ανακύκλωση

Αυτός ο τηλεφωνικός θάλαμος αγοράστηκε για 1 λίρα από τους προύχοντες του Westbury-sub-Mendip και στήθηκε σ'ένα δρόμο του χωριού σαν μνημείο του παρελθόντος.
Απόκτησε και χρησιμότητα: έγινε η πιο μικρή δανειστική βιβλιοθήκη του κόσμου, που βρίσκεται σε λειτουργία 365 μέρες το χρόνο, όλο το 24ωρο.

Ο κανόνας είναι απλός: δανείζεσαι κάποιο βιβλίο (dvd, περιοδικό) που δεν έχεις διαβάσει αφήνοντας στην θέση του κάποιο άλλο. Ούτε γραφειοκρατία, ούτε κλοπές.


* * * * * * *

όπως θα μπαίνει η άνοιξη

Διαβάζω του κερατά του Laurence Durrell την τετραλογία που λέγεται Alexandrian Quartet (Justine, Balthazar, Mountolive, Clea) μυθιστορήματα αλεξανδρινά – γρήγορα θ’ ακούσεις πως του δώσανε το Νόμπελ. Και σκάω από λύσσα. Γιατί αυτά ήταν τα θέματά μου. Είναι της παρακμής ο άθλιος αλλά έχει πολύ ταλέντο.

* * * * *

Περάσαμε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο στο σπίτι: κάναμε αφιέρωμα στον Ολλανδό σκηνοθέτη Joris Ivens: είδαμε 19 ντοκιμαντέρ του (συνολικά περίπου 15 ώρες) σε δυό μέρες.
Το πρόγραμμα ήταν 13:00-21:00 το Σάββατο και 11:00-18:00 την Κυριακή, χωρισμένο σε δίωρες (περίπου) προβολές, με μισάωρα διαλείμματα στα ενδιάμεσα.

Τελικά το πρόγραμμα το παρακολουθήσαμε (και το ακολουθήσαμε με ευλαβική ακρίβεια!) μόνοι οι δυό μας: εκτός από την Εύα που ήρθε το Σαββατόβραδο 19:00-21:00, κανένας άλλος από τους φίλους μας δυστυχώς δεν μπόρεσε να έρθει.

Θέλω να καταλήξω στο ότι, οφειλόμενο κατά ένα μεγάλο μέρος στον καιρό, ήταν ένα ήσυχο, ελαφρύ διήμερο, πιο πολύ κι από ξεκούραστο: σχεδόν θεραπευτικό.
Σαν ανοιξιάτικο πρωινό-εδώ ήθελα να καταλήξω.

Διάβασα αυτή την έκφραση το πρωί, στο μετρό, και ήταν σαν να φύσηξε αεράκι κι αλάφρυνε ο αέρας στο βαγόνι. Αν ψάχναμε για συνώνυμο της "ευτυχίας" σκέφτηκα, αυτό ταιριάζει: ανοιξιάτικο πρωινό. Κι αν θέλουμε ένα ποίημα με δυό λέξεις, αυτό είναι πάλι: ανοιξιάτικο πρωινό. Ελαφρύ, δροσερό και ήσυχο.

* Επιστολή του Στρατή Τσίρκα στον Μ. Μ. Παπαϊωάννου, 22 Μαρτ. 1960.

*Roses


* * * * * * *

έτσι ξαφνικά

Δεν έχει άλλη φρεγάτα σαν το βιβλίο
Να μας παίρνει σε τόπους μακρινούς,
Ούτε άλλο κρουαζιερόπλοιο σαν τη σελίδα
της **** ποίησης.
Αυτό το δρόμο μπορούν και οι φτωχότεροι να τον πάρουν
χωρίς να τους βαραίνουν διόδια;
Πόσο λιτό είναι το άρμα
Που φέρει μια ανθρώπινη ψυχή!

* * * * * * * * * * * * *

Βρήκα ένα λινκ όλο ποιήματα. Όχι με αφορμή την ημέρα ποίησης-αλλά ταίριαξε ωραία, δε λέω.

Έψαχνα για το ποίημα "η σύγκλιση του ζεύγους" του Τόμας Χάρντυ, για το πως συναντήθηκε ο Τιτανικός με το παγόβουνο που προκάλεσε το ναυάγιό του. Που η βασίλισα του Άλαν Μπένετ ήθελε να το διαβάσει στους υπηκόους της, στο χριστουγεννιάτικο διάγγελμά της.

Και μετά θυμήθηκα τον Κριστιάν Μπομπέν που λέει πως το 1860, η τριαντάχρονη Έμιλυ έκλεισε την πόρτα του σπιτιού πίσω της, ανέβηκε στη νυφική κάμαρα της ψυχής της και δεν ξαναβγήκε μέχρι την ημέρα που πέθανε, το 1886. Στο μεσοδιάστημα, έγραψε εκατοντάδες ποιήματα που το καθένα τους περιείχε περισσότερο φως απ'όσο όλος μαζί ο Γαλαξίας.


* Ο αιχμάλωτος του λίκνου, Κριστιάν Μπομπέν.

** Τhe Uncommon Reader, Alan Bennett.

*** Φωτογραφία από το libraryland.

**** Prancing poetry, δεν μπόρεσα να το μεταφράσω.


* * * * * * *

σημειώσεις

Με σκληρή απροσεξία τον έπλασε η φύση. Επήρε τον πηλό του στα χέρια της, βιαστικά τον εζύμωσε και άστοργα τον πέταξε μέσα στη ζωή τσαλακωμένο και ατελείωτο. Όμως σαν σε στιγμή δημιουργικής μανίας, το πνεύμα που του φύσηξε μέσα του, ήταν ένα πνεύμα θερμό και πλούσιο.

