την πρωτομαγιά

Τι ωραίο, τι έξυπνο, σε κάνει να θες να πας μόνο και μόνο για να περάσεις από την είσοδο και να αφήσεις αυτό το "αντί εισητήριο"!!!!!!!!! 
Άραγε μπορείς να μπεις και να βγεις πολλές φορές για να ικανοποιηθείς πολύ;

Το παραπάνω είναι σχόλιο στο λινκ που της έστειλα: Πρωτομαγιά με τους e n c a r d i a στην Τεχνόπολη. ΑΝΤΙ ΕΙΣIΤΗΡΙΟΥ: Ένα κουτί αντιβίωση για ενήλικες & παιδιά/ή ένα κουτί παυσίπονο/ή ένα αντιβηχικό σιρόπι για παιδιά και ενήλικες/ ή ένα γάλα/ ή κρέμα για παιδιά. Για τις ανάγκες των ΓΙΑΤΡΩΝ του ΚΟΣΜΟΥ.

Κάθε βράδυ πλένουν τα πόδια της με ζεστό νερό
και τα χριστούγεννα βάφουν τα νύχια της κόκκινα.
Τι απορώ μετά, που όλη μέρα λέω παραμύθια στον εαυτό μου,
που περπατώντας σκέφτομαι ποστ και μετά τα ξεχνάω.
Παραδέχτηκα πια πως έτσι γεννήθηκα,
με την καρδιά μου να τραγουδάει συνέχεια,
να κλαψουρίζει, να ουρλιάζει στο φεγγάρι,
-ποτέ να μη μένει σιωπηλή-.
Παραδέχτηκα πως δεν είναι το μυαλό που
δεν μ'αφήνει σε ησυχία-η καρδιά μου είναι,
που δε μπορεί να ζει χωρίς, όλο, συνέχεια να τραγουδάει.

Vintage Daisy Motif

Όλη μέρα χαζεύω σχέδια από πλεκτά με βελονάκι και βελόνες. Χρώματα. Νήματα. Pot-holders. Tea-cosies. Και κουβέρτες, κουβέρτες, κουβέρτες. Και παράλληλα, μέσα από τα μπλογκς τους, από το ravelry, το etsy και το flickr, απ'τις φωτογραφίες και τα σχόλια, γνωρίζω τις γυναίκες που πλέκουν. Και άντρες, μερικές φορές. Την καθημερινότητά τους και τις χώρες τους. Τα σαλόνια και τα τραπέζια της κουζίνας τους. Στα Middlands, στο Λίβανο, στην Αυστραλία και στη Βραζιλία. Βλέπω όσα φαίνονται και κάνω εικασίες για όσα δεν φαίνονται. Aθόρυβη, αόρατη, ήρεμη. Στέλνω λινκς στη Σταυρούλα, και σκέφτομαι πως μια μέρα θα μάθω ότι ο κόσμος γύρω μου γκρεμιζόταν κι εγώ χάζευα κουβέρτες με μαργαρίτες.

μονολογώ, συνέχεια

Δεν ξέρω πώς να το γράψω. Ξέρω τι θέλω να γράψω, ξέρω ότι θέλω να γράψω, αλλά ψάχνω να βρω το πώς.

Τρόπος 1
Διαβάζω πολλά βιβλία. Πόσο συχνά βρίσκω ένα τέτοιο; Σπάνια, σπανιότατα. Θα μου πεις, Ευγενία Φακίνου είναι, έπρεπε να το περιμένεις. Πόσες φορές διάβασες και ξαναδιάβασες το Έβδομο ρούχο; Θυμασαι πόσες φορές το χάρισες ως δώρο;
Θυμάσαι την πρώτη φορά που το διάβασες; Eπιασες στην τύχη ένα επίτηδες μικρό βιβλίο της βιβλιοθήκης για να περάσεις το απόγευμά σου, ξαπλωμένη σ' έναν πράσινο βελούδινο καναπέ (με κρόσια) στο σαλόνι της μέλλουσας πεθεράς σου. Και το άφησες μόνο όταν το τελείωσες. Έκθαμβη.

