σύνορα

Πέτρινος τοίχος-μάντρα-περίφραξη-φράχτης,

πρώην εργοστασίο εμαγιέ,

Τζιά.

ακούγοντας την πρωινή ησυχία, Ίλιον, Αύγουστος 2017

Αυτές τις ήσυχες μέρες του Αυγούστου κάθε χρόνο, κάνω ασυναίσθητα, σχεδόν καθημερινά, ανασκόπηση της ζωής μου.

Φέτος παρατήρησα ότι η ανασκόπηση έγινε σε δεκαετίες-έβαλα μάλιστα και τίτλους.

Όχι ότι παίρνω τίποτα αποφάσεις, ούτε λυπάμαι για-ότι-έγινε-έγινε. Όμως το μυαλό μου από μόνο του κάνει στατιστικές, κι αναρωτιέμαι-λίγο όμως, ευτυχώς, όσο ένα χρυσόψαρο, μετά αφήνω όλες τις πολύπλοκες σκέψεις στη μέση-γιατί έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει απάντηση.

κάθε χρόνο και χειρότερα και καλύτερα μαζί

Δίπλα στη μαγευτική Θηβών, κάπου ανάμεσα στις τρύπες που έγιναν πρόσφατα για να βρουν το μέτρο, δύο άσπρες κοτούλες, αμεριμνες. Πώς τα κατάφεραν και το έσκασαν από το κοτέτσι τους, αναρωτιέμαι. Από την άλλη, ποιος δεν θα έψαχνε να βγει από ένα σκονισμένο παράπηγμα όταν βλέπει δίπλα του το δροσερό γρασίδι;
Οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου σε ξεγελανε κατά κάποιο τρόπο, σε κάνουν να νομίζεις ότι θα κρατήσουν για πάντα.
Τις άφησα να ζήσουν το όνειρο κι όσο κρατήσει. Καλύτερα έτσι, σκέφτηκα, παρά μια μακριά σκονισμένη ζωή που καταλήγει στο φούρνο με πατάτες.

Crumb (1994)

Ντοκιμαντέρ, βιογραφικό, για τη ζωή του καρτουνίστα Robert Crumb (και της οικογενείας του).

Βλέπω αυτό που έγραψα παραπάνω: σε καμία περίπτωση δεν περιγράφει το πόσο ενδιαφέρον, καλογυρισμένο και σ η μ α ν τ ι κ ό βρήκα αυτό το ντοκιμαντέρ.
Θα το έβαζα κι εγώ οπωσδήποτε στην λίστα μου των 50 Documentaries to See Before You Die.

Επίσης ως προτρεπτικό επιχείρημα μπορεί να λειτουργήσει κι αυτό (από wiki): Despite strong reviews, Crumb was not nominated for the Academy Award for Best Documentary Feature (the nominating committee reportedly stopped watching the film after only twenty minutes).---- Αυτό που έχω να πω είναι ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΕΧΑΣΑΝ!

γίναμε vintage

Είχαμε δυό τέτοια φλυτζάνια κίτρινα: ένα μικρό όπου έπινε για πολλά χρόνια η μαμά μας τον ελληνικό της πρωί-απόγευμα, κι ένα μεγάλο σαν της φωτογραφίας, που επειδή τότε (*) δεν ξέραμε τον καπουτσίνο, είχε καταλήξει θήκη για το σφουγγάρι των πιάτων στην κουζίνα.

Ήταν από τα πρώτα δώρα απορρυπαντικών σε σκόνη-τόσο αξιοπερίεργο αυτό τοτε, όσο αργότερα το ότι στην Τράπεζα δίναμε δώρο με κάθε άνοιγμα λογαριασμού. Ώ καιροί ώ ήθη.

(*) Κάπου ανάμεσα 1972-1976

bluets and mountain tea

[Τελείωσα το Bluets, είναι εξαιρετικό, το τελείωσα κάπως γρήγορα από ανυπομονησία αλλά δεν το βάζω στην άκρη, είναι απο αυτά που έχεις δίπλα σου για καιρό και τα ξανακοιτάζεις. Επίσης δεν έχω ξαναχαιδέψει βιβλίο τόσο πολύ στη ζωή μου. Ομολογώ ότι όταν χάιδευες το εξώφυλλο μου φάνηκε κι εμένα ωραίο, απαλό, ιδιαίτερο, αλλά δεν περίμενα ότι όποτε θα το ξανάπιανα, θα το ξαναχάιδευα εντυπωσιασμένη το ίδιο όπως την πρώτη φορά κάθε φορά.]

