Όλη μέρα χαζεύω σχέδια από πλεκτά με βελονάκι και βελόνες. Χρώματα. Νήματα. Pot-holders. Tea-cosies. Και κουβέρτες, κουβέρτες, κουβέρτες. Και παράλληλα, μέσα από τα μπλογκς τους, από το ravelry, το etsy και το flickr, απ'τις φωτογραφίες και τα σχόλια, γνωρίζω τις γυναίκες που πλέκουν. Και άντρες, μερικές φορές. Την καθημερινότητά τους και τις χώρες τους. Τα σαλόνια και τα τραπέζια της κουζίνας τους. Στα Middlands, στο Λίβανο, στην Αυστραλία και στη Βραζιλία. Βλέπω όσα φαίνονται και κάνω εικασίες για όσα δεν φαίνονται. Aθόρυβη, αόρατη, ήρεμη. Στέλνω λινκς στη Σταυρούλα, και σκέφτομαι πως μια μέρα θα μάθω ότι ο κόσμος γύρω μου γκρεμιζόταν κι εγώ χάζευα κουβέρτες με μαργαρίτες.
2 σχόλια:
Γνώση της πραγματικότητας έχει, απλά επιλέγεις να μην παρακολουθείς από άμυνα.
Δε σ΄αφήνω ανημέρωτη, μην ανησυχείς. ;) Άμα γίνει τίποτε κοσμοϊστορικό, θα σου σφυρίξω :P
Δεν έχει τόση σημασία ο κόσμος, μακριά μας. Σημασία έχει ο κόσμος όταν εμείς βρισκόμαστε μέσα του.
Σε ζηλεύω που πλέκεις. Θα ήθελα όχι μόνο να μάθω (γιατί μου δείξανε) όσο να μπορώ να το συνεχίσω (γιατί δεν μπόρεσα να συνεχίσω-σύνδρομο του καρπού) χωρίς πόνους. Keep calm and carry on.
Δημοσίευση σχολίου