Μετά, μάλλον νόμισα ότι μεγάλωσα και άλλαξα. Ή νόμισα ότι επειδή μεγάλωσα, μάλλον άλλαξα. Πάντως νόμισα ότι η Ε.Φακίνου δεν ήταν πια για μένα.
Ώσπου πέρσι διάβασα, μονορούφι πάλι, το Για να δει τη θάλασσα κι αμέσως το αγόρασα για να το χαρίσω. Και προχθές που ξεκίνησα το Οδυσσέας και Μπλουζ, πάλι τα ίδια. Σε τραβάει με φόρα μέσα του αυτό το βιβλίο-κι εγώ δεν τα μπορώ αυτά τα απότομα, τρομάζω. Τρομάζω όταν βλέπω να χάνω τον έλεγχο, τρομάζω επίσης μην τελειώσει και μετά δεν έχω άλλο. Αργά-αργά και προσεκτικά, σήμερα το τελείωσα.

Τρόπος 2
Είναι μερικά βιβλία που απλώνονται πάνω σου σαν κουβέρτα και σου ζεσταίνουν την καρδιά. Που είναι σαν μαρμελάδα φράουλα, και σαν φιλιά. Μόνο τέτοια βιβλία θα έπρεπε να διαβάζω, σκέφτομαι κάθε φορά. Ποιός ο λόγος να σπρώχνω και να σπρώχνω να τελειώσω βιβλία γιατί τα άρχισα, γιατί πάντα ήθελα να τα διαβάσω, γιατί είναι στη λίστα με αυτά που θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω πριν πεθάνω; Ορίστε, θα πεθάνω και θα έχω διαβάσει χίλια στραβά βιβλία και δέκα καλά. Έτσι πρέπει; Δεν θα ήταν καλύτερα να διαβάζεις και να ξαναδιαβάζεις ότι σου ρίχνει βάλσαμο στην καρδιά και μόνο;

καρπουζάκια

το δώρο της Λαμπρινής

me too

Yo, también (2009) 103'

* * *

Συχνά βλέπω ταινίες που θέλω να μοιραστώ. Να η πρώτη.
Προσέξτε, παρακαλώ, την Lola Duenas.

ω, άνοιξη!

μ'αρέσει

Τελείωσα το κασκόλ της Ντίνας αλλά έγινε κοντό: 1 μέτρο, δεν διπλώνει καθόλου.
Σκέφτομαι να το ξηλώσω και από 8 θηλειές να το κάνω με 4 θηλειές, ώστε να γίνει περίπου διπλάσιο.
Δεν βαριέμαι, μ'αρέσει.

σχόλιο

Δεν είναι μόνο τα "ποιήματα" ποιήματα. Στο μυαλό μου η ποίηση είναι κάτι ευρύτερο, είναι και μερικοί ξεκάρφωτοι στίχοι, και μερικές λέξεις βαλμένες στη σειρά, είναι και κατι ποστ σαν της Ου-μιγκ... Θέλω να πω ότι, ο καθένας μας μαζεύει ποιήματα, λεξούλες σαν μαξιλαράκια και τις αραδιάζει γύρω του για προστασία.
Και τι καλά, πόσο χαίρομαι σήμερα που όλοι μιλάνε για ποιήματα. Σαν να είναι μέρα βροχερή και βγήκαμε, τα σαλιγκάρια, για σουλάτσο.

Δεν έχω πιο αγαπημένο μου ποίημα. Μπερδεύομαι, ζαλίζομαι, είναι τόσα πολλά. Είναι υπέροχα.

* * * * *
Links με υπέροχα ποιήματα:
αναγεννημένη
silentcrossing
vita moderna
τσαλαπετεινός
τα χαμένα επεισόδια

ποίημα

Προσπάθησα να ξεχάσω,
μα έβγαλες ρίζες γύρω απ'τα πλευρά μου
και πέταξες λουλούδια
ακριβώς κατω απ'την κλείδα μου.
Όλη μέρα μαδάω τα πέταλα τους,
μα ακόμη δεν καταλαβα
αν μ'αγαπάς
ή όχι.

