εκ των προτέρων

Τα θέματα που θα συζητήσουμε θα είναι τα εξής: το βιβλίο της Σώτης (εισηγήτρια η Βενετία), η χθεσινή συναυλία της Λένας (εισηγήτρια η Σταυρούλα, πάνω σε σχόλια του Χάρη) και οι ζωές της Ισιδώρας Ντάνκαν και του Πλάτωνα Ροδοκανάκη (εισηγήτρια εγώ, μετά από την επισταμένη σημερινή μελέτη μου)!! Επίσης, θα κουβεντιάσουμε από κοινού για τις ζωές μας, τη ζωή γενικά, τα σχέδια (που δεν κάνουμε), την υπομονή (που κάνουμε, μερικές φορές), τις μαμάδες μας (που γερνάνε και παρολαυτά ακόμη καταφέρνουν να μας σπάνε τα νεύρα)-αυτό μάλλον το θέμα έπρεπε να το βάλω πρώτο. Ή και να το βγάλω εντελώς, για να περάσουμε καλά!!
Σας φιλώ
η φίλη σας lemon
:)

* φωτογραφία: άφιξη στην Αίγινα.





* * * * * * *

Ω, τι όμορφος τρόπος να τελειώνεις τη μέρα σου!

H αγαπητότατή μου mental multivitamin πρότεινε να δούμε την Emily David κι έτσι εγώ τώρα ψάχνω να βρω λόγια να μοιραστώ, και τρόπο να ισορροπίσω τον ενθουσιασμό μου με την...ευρωπαία μέσα μου που θέλει να ειρωνευτεί την αμερικανιά... Μα οι αδιαμφισβήτητες ανατριχίλες, με διαψεύδουν.

(Και ο ιππότης της ασφάλτου, ο ΚΙΤ; τι γυρεύει εδώ; Τι συγκίνηση, μετά τόσα χρόνια, να βρεθούμε έτσι τυχαία... Κοίτα να δεις, και ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί τι κάνει αυτό το παιδί! Ε, ναι λοιπόν, κι αυτός μεγάλωσε, όπως όλοι μας!)


* * * * * * *

σήμερα

Προσπαθώ να βρω μια φωτογραφία που να ταιριάζει με τη φράση
σήμερα μια γάτα αυτοκτόνησε μπροστά στα μάτια μου, αλλά εις μάτην, φυσικά.

Παράλληλα, ταξιδεύω με φωτογραφίες στην -όμορφη- Τυφλίδα.


* * * * * * *

τα έχω πάρει

Γιατί εγώ όταν περνάω μια περίοδο μεγάλης ψυχολογικής κρίσης δεν μπορώ να απομονωθώ σ’ ένα βουδιστικό μοναστήρι; Γιατί πρέπει να πηγαίνω κάθε πρωί στη δουλειά μου; Όλοι αυτοί που είναι στο μετρό κάθε πρωί, είναι καλά; Δεν θα προτιμούσαν να ηρεμήσουν σε ένα βουδιστικό μοναστήρι παρά να κοιτούν στο ρολόι πότε θα φτάσει ο επόμενος συρμός;

Μερικές φορές νιώθω πως είμαι μυρμήγκι. Αλλάζω τόσο πολύ από μέσα μου κατά τη διάρκεια της ημέρας που νομίζω πως αλλάζω κι από έξω μου. Τώρα που το σκέφτομαι μου ‘ρχονται γέλια- νομίζω πως είμαι τρανσφόρμερ: συνήθως το πρωί είμαι άνθρωπος (αλλά πιο συνήθως είμαι σαν κουρδισμένο ρομποτάκι), όσο περνάει η ώρα γίνομαι βόμβα, μετά γίνομαι αλοιφή, και σιγά-σιγά, προς το βράδυ (όχι όλα τα βράδια όμως) ξαναβρίσκω εμένα όπως με ξέρω από τα μέσα. Πάντως (ευτυχώς) τα Σαββατοκύριακα, είμαι για 48 ολόκληρες ώρες εγώ!


* * * * * * *

στην Ελευσίνα για καφέ

Ποιος θα το έλεγε πως θα ερχόταν καιρός στη ζωή μου που θα πήγαινα στην Ελευσίνα για καφέ μετά τη δουλειά...!

Την ώρα που οδηγούσα, σκεφτόμουν πως τόσο που μ΄αρέσουν το οδήγημα και οι δρόμοι, ίσως να έπρεπε να έχω γίνει φορτηγατζής, ή ταξιτζής...
Και μετά θυμήθηκα που συχνά θέλω να μπω στο σπίτι και να μην ξαναβγώ για μέρες, να μη βλέπω ανθρώπους, ήλιο και φασαρία, και τρόμαξα. Που είμαι έτσι, είμαι και αλλιώς.
Είμαι άραγε κανονική ή έχω πρόβλημα;
(-Εσείς τι νομίζετε; Είστε κανονική ή έχετε πρόβλημα;
-Κανονική είμαι. Όλοι είναι έτσι. Κι έτσι κι αλλιώς. Όλοι χρειάζονται ότι χρειάζονται, κι αυτό μπορεί να είναι άλλο κάθε μέρα.)

