την πρωτομαγιά

Τι ωραίο, τι έξυπνο, σε κάνει να θες να πας μόνο και μόνο για να περάσεις από την είσοδο και να αφήσεις αυτό το "αντί εισητήριο"!!!!!!!!! 
Άραγε μπορείς να μπεις και να βγεις πολλές φορές για να ικανοποιηθείς πολύ;

Το παραπάνω είναι σχόλιο στο λινκ που της έστειλα: Πρωτομαγιά με τους e n c a r d i a στην Τεχνόπολη. ΑΝΤΙ ΕΙΣIΤΗΡΙΟΥ: Ένα κουτί αντιβίωση για ενήλικες & παιδιά/ή ένα κουτί παυσίπονο/ή ένα αντιβηχικό σιρόπι για παιδιά και ενήλικες/ ή ένα γάλα/ ή κρέμα για παιδιά. Για τις ανάγκες των ΓΙΑΤΡΩΝ του ΚΟΣΜΟΥ.

Κάθε βράδυ πλένουν τα πόδια της με ζεστό νερό
και τα χριστούγεννα βάφουν τα νύχια της κόκκινα.
Τι απορώ μετά, που όλη μέρα λέω παραμύθια στον εαυτό μου,
που περπατώντας σκέφτομαι ποστ και μετά τα ξεχνάω.
Παραδέχτηκα πια πως έτσι γεννήθηκα,
με την καρδιά μου να τραγουδάει συνέχεια,
να κλαψουρίζει, να ουρλιάζει στο φεγγάρι,
-ποτέ να μη μένει σιωπηλή-.
Παραδέχτηκα πως δεν είναι το μυαλό που
δεν μ'αφήνει σε ησυχία-η καρδιά μου είναι,
που δε μπορεί να ζει χωρίς, όλο, συνέχεια να τραγουδάει.

Vintage Daisy Motif

Όλη μέρα χαζεύω σχέδια από πλεκτά με βελονάκι και βελόνες. Χρώματα. Νήματα. Pot-holders. Tea-cosies. Και κουβέρτες, κουβέρτες, κουβέρτες. Και παράλληλα, μέσα από τα μπλογκς τους, από το ravelry, το etsy και το flickr, απ'τις φωτογραφίες και τα σχόλια, γνωρίζω τις γυναίκες που πλέκουν. Και άντρες, μερικές φορές. Την καθημερινότητά τους και τις χώρες τους. Τα σαλόνια και τα τραπέζια της κουζίνας τους. Στα Middlands, στο Λίβανο, στην Αυστραλία και στη Βραζιλία. Βλέπω όσα φαίνονται και κάνω εικασίες για όσα δεν φαίνονται. Aθόρυβη, αόρατη, ήρεμη. Στέλνω λινκς στη Σταυρούλα, και σκέφτομαι πως μια μέρα θα μάθω ότι ο κόσμος γύρω μου γκρεμιζόταν κι εγώ χάζευα κουβέρτες με μαργαρίτες.

μονολογώ, συνέχεια

Δεν ξέρω πώς να το γράψω. Ξέρω τι θέλω να γράψω, ξέρω ότι θέλω να γράψω, αλλά ψάχνω να βρω το πώς.

Τρόπος 1
Διαβάζω πολλά βιβλία. Πόσο συχνά βρίσκω ένα τέτοιο; Σπάνια, σπανιότατα. Θα μου πεις, Ευγενία Φακίνου είναι, έπρεπε να το περιμένεις. Πόσες φορές διάβασες και ξαναδιάβασες το Έβδομο ρούχο; Θυμασαι πόσες φορές το χάρισες ως δώρο;
Θυμάσαι την πρώτη φορά που το διάβασες; Eπιασες στην τύχη ένα επίτηδες μικρό βιβλίο της βιβλιοθήκης για να περάσεις το απόγευμά σου, ξαπλωμένη σ' έναν πράσινο βελούδινο καναπέ (με κρόσια) στο σαλόνι της μέλλουσας πεθεράς σου. Και το άφησες μόνο όταν το τελείωσες. Έκθαμβη.

Μετά, μάλλον νόμισα ότι μεγάλωσα και άλλαξα. Ή νόμισα ότι επειδή μεγάλωσα, μάλλον άλλαξα. Πάντως νόμισα ότι η Ε.Φακίνου δεν ήταν πια για μένα.
Ώσπου πέρσι διάβασα, μονορούφι πάλι, το Για να δει τη θάλασσα κι αμέσως το αγόρασα για να το χαρίσω. Και προχθές που ξεκίνησα το Οδυσσέας και Μπλουζ, πάλι τα ίδια. Σε τραβάει με φόρα μέσα του αυτό το βιβλίο-κι εγώ δεν τα μπορώ αυτά τα απότομα, τρομάζω. Τρομάζω όταν βλέπω να χάνω τον έλεγχο, τρομάζω επίσης μην τελειώσει και μετά δεν έχω άλλο. Αργά-αργά και προσεκτικά, σήμερα το τελείωσα.

Τρόπος 2
Είναι μερικά βιβλία που απλώνονται πάνω σου σαν κουβέρτα και σου ζεσταίνουν την καρδιά. Που είναι σαν μαρμελάδα φράουλα, και σαν φιλιά. Μόνο τέτοια βιβλία θα έπρεπε να διαβάζω, σκέφτομαι κάθε φορά. Ποιός ο λόγος να σπρώχνω και να σπρώχνω να τελειώσω βιβλία γιατί τα άρχισα, γιατί πάντα ήθελα να τα διαβάσω, γιατί είναι στη λίστα με αυτά που θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω πριν πεθάνω; Ορίστε, θα πεθάνω και θα έχω διαβάσει χίλια στραβά βιβλία και δέκα καλά. Έτσι πρέπει; Δεν θα ήταν καλύτερα να διαβάζεις και να ξαναδιαβάζεις ότι σου ρίχνει βάλσαμο στην καρδιά και μόνο;

καρπουζάκια

το δώρο της Λαμπρινής

me too

Yo, también (2009) 103'

* * *

Συχνά βλέπω ταινίες που θέλω να μοιραστώ. Να η πρώτη.
Προσέξτε, παρακαλώ, την Lola Duenas.

ω, άνοιξη!