Τετάρτη, 7 Μαίου 2008

Σήμερα μου διηγήθηκε το πώς απέκτησε την κόρη του. Εννοώ, το πώς έγινε κι έγινε πατέρας. Δεν ήθελα παιδί, είπε. Όχι δηλαδή ότι δεν ήθελα σώνει και καλά, απλά εκείνοι οι καιροί, όταν παντρευτήκαμε με τη γυναίκα μου, ήταν δύσκολοι. Εξήντα χρόνια πριν. Όχι εξήντα, πολλά είπα. Πενήντα χρόνια πριν. Δικό μας σπίτι δεν είχαμε, στο ενοίκιο μέναμε, δουλεύαμε και οι δύο, με το ζόρι τα βγάζαμε πέρα. Κι έπειτα άρχισε η γυναίκα μου, να κάνουμε παιδί, και, πότε θα κάνουμε παιδί, κι εγώ της έλεγα δε γίνεται, είναι δύσκολα, δεν μπορούμε να έχουμε παιδί, δεν το βλέπεις; Τα λεφτά δεν φτάνουν, οι γονείς μας είναι μακριά, δεν μπορούν να βοηθήσουν. Δεν γίνεται. Και ήταν τότε ένας συνάδελφος, ο .... Συγχωρεμένος να είναι, ήταν ο λογιστής στην εταιρία που δούλευα- εγώ δεν ήμουν λογιστής, ήμουν βοηθός λογιστή. Μου είχε πει από την αρχή, ότι χρειαστείς, εγώ εδώ είμαι. Τέτοιον άνθρωπο δεν έχω ξαναδεί, δεν έχει ξαναγίνει τέτοιος άνθρωπος: έβαζε πρώτα τον άνθρωπο, μετά τη δουλειά. Δεν τον είδα ποτέ να δίνει άδικο σε υπάλληλο, να μαλώνει υπάλληλο για κάτι. Αυτουνού ο λόγος λοιπόν, ήταν που μου έμεινε αξέχαστος. Με έβλεπε που κάτι είχα, κάτι σκεφτόμουνα. Σαν τώρα τον θυμάμαι να μου το λέει. Δεν έχεις το δικαίωμα Θρασύβουλε, να στερήσεις απ’ αυτή τη γυναίκα την ευκαιρία να γίνει μάννα. Ακούς εκεί κουβέντα; Αυτά τα λόγια του, γράφτηκαν μέσα μου, αυτές τις λέξεις, ποτέ δεν τις ξέχασα. Έτσι έγινε και το σκέφτηκα, και αφεθήκαμε, κι ήρθε η Κόρη μου. Το κορίτσι μου. Και δε μετάνιωσα ποτέ γι’ αυτό.

Εντάξει, την είπαμε και σήμερα την ιστορία μας. Συγνώμη που σε κουράζω λίγο, αλλά αυτές οι ιστορίες πρέπει να λέγονται. Αυτές οι ιστορίες των ανθρώπων, είναι σαν βιβλία , μπορείς να γράψεις ένα μικρό βιβλίο με την ιστορία του καθενός. Σε χαιρετώ, καλά τα είπαμε σήμερα, στο επανειδείν.

* * * * * * *