΛΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.

ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΦΡΟΝΙΜΙΤΗ ΣΟΥ

Ανώνυμος είπε...

Τι είναι τελικά αυτό που κάνει τα απλά πράγματα τόσο αληθινά ωραία; Και τι είναι άραγε αυτό, που κάνει τον απλό λόγο τόσο αληθινό; Δεν μπορώ να απαντήσω, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι μ΄ έκανες να δω τον ατμό να βγαίνει από τις βρασμένες πατάτες, που είναι καθαρισμένες στο πιάτο και περιχυμένες με λάδι και σου αναφέρω ότι μόλις είχα φάει.

Σταυρούλα είπε...

Δεν ξέρω αν είναι ηρωισμός ή δειλία, ξέρω πως είναι η πιο απτή μορφή ευτυχίας όσα περιγράφεις στη δεύτερη παράγραφο. :)
Φιλί

Άδικη Κατάρα είπε...

Καλησπέρα κι απο μένα... :)

ίσως επειδή όλοι έχουμε βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση, θα ήθελα να πιστεύω ότι είναι ηρωισμός και όχι δειλία...

Εκεί που καταλήγω βέβαια, είναι ότι είναι απλά η ζωή, με τα καλά και τα κακά της. :)

αλκιμήδη είπε...

κι ευτυχώς που οι πληγές από τους φρονιμίτες αργούν να φύγουν. Να μην ωριμάσουμε άλλο, αρκετά όσο εδώ, ούτε πιο πολύ, ούτε πιο λιγό, σωστά;