ροζ

Σήμερα η μέρα έχει δοντάκια, πάει να με δαγκώσει, να με γραπώσει, να με τραβήξει σε λύπες μεγάλες, παλιές. Αλλά επιτυχώς αντιστέκομαι.
Νάναι η βροχή, νάναι η Μεγάλη Βδομάδα, νάναι οι "μέρες" που έρχονται; (βοηθάει σε τίποτε το να ξέρεις ποιά είναι η αφορμή;)

Η θεραπευτική σημασία της εξόδου για τον καφέ.
Αν το κόφι-ταιμ είχε delivery, σήμερα θα είχα παραγγείλει τηλεφωνικά. Ευτυχώς, δεν έχει.
Περπατώ στο δρόμο, κοιτάζοντας πάντα κάτω, ακριβώς μπροστά μου, εκεί που θα πατήσω το αμέσως επόμενο βήμα μου.
Σκέφτομαι, τι φρικτά γονίδια είναι αυτά, θα μπορούσαν να με λένε saudade: μια συνεχής λύπη, μια νοσταλγία για κάτι που πιθανότατα δεν έχει υπάρξει, ούτε θα υπάρξει ποτέ.

Η οικογένειά μου.
Πόσο καιρό έχω να μιλήσω με κείνους που αγαπώ, γιατί δεν τηλεφωνώ να τους πω ότι τους αγαπώ (τι φρίκη, τι αμερικανιά, χριστέ μου δεν μπορώ να το κάνω αυτό).
Άραγε θα είναι πάντα καλά; (Γιατί επιμένω να κάνω τέτοιες ερωτήσεις στον εαυτό μου, στις οποίες η απάντηση είναι όχι, και περιμένω όλο ελπίδα -μα, πάντα- να ακούσω ναι;)

Ο χειμώνας, ο χειμώνας, να ακούς τους ήχους της ερημιάς στο σπίτι, τη βρύση που στάζει, τις ρόδες των αυτοκινήτων να σφυρίζουν στη βρεγμένη Θηβών (ή τη Χηλής, ή την Αργυροπούλου, ή ακόμα-ακόμα και τη Μαρτίου). Μερικές φορές (ποιές όμως; τι είναι αυτό που τις διαφοροποιεί;) ο ήχος που ακούγεται δεν είναι σαν η Θηβών να είναι υγρή πράσινη αγγλική ύπαιθρος αλλά σκέτη γκρί λασπωμένη Θηβών.
Ζεστασιά, ωραία. Άνοιξη (αμυγδαλιές, Ιαπωνία). Κότα στο φούρνο με πατάτες. Καφές και ντόνατ καραμέλα. Εφημερίδες. Κομωτήριο. Όζα ροζ.