art

La casa de la palmera (1918), Joan Miró

Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, Madrid

η πέτρα της υπομονής

Πώς είναι αυτή η φωτογραφία, όλο χρώματα; Ε, η ταινία, καμία σχέση.
Αλλά όταν φεύγεις, έτσι νιώθεις, πως η ζωή είναι όλη αναπάντεχα χρώματα.

Η ταινία προβλήθηκε στο 53ο φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και είναι η φετεινή υποψηφιότητα του Αφγανιστάν για όσκαρ ξένης ταινίας-όσο κι αν αυτό ακούγεται σαν ανέκτοδο, αφού έχεις δει την ταινία. Όχι γιατί δεν το αξίζει το όσκαρ, το αξίζει και με το παραπάνω, μα γιατί έχεις δει την εκεί καθημερινότητα.

Θέλω να πω και για τα ρούχα της πρωταγωνίστριας. Που λες τι όμορφα δείχνει πάνω της αυτό το περίεργο χρώμα-τι περίεργο, και μετά βάζει άλλο και λες αυτό δείχνει ακόμα ομορφότερο, και το ίδιο και το επόμενο... Η ομορφιά της, ο τρόπος της, κάνουν μέχρι και τη μπούργκα να δείχνει επάνω της πολυτελές ύφασμα.

Ελπίζω να βγει στις αίθουσες.

~ από εδώ η φωτογραφία (και το τρέιλερ).

η επιδίωξη της Υπέρτατης Απλότητας

H Aνοιξιάτικη Δροσιά είχε ιδιαίτερα ανάλαφρη διάθεση εκείνο το πρωί.
Εφαρμόζοντας τις διδαχές του ταοιστικού κειμένου Λιε Τζι, σύμφωνα με το οποίο, όταν εκτελούμε τα πλεον ταπεινά έργα είναι που αφαιρούμε σιγά-σιγά τα παραπετάσματα που μας εμποδίζουν να φτάσουμε στην Υπέρτατη Απλότητα, περνούσε τις μέρες της με την κηπουρική ή καθαρίζοντας τη φυσική βάθρα όπου έπεφταν τα νερά του καταράκτη, ή πάλι, σκορπίζοντας σπόρους για τα πουλιά του δάσους.
Έτσι, επιδιδόμενη σε απλές και, φαινομενικά, στερημένες ενδιαφέροντος αγγαρείες, ένιωθε προοδευτικά να αυξάνεται μέσα της η απλότητα που βοηθάει τον άνθρωπο να φτάσει στην Κατάσταση Χωρίς Όνομα, όπου τα πάντα καταλήγουν στην ειρήνη των αισθήσεων και την απουσία επιθυμίας.
Αυτή η υψηλή κατάσταση ισορροπίας επιτρέπει σε αυτόν που θα την φτάσει να "ελέγχει δέκα χιλιάδες όντα σαν να ήταν ένα".

~ Τα Νησιά των Αθανάτων (το 3ο μέρος της σειράς Ο Δίσκος του Νεφρίτη), του Jose Freches

με ένα τραγούδι

 

There's a land beyond the vast sea 

where waves wash on the shores of happiness 

where beautiful flowers always blossom 

where worries of tomorrow can be forgotten 

Oh if once I could go to that fairytale land 

never would I leave from there like a bird

 but without wings I cannot fly, I'm a prisoner of ground

 only in thoughts that reach so far can I ever there be 

Το εθνικό ταγκό της Φινλανδίας. Απρόσμενο και απογειωτικό-σαν όλες τις ταινίες του Καουρισμάκι.
Από την ταινία Η γυναίκα με τα σπίρτα της τριλογίας του προλεταριάτου.

 ~ η μετάφραση (σε αγγλικά) είναι από εδώ, ενώ εδώ υπάρχει άλλη μια μετάφραση.

πιο ήρεμη

Σε σύγκριση με κάθε είδους υποτιθέμενες ευτυχίες, η επιστροφή στο σπίτι είναι για μένα πάντα η μεγαλύτερη. Μπορεί να ήθελα να φιλήσω τα χορταράκια του αεροδρομίου όταν προσγειώθηκα για πρώτη φορά στο Παρίσι, μπορεί να ήθελα να μείνω για πάντα μπροστά σ'ένα πίνακα σ'ένα μουσείο της Μαδρίτης, μπορεί να ξεκαρδίζομαι στα γέλια ή να απογειώνομαι σ'έναν καφέ με τις φίλες μου. Όταν όμως ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μετά από μέρες απουσίας, τότε νιώθω πως βρίσκω τον εαυτό μου, πως ξαναμπαίνω μέσα μου.

 * In Love, by Marcus Stone