κανείς, κανείς

έλα, έλα, ας κλαφτούμε πάλι, πόσο καιρό έχουμε που το κάναμε δα;
εξάλλου, ο κόσμος θα φύγει αυτές τις μέρες, η οθόνη άδεια σαν την αθήνα,
όλοι θα σουβλίζουν αρνιά πατώντας ένα κουμπάκι
κλαψούρισε, γκρίνιαξε όσο θες
Ω, ρόδο όλων των ρόδων,
πώς γεννήθηκες έτσι, τόσο χαιδεμένη κι ανόητη;
τι κατάλαβες από τα βιβλία ψυχολογίας-τίποτε
γιατί σε χάιδευε η μαμά σου έγινες τόσο διψασμένη για χάδια
ή γιατί σε πέταξε απηυδησμένη μια βραδιά στο κρεβάτι
αφού δεν είχες σταματήσει να κλαις επι μήνες;
και τι να κάνουμε τώρα που
αυτό έχουμε, αυτό είμαστε, κι έτσι πρέπει να βαδίσουμε παραπέρα
Ω, ρόδο όλων των ρόδων,
μη βλέπεις τη μαύρη τελεία, δες όλη τη λευκότητα του χαρτιού γύρω της

* Οριστε, The Rose of all Roses by Wilhelm Menzler,
όμως μετά μου ταίριαξε πιο όμορφα
η "οριζόντια" in blue by Robert McGinnis