χρωματιστά

and if you go chasing rabbits
and you know you're going to fall

Όποιος με ξέρει κάπως καλύτερα, ξέρει πόσο φοβάμαι τα τραγούδια, πόσο τα αποφεύγω γιατί δεν μου αρέσει να κλονίζεται ο αυτοέλεγχος μου και να συγκινούμαι ανεξέλεγκτα.
Προχθές το απόγευμα, η Λαμπρινή, με το παραπάνω τραγούδι, γέμισε την καρδιά μου χαμόγελο.
Σαν να περπατάς στην άκρη του πεζοδρομίου. Σκεφτόμουν πως όντως, κάθε φορά πέφτεις καλύτερα, καθώς πράσινοι και μωβ φωσφοριζέ λαγοί εξαφανίζονται βιαστικά στις γωνίες.