Προσπάθησα να βρω ποιος το έγραψε-εις μάτην. Υπάρχει μόνο reblogged σε tumblr.
Απολαμβάνω να μεταφράζω. Αυτός είναι ο λόγος.

* Ελάτε μ'ένα ποίημα: 21 Μαρτίου 2012, παγκόσμια ημέρα ποίησης.

λογοτεχνία

Έγινα μεταφραστής τυχαία, όσο βρισκόμουν στη φυλακή στα χρόνια της δικτατορίας. Ο Στρατής Τσίρκας μου μήνυσε πως έπρεπε να μεταφράσω το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, του Μαρσέλ Προύστ. Χωρίς άλλη κουβέντα, μου έστειλε τον πρώτο τόμο για ν'αρχίσω. Διαμαρτυρήθηκα. Εξήγησα πως δεν μπορούσα να καταπιαστώ μ'ένα τέτοιο εγχείρημα μη έχοντας μεταφραστική πείρα. Αρνήθηκα. Ύστερα από δεκαπέντε μέρες, στο επόμενο επισκεπτήριο της γυναίκας μου, ζητούσε κιόλας τα πρώτα χειρόγραφα. Δεν μπορούσα να φαντασθώ τις συνέπειες της πρότασης του Τσίρκα. Όχι μόνο πάνω στην προσωπική μου ζωή, που διαμορφώθηκε από τότε εντελώς διαφορετικά, αλλά και στον τρόπο της σκέψης μου, στις σχέσεις μου με τη λογοτεχνία και το γράψιμο...

(Αποσπάσματα από σημειώματα δημοσιευμένα στο συλλογικό τόμο Παύλος Ζάννας, α'έκδοση 1993, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, β'έκδοση 1999.)

* Αντιγράφω από το Πρώτο Πλάνο, τεύχος 261, 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για την ευτυχή συγκυρία της συνάντησής των Παύλου Ζάννα-Στρατή Τσίρκα-Μαρσέλ Προυστ.

προσωπικά

Κάτσε να βρω τα λόγια να το περιγράψω. Που ένα παιδί, όταν είσαι η μαμά του, έρχεται κοντά σου σαν να είσαι ο ήλιος. Με απόλυτη εμπιστοσύνη και απόλυτη λατρεία. Χωρίς να βλέπει αν είσαι όμορφος, ή ώριμος, ή αν κάνεις το σωστό. Επαναλαμβάνω: με τυφλή εμπιστοσύνη και απόλυτη λατρεία.
Μάλλον αυτό εννούν όσοι λένε πως αν δεν κάνεις δικό σου παιδί δεν θα καταλάβεις ποτέ. Αυτό είναι που δεν θα νιώσεις. Αυτήν την απόλυτη αγάπη κάποιου για σένα, που σε κάνει να τον αγαπάς κι εσύ τόσο κι άλλο τόσο, κι όσο δεν είχες ποτέ φανταστεί ότι γίνεται να αγαπήσει κανείς.

* η φωτογραφία

εντελώς προσωπικά

Νευριάζω όταν ακούω ωωω Θεσσαλονίκη, τι ωραία πόλη, τι ωραία φαγητά, τι ωραίες γυναίκες...
Εγώ βλέπω μόνο μια τεράστια υγρασία. Και μια ασφυξία.
Δεν έχει νεραντζιές και δεν μπορείς να αναπνεύσεις ελέυθερα. Δεν έχει χώρο να απλώσεις τα χέρια σου βρε παιδί μου.
Κάθε φορά που ξανάρχομαι μου φαίνεται όλο και πιο κλειστή, πιο Βαλκανική, πιο εβραική, πιο κινηματογραφική. Λέω τώρα λέξεις, μα πιο πολύ συναισθήματα θέλω να περιγράψω.
Είναι και οι προσωπικές μνήμες.
Δεν θέλω να θυμάμαι. Ούτε την Ανεμόεσσα, ούτε το Εναλλάξ. Ούτε τη Σίγκαλ, ούτε το Ράδιο Σίτυ. Ούτε το Χαριλάου, ούτε το Σοφούλη.
Το μόνο υπέροχο, αναπάντεχα υπέροχο, είναι όλη αυτή η θάλασσα που βρίσκεται παντού. Όλο ξεχνάω πόσο πολύ παρούσα είναι εδώ η θάλασσα. Στο λιμάνι, στην παραλιακή, στον περιφερειακό, στην Μαρτίου, στην Καλαμαριά, βρίσκεται συνέχεια μπροστά μου.

