όλα στο ψυγείο

Θέλω ν αφιερώσω αυτό το τραγούδι σ ένα συνάδελφο που παντρεύτηκε το Σάββατο-προχθές. Που παντρεύτηκε την κουκλίτσα του κι έκαναν το πιο όμορφο γλέντι γάμου που έχω ακούσει. Δίπλα στη θάλασσα, με πυροτεχνήματα, με μπουφέδες και παγωτά, με dj και ζωντανή ορχήστρα μαζί. Και χόρεψαν ως τα χαράματα.
Που έκανε μπάτσελορ πάρτυ με τους φίλους του στη Μύκονο για μια βδομάδα πριν το γάμο. Που έφυγε ήδη με την αγαπημένη του για τις Μαλδίβες.
Γιατί όταν είδα γρατζουνιές στο μέτωπό του δύο μέρες πριν το γάμο, μου είπε: κοίτα να δεις γκαντεμιά, βγήκαμε χθες βράδυ με τους φίλους μου, κι ένας δίσκος με λουλούδια με πήρε ξώφαλτσα…
Γιατί του αρέσει ο Παύλος, αλλά μερικές φορές δεν ξέρω γιατί.
Και του εύχομαι αυτό το Όταν, για κείνον να γίνει τουλάχιστον Αν, αν όχι Ποτέ.

Δεν ειρωνεύομαι, και του αξίζει στ αλήθεια όλη η ευτυχία του κόσμου. Απλά σφουγγάριζα και τους σκεφτόμουν. Είδα τις Μαλδίβες στο χάρτη στον τοίχο της κουζίνας μου. Τους σκέφτηκα να ξεαμπαλάρουν όταν έρθουν, και μετά, τριάντα χρόνια μετά.

Εμένα η πολύ ευτυχία με τρομάζει, δεν μου φέρνει χαρά. Είναι σαν κάτι άλλο μεταμφιεσμένο σε ευτυχία. Αλλά αυτό μπορεί να είναι μόνο δικό μου πρόβλημα. Επίσης ήταν και του Παύλου-τουλάχιστον.

Λοιπόν, αφιερωμένο.

Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
και εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
θα 'ναι αργά μεσάνυχτα και θα 'χεις κουραστεί

Όταν θα αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου
και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις
στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου
τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής

Πες μας τι θα γίνει αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου
και το 'βρεις τσακισμένο απ' τις πληγές
και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες να ακούσουν τη φωνή σου
και οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές

* * * * * * *