Παύλος Νιρβάνας (1866-1937).
Υπηρέτησε ως γιατρός στο Πολεμικό Ναυτικό από 1890 έως 1922.
Γεννήθηκε 100 χρόνια πριν από μένα.
Ανάμμεσα στα βιβλία των γονιών μου είχαμε το "αγριολούλουδο": δε θυμάμαι παρά ότι μου είχε φανεί γλυκερά ρομαντικό κι απλοικό.

Κώστας Χατζόπουλος (1868-1920)
Έκανε φάρσες που ο Νιρβάνας περιγράφει με θαυμασμό, εμένα μου φάνηκαν από απλοικές έως τελείως κακόγουστες.
Είχε τα χρήματα (και τη δύναμη!) να εγκαταλείψει τα βιοποριστικά και ν'ασχοληθεί με τη λογοτεχνία.
Έζησε στη Γερμανία, παντρεύτηκε μια Φιλανδέζα, πέθανε εν πλω και τάφηκε στο Μπρίντεζι.

Γεράσιμος Βώκος (1868-1927).
Γειτονόπουλο του Νιρβάνα στον Πειραιά.
Τίμιος, ευθύς, ακέραιος, ευγενής πάντα, για να αποδειχθεί, μια φορά ακόμα, ότι και η τρέλα σπάνια μπορεί να κλονίσει τον ηθικό χαρακτήρα του ανθρώπου, όταν είναι βαθιά ριζωμένος στην ύπαρξή του... ...Την άλλη μέρα βρήκα το λεξικό στο σπίτι μου, όπως δεν βρήκα πολλά βιβλία, από όσα έχω δανείσει σε ανθρώπους που δεν τρελάθηκαν.

Περικλής Γιαννόπουλος (1868-1910).
Αυτός που πήρε στο λαιμό του το ταλαίπωρο το άλογο...

Λάμπρος Πορφύρας (1879-1932).
(Ψευδώνυμο του Δημητρίου Συψώμου, από τα δύο ομώνυμα ποιήματα του Διονυσίου Σολωμού).
Σύντροφος του Νιρβάνα σε βόλτες στην Πειραική.
Δεκατετράχρονος, έγραφε ήδη μεστά ποιήματα τα οποία παρουσίασε ο θείος του στην συντροφιά του Νιρβάνα κι εκείνοι τα προώθησαν προς δημοσίευση (την οποία ακολούθηκε διασημοποίηση).

Κωνσταντίνος Χρηστομάνος (1867-1911).
Της οικογενείας των Βενιζέλων. Από κλάδο της αυτής οικογενείας καταγόταν και η Αγία Φιλοθέη.
Αυτός ο της Σίσσυ, ναι. Όταν την έχασε γύρισε στην Αθήνα, δημιούργησε τη Νέα Σκηνή-ο Νιρβάνας τον αποθεώνει, εμφάνισε ένα θέατρο ποιότητας σε μια πρωτεύουσα που μόνο λαικές παραστάσεις ανέβαζε, παίρνοντας πάνω του όλους τους ρόλους, από κουβαλητής επιπλων (από το σπίτι του) μέχρι σκηνοθέτης.

Πιερ Λοτί (1850-1923)
Ο Νιρβάνας επεδίωξε και πέτυχε συνάντηση μαζί του κατά την επίσκεψη του (Γαλλικού) σκάφους στο οποίο ήταν επικεφαλής ο Λοτί, στην Σαλαμίνα (Κούλουρη). Διαπίστωσε την αδιαφορία του Λοτί προς την Ελλάδα και τη λατρεία του προς κάθε τι οθωμανικό

Γκαμπριελ ντ'Αννούντσιο
κλπ.

* Το απόσπασμα που περιγράφει τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο είναι από τα Φιλολογικά Απομνημονεύματα του Παύλου Νιρβάνα (εκδόσεις Οδυσσέας 1988) και η φωτογραφία είναι από το Pixdaus.


* * * * * * *

δύο περιστατικά (*)

Κατεβαίνω τη Λαρίσης. Στην πλευρά του δρόμου που δεν φωτίζεται από τον πρωινό, ανοιξιάτικο ήλιο, ένας ηλικιωμένος μέ κομένο από τον καρπό το αριστερό του χέρι κάθεται μπροστά σε μια βιτρίνα και ζητιανεύει, προτείνοντας ένα λευκό πλαστικό κύπελο στους περαστικούς.
Ένα τηλέφωνο ακούγεται να χτυπάει. Ο ζητιάνος βγάζει το κινητό του από την τσέπη του, σηκώνεται όρθιος κι αρχίζει, με το πρόσωπό του να λάμπει από χαρά, να κουβεντιάζει με τον συνομιλητή του.

Ένας παππάς, με την μαμά και την αδελφή του, τρία άτομα που πιάνουν πολύ χώρο (μεγαλόσωμα και με πολλά κιλά), πλησιάζουν το γραφείο μου. Καθώς τους εξυπηρετώ, ακούω καμπάνες να χτυπάνε, ντίν-ντάν, ντίν-ντάν, χαρμόσυνα, σαν στην Ανάσταση. Ο παππάς βάζει το χέρι και βγάζει το κινητό του, συνομιλεί εκνευρισμένος, ζητάει εξηγήσεις για το αν το θέμα είναι επείγον και τελικά το αναβάλλει για αργότερα.

(*) ή βρείτε τις ομοιότητες και τις διαφορές.

Η φωτογραφία από το Pixdaus


* * * * * * *