Τόσο χρονώ, πείτε μου, πως γίνεται ακόμη να μην μπορώ να δω καθαρά την πραγματικότητα; Να φτιάχνω ένα σχέδιο και να ζω μέσα του;
Βέβαια κάπου-κάπου, η κουρτίνα κουνιέται, υποψιάζομαι την αλήθεια, μα αμέσως με καθησυχάζω: δεν είναι έτσι, όχι, εσύ βλέπεις με τα μάτια της καρδιάς, όχι του μυαλού, πιστεύεις μόνο στην αναμφισβήτητη αξία που έχει οτιδήποτε σε κάνει να χαμογελάς ευτυχισμένη.
Επειδή τις αγαπώ τόσο, επειδή είμαστε τόσο κοντά με την μαμά τους, επειδή ήμουν δίπλα τους από το πρώτο λεπτό που γεννήθηκαν, πριν ακόμη ανοίξουν τα ματάκια τους στον κόσμο κι έβγαλα τις πρώτες φωτογραφίες τους. Άραγε χρειάζεται να πω κι άλλα επειδή; Τι πάω να δικαιολογήσω και σε ποιόν;
Επειδή λοιπόν, παρόλο που έχουν κι άλλη μια θεία κι έναν θείο, νόμιζα πως εγώ είμαι "πιο θεία" από τις άλλες, κάτι σαν δεύτερη μαμά. Που είμαι δηλαδή, κατά κάποιον τρόπο, το ξέρω, δεν το αμφισβητώ.
Δεν αμφισβητώ την αγάπη τους, όχι. Αλλά περίμενα να με πάρει τηλέφωνο και να μου πει θεία, έτσι έγραψα, τόσο και τόσο, έτσι σκέφτηκα, έτσι ένιωσα, αυτά σχεδιάζω.
Τι περιμένεις κι εσύ, θα μου πεις... Τον εαυτό σου κοροιδεύεις-πάλι. Αφού την ώρα που βγήκαν οι βαθμοί εσύ πνιγόσουν από σοβαρότατα προβλήματα με κάρτες, δάνεια και καθυστερήσεις-ούτε ένα λεπτό δε δίνεις στους δικούς σου να σου μιλήσουν στη δουλειά: "Λέγε, έχω πελάτη, είναι επείγον; θα σε πάρω μετά".
Ούτε είναι τραγικό, ούτε την αγάπη μου μειώνει, δεν είναι αυτό που με πειράζει.
Είναι που καταλαβαίνω ότι κοροιδεύω τον εαυτό μου, είναι που τόσο χρονώ άνθρωπος και δεν έχω αλλάξει ούτε χιλιοστό από όταν άρχισα να σκέφτομαι: αφελής, πιστεύω ότι θέλω, ότι σκέφτομαι και μ'αρέσει το παίρνω για πραγματικότητα.
Έτσι έχουν τα πράγματα, λοιπόν. Και, δεν είναι σημερινό, είναι μέρες που γυρίζει στο μυαλό μου αυτή η σκέψη: εγω μπορεί να μην έχω δικά μου παιδιά αλλά ΕΧΩ δικά μου παιδιά, ευτυχώς, δόξα τω θεώ, τα λουλουδάκια μου, τα δικά μου λουλουδάκια...
Κι ας τρέχει πάντα ένα διαβολάκι στο τέλος της σκέψης μου, τα λόγια που άκουσα τόσες φορές, αν δεν έχεις δικό σου παιδί, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο μπορείς να αγαπήσεις έναν άνθρωπο. Όχι, δεν μπορώ, μάλλον.
Όμως, προχθές που κρατούσα τα δίδυμα στην αγκαλιά μου, μια τον έναν και μια τον άλλον, σκέφτηκα (ξανά) πως δεν είναι ανάγκη να είναι δικό μου ένα παιδί για να το αγαπήσω, ακόμα και μεγάλο να το γνώριζα, έχω τόση αγάπη που θα γινόμουν χαλί, χαλί.
Άραγε είναι ψευδαισθήσεις μου αυτές οι σκέψεις;
Δεν υπάρχουν απαντήσεις σ'αυτά τα πράγματα. Εγώ πιστεύω μόνο στις πράξεις, στις αγκαλιές.
Και δεν θα πάω σε κανέναν γιατρό-θα περάσει.
Σήμερα ήταν μια άσχημη μέρα. Μια απ'αυτές που το γλυκολέμονο γεμίζει δηλητήριο.
Έχασα την ισοροπία πάλι, μα θα την ξαναβρώ.
Θα πάρω τώρα τηλέφωνο να δω πως έγραψε το μωρό μου. Και αν είναι καλά.
* * * * *
Έκλεισα τα σχόλια, να με συγχωρείτε. Έτσι κι αλλιώς έναν μονόλογο κάνω εδώ μέσα, ένα παραμιλητό, για να βγούν από μέσα μου τα λέω, μπας κι όταν τα δω γραμμένα ξορκιστούν, μπας κι αλλάξουν σχήμα οι σκέψεις μου και λυθεί ο κόμπος.
Έτσι κι αλλιώς αυτό το ετοιμόρροπο μπλογκ κλυδωνίζεται πολύ τον τελευταίο καιρό, τη βγάζει-δεν τη βγάζει.
