17.1.12

χρωματιστά


Όποιος με ξέρει κάπως καλύτερα, ξέρει πόσο φοβάμαι τα τραγούδια, πόσο τα αποφεύγω γιατί δεν μου αρέσει να κλονίζεται ο αυτοέλεγχος μου και να συγκινούμαι ανεξέλεγκτα.
Προχθές το απόγευμα, η Λαμπρινή, με το παραπάνω τραγούδι, γέμισε την καρδιά μου χαμόγελο.
Σαν να περπατάς στην άκρη του πεζοδρομίου. Σκεφτόμουν πως όντως, κάθε φορά πέφτεις καλύτερα, καθώς πράσινοι και μωβ φωσφοριζέ λαγοί εξαφανίζονται βιαστικά στις γωνίες.

2 σχόλια:

karagiozaki είπε...

Είχα χρόνια να το ακούσω...
Κι'όμως παρόλες τις μικρές και μεγάλες μας πτώσεις θα συνεχίσουμε να κυνηγουμε λαγούς, θα συνεχίσουμε να λερώνουμε τα γόνατά μας.

xomeritis είπε...

we find wonderland only through falling, illustrious accidents