πιο away

Το πρωί επιχείρησαν να μου πάρουν το πορτοφόλι από την τσάντα. Στο μετρό, ανεβαίνοντας τις κυλιόμενες. Είχα μείνει τελευταία και τρία μικρά πίσω μου-απόρησα που κόλλησε στην πλάτη μου ενώ γύρω ερημιά. Έκανα ένα βήμα μπροστά κι αυτό πάλι ένα βήμα κοντά μου. Τότε κατάλαβα, γύρισα και του είπα τι πας να κάνεις (το κουμπί της τσάντας μου ήταν ήδη ανοιχτό κι έτρεμα) και μου απάντησε στα ξένα, κάτι πως είναι Βούλγαρος και δεν καταλαβαίνει. Τρία μικρά ήτανε, στην ηλικία της ανεψιάς μου. Τον κοίταξα στα μάτια, ακόμα απορώ πως γίνεται να μην νιώθουν ντροπή. Από το πρωί αυτό σκέφτομαι. Νιώθω κάτι σαν βιασμένη.

* * *

Η πρώτη πελάτισσα της μέρας πήρε την κάρτα μου και το τηλέφωνο των παραπόνων δηλώνοντας πως δεν θα το αφήσει αυτό έτσι, θα το πάει δικαστικά. Διότι την ενημέρωσα ότι ο κοσμοτέ σταμάτησε να χρεώνεται στην κάρτα της (και έμεινε απλήρωτος) γιατί όταν δήλωσε (τηλεφωνικά) απώλεια κάρτας, η νέα κάρτα που βγήκε είχε άλλο νούμερο και όφειλε να ειδοποιήσει γιαυτό την κοσμοτέ. Εκείνη επαναλάμβανε συνεχώς πως “εδώ έχουμε σοβαρές δουλειές να κάνουμε και η τράπεζα “ψυχανεμίζεται”... Άσχετη εντελώς δεν είναι αυτή η λέξη?
Εγώ πάλι, τέρας ψυχραιμίας.

* * *

Η διπλανή μου συνάδελφος χώθηκε επιθετικά σε κουβέντα που είχα με πελάτισσα με σκοπό να τη βάλει στη θέση της-αφού δεν το έκανα εγώ και ήμουν πολύ μαλακή απέναντί της. Το αποτέλεσμα ήταν να της πω μην ανακατεύεσαι, δεν θέλω να μιλάς έτσι σε πελάτες, εγώ έχω άλλο τρόπο, άφησέ με ή πάρτην στο γραφείο σου και ανέλαβε εσύ. Και άρχισε τα τι εννοείς πως εγώ είμαι απότομη και αγενής, και της είπα μη βάζεις κουβέντες, δε σε χαρακτήρισα, είπα ξεκάθαρα τι ακριβώς ήθελα να γίνει, κι εκείνη συνέχισε κι άλλο, τι εννοείς πως είμαι τρελή και δεν μπορώ να συνενοηθώ...
Κάποιος θα τρελαθεί εκεί μέσα σύντομα πάντως, στα σίγουρα....

* * *

Έκανα και παρατήρηση-εγώ η τέλεια-στην αδελφούλα μου από το τηλέφωνο: αν ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου σήμερα, δεν θα μετάνιωνες πχ που δεν ήρθες μόνη σου Αθήνα, να σε πάω στη Στοά του βιβλίου και να κάνεις μόνη βόλτες στους δρόμους?
Ότι αρέσει σε μένα, δηλαδή, καμία σχέση με ότι εκείνη ονειρεύεται.
Και μετά σκέφτηκα, αν ήταν η δική μου τελευταία μέρα στη γη, θα μετάνιωνα που πέρασα τόσα χρόνια, τη μισή μου ζωή ακριβώς, εξηγώντας σε ανθρώπους που δεν έχουν την καλή θέληση να καταλάβουν τον τρόπο λειτουργίας μιας εταιρίας, τον οποίο δεν επέλεξα εγώ, ούτε τον επικροτώ, αλλά έτσι βρε παιδί μου έχουν τα πράγματα, και η εταιρία είναι ιδιωτική στο κάτω-κάτω, έχει τους κανόνες της, τον τρόπο λειτουργίας της, το τιμολόγιο της, τους λογής-λογής υπαλλήλους της. Έχει και τμήμα παραπόνων.


* * * * * * *