έχουμε την απόλαυση του θεάματος

Κι όταν κλαίγαμε μικροί στα ταξίδια μας
μας έλεγαν: "κοίτα τη θάλασσα, κοίτα τα δέντρα
και κοίτα το παιδάκι που γελάει".
"Ακατανόητο ετούτο το παιδί", έλεγαν μεταξύ τους.
Ακατανόητοι, ακατανόητοι, ακατανόητοι
από πείσμα μείναμε μόνοι.

* * *

Είμαστε πάντα εκεί
που από πάνω κρέμεται το κινητό σκοτάδι
εκεί που οι διαστάσεις πρέπει να συγχέονται
και αμφιβάλουμε αλήθεια αν είναι υπαρκτές.
Είμαστε πάντα εκεί
που ζουν οι αιώνιοι άνεμοι και οι θάλασσες οι φιλικές
ο αγώνας τους κι εμείς για να παρατηρούμε.
Έχουμε την απόλαυση του θεάματος.

Και κάθε νύχτα ρίχνουμε μια πέτρα στο βυθό
και κάθε νύχτα τραγουδάμε μια κοπέλα
που πνίγηκε μέσα σ' έναν καθρέφτη.
Κι οταν γεμίσει η θάλασσα από πέτρες
ή ο αέρας πήξει σ'έναν ήχο
πάλι δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα.

* * *


Εεε, επειδή αυτό τον καιρό διαβάζω τα ποιήματα του Γιώργου Μακρή,
επειδή ο Απρίλιος είναι διεθνής μήνας ποίησης,
και, τέλος πάντων, είπαμε δε χρειάζεται να υπάρχει μια εξήγηση για όλα.