[αφήστε το πληκτρολόγιο]

~ Από τον Δούναβη του Κλαούντι Μάγκρις

Christina's World by Andrew Wyeth

Ντοκιμαντέρ του BBC με τίτλο "Michael Palin in Wyeth´s World",
διάρκεια 59 λεπτά,
με αγγλικούς υπότιτλους.


[Michael Palin heads for rural Pennsylvania and Maine to explore the extraordinary life and work of one of America's most popular and controversial painters, Andrew Wyeth. Fascinated by his iconic painting Christina's World, Palin goes in search of the real life stories that inspired this and Wyeth's other depictions of the American landscape and its hard grafting inhabitants.
Tracking down the farmers, friends and family featured in Wyeth's magically real work, Palin builds a picture of an eccentric, enigmatic and driven painter. He also gets a rare interview with Helga, the woman who put Wyeth back in the headlines when the press discovered he had been painting her nude, compulsively but secretly for 15 years.]

Chelsea Hotel NY

Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του BBC (1981) για το διάσημο Chelsea Hotel στην Νέα Υόρκη: τουρίστες ξεναγούνται στους ορόφους του και διάσημοι κάτοικοί του εμφανίζονται στην κάμερα (ανάμεσά τους η Viva και ο Andy Warhol).
(Το ξενοδοχείο το 2011 πουλήθηκε και έκλεισε για ανακαίνηση.)

Για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για το μέρος και την εποχή, συστήνω το εξαιρετικό βιβλίο "Πάτι και Ρόμπερτ" της Patti Smith (όπου Ρόμπερτ, ο φίλος της και διάσημος φωτογράφος των eighties  Robert Mapplethorpe).

[Για μένα η δεκαετία του ΄80 ήταν η δεκαετία της εφηβίας μου. Εκείνη την εποχή, που δεν υπήρχε ακόμα το ίντερνετ, έμπαινε στο σπίτι μας η Γυναίκα, την οποία κυριολεκτικά ξεκοκκάλιζα άμεσα και μετά μετρούσα ανάποδα τις μέρες μέχρι να βγει το τεύχος του επόμενου μήνα.
Έτσι, το πρόσωπο του Mapplethorpe και οι παράξενες ενδυματολογικές τάσεις της εποχής, είναι (σχεδόν οδυνηρά) οικείες εικόνες - ενός άλλου πλανήτη, φανταστικού.
Το βιβλίο της Πάτι Σμιθ έγινε κατά κάποιο τρόπο η γέφυρα σ΄αυτό το χάσμα: μου έδειξε αυτόν τον (παλαβό, ακατανόητο, αδιανόητο) κόσμο, από την άλλη πλευρά, την μέσα, από την ματιά αυτών που ήταν Εκεί, Τότε, και τον έζησαν. Ένα προσωπικό, μικρό, θαύμα.]  

Ντοκιμαντέρ μέρος 2, μέρος 3, μέρος 4, μέρος 5, μέρος 6.

house-keeping

1. Everybody has reasons. [Answer to a reporter's question "Why aren't there any bad guys in your films?"]

2. And so the passion ultimately fizzles out because of the limitations of the goal; because movies are really not that important. At the very end of the day you're sitting with an audience of four or five hundred people and all they want is to be entertained. You see we're dealing with a medium which really only wants to involve itself in the superficial manipulation of emotions.

3. In 2003, the Guardian Unlimited named Housekeeping one of the 100 greatest novels of all time.
Time magazine also included the novel in its TIME 100 Best English-language Novels from 1923 to 2005.

To 3. από το λήμμα της wikipedia για το βιβλίο Housekeeping της Marilynne Robinson (στα ελληνικά εκδόθηκε με τον τίτλο Ρουθ).

Τα 1. και 2. από το imdb, personal quotes του Bill Forsyth, σκηνοθέτη της μεταφοράς του βιβλίου σε ταινία το 1987.

                                              *       *       *       *       *

Το ένα σε οδηγεί στο άλλο:μια τυχαία στιγμή αποφασίζεις να ακολουθήσεις την σύσταση της Ζωζέττας ("αα, εξαιρετικό βιβλίο το Γκίλιαντ, θα σου αρέσει") και ένα ολόκληρος νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά σου. Η Λάιλα, Το σπίτι, το Housekeeping, οι μεσοδυτικές πολιτείες, όλα τα παράξενα παρακλάδια του προτεσταντισμού. 
Και η εκπληκτική Marilynne Robinson καταφέρνει, μέσα από κουβέντες σχεδόν θεολογικές, σε σένα που δεν θέλεις να έχεις καμία σχέση με καμιά θρησκεία, να σου μεταδώσει την έννοια της αγάπης-που χρειάζεσαι να ξέρεις ότι υπάρχει.

