5.4.11

Τρίτη απόγευμα

Εκείνος ο Απρίλης ήταν ολόλαμπρος. Καθόμουν με τους φίλους μου στις ταράτσες των καφενείων, πήγαινα περιπάτους στο δάσος του Σαντιγύ με τον Ερμπό που μόλις είχε γυρίσει από το Λονδίνο. Η μικρή μας παρεξήγηση είχε διαλυθεί μόνη της. Την πρωτομαγιά χιόνισε, και μόλις έβλεπες που και που στους δρόμους κανέναν υπαίθριο πωλητή να πουλάει μιγκέ.

Ξεκίνησα -και αυτή τη φορά θα το φτάσω ως το τέλος- να διαβάζω τη Δύναμη των Πραγμάτων, της Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Για να είμαι ειλικρινής, μου φαίνεται εντελώς σαχλός και καθόλου λογοτεχνικός ο τρόπος που περιγράφει -εντελώς ημερολογιακά- την καθημερινότητά της.
Από την άλλη, ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που με κάνει να το διαβάζω: είναι σα να βλέπεις ταινία, μια ταινία ευθεία, χωρίς αγωνία, χωρίς μυστήρια. Με φιλίες, με έρωτες (που περιγράφονται στο τσακ-μπαμ και όχι με την οδύνη και τις αναλύσεις της Π.Δέλτα στην αυτοβιογραφία της), με καφέδες στα καφέ του Παρισιού και βόλτες μέσα στη σαντιγύ (ωωω, τι απολαυστικό, τι γλυκό, τι θαυμάσια εικόνα!)...
Επανέρχομαι.
Περιγράφει συναντήσεις σε σπίτια φίλων, βόλτες στους δρόμους μέσα στη νύχτα, ποδηλατάδες (= διαδρομές με ποδήλατο) σε χωριά χιλιόμετρα μακριά από το Παρίσι, ζωή χωρίς υπάρχοντα σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, κι έντυπα, έντυπα, βιβλία, θεατρικές παραστάσεις, ταινίες.
Ντόλτσε βίτα να το πω; Ζωή εστέτ, όπως θα έλεγε η φίλη μου η Σταυρούλα; Αnway, περιγράφει αυτό που θα ήθελα να ζω, ακριβώς όσο επιφανιακά θα ήθελα να το ζω, χωρίς πολλά-πολλά πάθη και πόθους.
Κι επειδή καθόλου δεν είμαι έτσι, (είμαι των αναλύσεων των συναισθημάτων, των παθών και των πόθων, του σπιτιού και του μαγειρέματος, της πόλης-κι όχι της φύσης, της ησυχίας...), μπορεί γιαυτό-να είναι το άλλο μου (το κρυμμένο, το σκοτεινό) μισό αυτή η ζωή, μπορεί λοιπόν γιαυτό να τη χαίρομαι τόσο πολύ, έτσι εικονικά.
Να, πάλι τα γιατί και τα διότι αναλύω. Που τα έχω αναλύσει και κοσκινίσει ήδη ένα χεράκι πριν τα βάλω γραμμένα.
Αναστεναγμός.

Μ'αρέσει να διαβάζω για το Παρισάκι, να το βλέπω με τη φαντασία μου. Οι αποβάθρες την άνοιξη...
(Μ'αρέσει και να φαντάζομαι βουτιές στη σαντιγύ!)

1 σχόλιο:

ο δείμος του πολίτη είπε...

1,5 σχεδόν εκεί, απέκτησα το δικαίωμα να μη θέλω να διαβάζω για αυτή την πόλη -που αγαπώ. Απομυθοποιείται κάθε ανάμνηση που διατηρώ...