22.7.10

η ομίχλη είναι για να βαδίζεις μέσα σ'αυτήν



Αναρωτιέμαι πως βλέπουν τά μάτια κάποιου που δεν έχει ζήσει σ'αυτή την πόλη, αυτές τις εικόνες, αυτά τα λόγια.

* * *

Τρία χρόνια στην Αθήνα-δεν έχει ομίχλη ποτέ: ούτε το πρωί-ούτε ποτέ, ποτέ.

* * *

Πρωινά στη Σοφούλη, έξω από την Τράπεζα-τρέμω σαν το ψάρι από την υγρασία που φτάνει ως το κόκκαλο. (Μετά-ευτυχώς-, βγαίνει ο ήλιος, ανοίγει το Τρέ Μαρίε με τους best of the best καπουτσίνους.)

Πιο παλιά, πρωινά στο παράθυρο του πατρικού μου, δεν φαίνεται ούτε καν η απέναντι πολυκατοικία απ'την ομίχλη. Και δε χωράει στο μυαλό μου πως πάλι, πάλι, π ά λ ι στη δουλειά. (Πέρασαν 23 χρόνια, και πάλι, πάλι.)

Ακόμη πιο παλιά, χριστούγεννα, βόλτες στην Άνω Πόλη, τα χριστουγενννιάτικα φώτα παίζουν όμορφα με την ομίχλη. Η ζωή μπροστά σαν λευκό τετράδιο.

Νοέμβριοι στο λιμάνι (φεστιβάλ κινηματογράφου), με το κεφάλι κάτω μετρώ τις πέτρες του δρόμου, μ ό ν η-ευτυχισμένη, τρέχω να χωθώ στην αιθουσα και αναρωτιέμαι πως γίνεται ακόμη κι ο καιρός να μοιάζει με σκηνοθετημένο ντεκόρ ταινίας.

* * *

Ωραία που τώρα δεν είναι τότε, που εδώ δεν έχει ομίχλη ποτέ.

Το βίντεο το βρήκα εδώ.

2 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Έχοντας ζήσει σε πόλη με πυκνή ομίχλη 3 εποχές, τη μίσησα μαζί με την πόλη, γιατί αρρωστούσα συχνά. Αν ζούσα στη Σαλονίκη, ίσως να ΄ταν αλλιώς!

Σ΄ευχαριστώ που μου γνώρισες αυτό το κείμενο του ποιητή.

fish eye είπε...

αχαχα..
την λατρευω την ομιχλη..

κι αυτη την υγρη ζεστη αυτου του καλοκαιριου..

και την βολτα στη παραλια που ειναι η πιο τεραστια και χορταστικη απο οπουδηποτε αλλου..

ελα να σε παρω μια βολτα να θυμηθεις γωνιες και στιγμες ΕΔΩ.. θα σ αρεσει..


(δεν ηξερα πως γραφεις ακομη)