Ο Hugh Laurie, σ΄ένα άρθρο στην Daily Telegraph στις 27 Μαίου του 1999, εξηγεί πόσο θαυμάζει τα βιβλία του P.G.Wodehouse, και πώς το διάβασμά τους, του έσωσε τη ζωή.

Τα βιβλία και οι ταινίες που σώζουν τη ζωή μας. Και οι φίλοι.

Σημείωση
Η Marilynne Robinson χρησιμοποιεί ωραίες λέξεις, σπάνιες, όπως dungarees, buttercups, vanity, davenport, comforter, brimstone, huckleberries, bayberries, solicitude, rose red dolls και mountain bars.

Perfection in Hiroshima Prefecture, Japan.

Ο Nori Katayama με διαβεβαίωσε ότι δεν είναι ταινία, δεν είναι φτιαγμένο από υπολογιστή και ότι φυσικά, είναι πραγματική φωτογραφία, από τις βόλτες του στην Χιροσίμα.
Το σχόλιό του (μεταφρασμένο και προσαρμοσμένο):
"H κίνηση της κουρτίνας, τα άνθη της κερασιάς γεμάτα με τη μυρωδιά του διαβόλου. Δεν ξέρω αν το κτίριο κατοικείται, αν το παράθυρο είναι ανοιχτό, δεν ξέρω κατά πόσον ζαλίστηκαν εκεί μέσα-ή μήπως όχι."

Το πρωτότυπο σχόλιο:
カーテンを開けて二人で見る夜桜は背徳の香りも入り混じっていいだろナ。。。とふと思う。
（このテの建物も窓は開けられるのか否か知らないケド。）　(^^;

The Poet Umberto Saba climbing the steps of the via Ciamician in Trieste (1953).

~ πρόσκληση σε γάμο ~

Αυτό το παλιό βιβλίο, τόσο παλιό που δεν εμφανίζεται στα ελληνικά στο good reads, με την άσχημη μετάφραση (*), που το βρήκα βρώμικο σ΄ένα παλαιοβιβλιοπωλείο και το πήρα μόνο και μόνο για το όνομα της διάσημης συγγραφέως του, αυτό το βιβλίο λοιπόν, είναι εξαιρετικό.

Διαβάζοντας, λίγο λόγω της γλώσσας, λίγο λόγω της υπόθεσης, από τη μια μου φαινόταν κάπως βαρετό (μα τι με νοιάζουν εμένα τώρα όλα αυτά;), από την άλλη το απολάμβανα σαν να βλέπω ασπρόμαυρη αμερικάνικη ταινία. Ένιωσα και λίγο έφηβη, ήταν σαν να ξαναδιάβαζα το Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν, ήταν σαν τότε που ανακάλυψα πόσα βιβλία υπάρχουν (στη βιβλιοθήκη μας, στο Βαφοπούλειο, στον κόσμο) και μεθούσα μόνο και μόνο με τη σκόνη που χόρευε ο ήλιος στα ράφια.

Για να μην λογοκρίνω τον ενθουσιασμό μου, ας ξαναπώ το προφανές: Σχολιάζω (και χαρακτηρίζω) τα βιβλία ανάλογα με τη συγκίνηση, την απόλαυση και τον ενθουσιασμό που μου προκάλεσαν. Παρακαλώ σημειώσατε ότι οι συγκρίσεις με βιβλία και οι συνειρμοί μου είναι εντελώς προσωπικοί, η ζωή είναι μικρή και ο καθένας αναλαμβάνει τις αναγνωστικές ευθύνες του.

 (*) με το συμπάθειο, λατρεύω το Φύλακα στη Σίκαλη με τη γλώσσα της Τζένης Μαστοράκη αλλά εδώ η παλαιότητά και η ιδιαιτερότητά της κάπως μου κακοφάνηκε.

Wheatfield with Crows

watermelon

Ο ψυχαναγκαστικός μέσα μου βάλθηκε να τελειώσει τα αποθέματα νήματος που υπάρχουν στο σπίτι.

τραπέζι με τσάι και σύνεργα πλεξίματος

το νόημα της ζωής

Από τα Αστραφτερά πεδία, της Σώτης Τριανταφύλλου.

σέλφι μέσα σε σούπα