ωωω-ω (*)

μου είπαν μερικές φορές μιλάς σαν εσύ και μερικές σαν τράπεζα

(*) αρχή κλασικού τραγουδιού-ύμνου της πόλης

Pain - has an element of blank -

Ο πόνος-έχει ένα στοιχείο του κενού-
δεν μπορεί να θυμηθεί
πότε άρχισε-ή αν υπήρξε
ένα διάστημα που δεν υπήρχε-

δεν έχει μέλλον-παρά τον εαυτό του-
τα άπειρα βασίλειά του περιλαμβάνουν
το παρελθόν του-και τη φώτιση να περιέχουν
νέες περιόδους πόνου.

Emily Dickinson via This will hurt me

η αυγή είναι ευτυχισμένη

* Victor Gabriel Gilbert (French, 1847 - 1935), “Gardening”

a visual party

Μερικές μέρες είναι κάτι φωτογραφίες που μου φωνάζουν κάνε μας ποστ.
Άλλες μέρες, μόνο κάτι σοκολάτες μού φωνάζουν φάε μας.

* Victor Gabriel Gilbert (French, 1847 - 1935), “The Flower Seller”

σςς, ησυχία

Αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει τη δανειστική βιβλιοθήκη στο Βαφοπούλειο και με συγκινεί.
Όσα χρόνια και να περάσουν, μέσα στις δανειστικές βιβλιοθήκες νιώθω πάντα δεκαπεντάχρονη, δυνατή. Μόνη κι αναπάντεχα δυνατή. Νιώθω σαν να υπάρχουν χίλιοι δρόμοι μπροστά μου ανοιχτοί κι εγώ έκθαμβη, μεθυσμένη από τη δυνατότητα να τους απολαύσω όλους. Δυνατή.

ερωτικό

καθώς κοιμόσουν
έβαλα το αυτί μου στο αυτί σου κι άκουσα
την ηχώ των ονείρων σου

σ' αυτόν τον ωκεανό θέλω να βυθιστώ,
ανάμεσα σε πολύχρωμα ψάρια, πλαγκτόν και πλοία πειρατών

σταματώ, στο δρόμο, τους ανθρώπους που σου μοιάζουν
και τους ρωτώ αυτά που θέλω να ρωτήσω σ'εσένα

μπορούμε άραγε να καθήσουμε μαζί σε μια στέγη, να βλέπουμε τ' άστρα
να γίνονται σαν τον καπνό που βγαίνει απ' την καμινάδα;

ω, μπορώ σαν τον Ταρζάν, να βυθιστώ στη ζούγκλα της αναπνοής σου;

δεν είναι η αγκαλιά σου που επιθυμώ,
όσο το να τρέχω μ' ένα ποδήλατο
προς την αγκαλιά σου

— “The Secret,” Jeffrey McDaniel

via the cinnamon peeler's wife σε κάπως ελεύθερη μετάφραση
(το πρωτότυπο μπορείτε να το βρείτε στο λινκ)

η (υπέροχη) αδιαφορία του σύμπαντος

I, too, felt ready to start life all over again. It was as if that great rush of anger had washed me clean, emptied me of hope, and, gazing up at the dark sky spangled with its signs and stars, for the first time, the first, I laid my heart open to the benign indifference of the universe. To feel it so like myself, indeed, so brotherly, made me realize that I’d been happy, and that I was happy still.
Albert Camus

(via seabois and caffeinegalore)