Και μόλις έφτασα στον Ασπρόπυργο, κι είδα τη θάλασσα, κι εκείνο το τεράστιο γκρι πλοίο, ένιωσα λίγο σαν τους μύριους, μέσα μου φώναζα θάλασσα, θάλασσα...

Θυμήθηκα που ζούσα πάντα τόσο κοντά στη θάλασσα, και χάρηκα που τώρα είμαι εδώ κι όχι εκεί, γιατί όλες οι θάλασσες δεν είναι ίδιες. Αυτή εδώ έχει αέρα, ελευθερία, εκείνη ήταν ακούνητη, ίδια, δεν μπορούσα να πάρω αναπνοή.
Θυμήθηκα και τις φίλες μου που πίναμε καφέ τα μεσημέρια στα κλεφτά μετά τη δουλειά μας, και -για δεύτερη φορά μέσα σε μερικές μέρες- μου έλειψαν πολύ. Γιαυτό έκλαψα στο sex and the city: γιατί αναγνώρισα τις στιγμές που μιλούσαν όλες μαζί, ταυτόχρονα, και χαχάνιζαν, στιγμές ευφορίας που δεν περιγράφονται αν δεν τις έχεις ζήσει!

Τελικά τι είμαι; μοναχικός ή κοινωνικός άνθρωπος; Δεν ξέρω.
Μέσα στις μέρες μου έχει ώρες-και μέρες-που πετάω, κι αυτό είναι που έχει σημασία.


* * * * * * *

σιάο γουό τόου

Κάποια βράδια, αφού το γεύμα είχε τελειώσει αι οι καλεσμένοι είχαν φύγει, ο πατέρας μου καθόταν για λίγο στην κουζίνα. Κάπνιζε λίγο καπνό στο ναργιλέ του Αχ Χενγκ και έλεγε ιστορίες από την Απαγορευμένη Πόλη όσο καθαριζόταν η κουζίνα.
Εκείνες τις φορές, χορτασμένος από ένα ακόμη κομψό και τέλειο γεύμα, μιλούσε συχνά με νοσταλγία για τη λαική κουζίνα. Αν τον άκουγε κανείς εκείνες τις στιγμές, τίποτα δεν ήταν καλύτερο από τα απλά, καθημερινά φαγητά. Επέμενε πως η πραγματική μαγειρική ήταν η τέλεια ετοιμασία των πιο απλών φαγητών, παρόλο που όλοι ξέραμε πως ο ίδιος δεν μαγείρευε έτσι.
Μας έλεγε επίσης πως η Χήρα Αυτοκράτειρα Τσι Σιε ζητούσε κάποιες φορές το λαικό πρόχειρο φαγητό που είχε αναγκαστεί να τρώει όταν είχαν φύγει για να ξεφύγουν από την Επανάσταση των Μπόξερ. Αυτό αποτελούσε μέρος της παράδοσης του παλατιού και ο Λιανγκ Γουει το διδάχτηκε με το σχολαστικότερο τρόπο από τον ίδιο του τον αφέντη, τον ξακουστό αυτοκρατορικό σεφ και γνώστη του παρελθόντος Ταν Τσουάντσινγκ. Ο Άρχοντας Ταν έμαθε στον πατέρα μου να φτιάχνει σιάο γουό τόου, τα ακατέργαστα μικρά γλυκίσματα από καλαμποκάλευρο σε σχήμα δαχτυλήθρας, που η Αυτοκράτειρα θυμόταν να αγοράζουν οι βαστάζοι της από τους υπαίθριους πωλητές στο δρόμο, σταματώντας το καραβάνι τους σε ένα ανεμοδαρμένο ορεινό πέρασμα για να τα φάνε, μικροσκοπικά και ζεστά. Χρόνια αργότερα, θα τα ζητούσε όποτε ήθελε να νιώσει και πάλι ζωντανή. Είχε υπάρξει σχεδόν μια συνηθισμένη γυναίκα για μια στιγμή, σχεδόν φτωχή, έξω στο ύπαιθρο σαν τον οποιοδήποτε παρακατιανό. Παραδόξως, από όλες της τις αναμνήσεις, αυτή ήταν μια από τις πιο συναρπαστικές.
Ο πατέρας μου έλεγε πως διέκρινε ένα ελαφρύ χαμόγελο στο πρόσωπο του Ταν Τσουάντσινγκ όταν ετοίμαζε τα σιάο γουό τόου για την Αυτοκράτειρα. Όπως πολλά κινέζικα πιάτα, το σιάο γουό τόου είχε ένα υποβόσκον νόημα πέρα από την εμφάνιση και τη γεύση και τη μυρωδιά του. Πραγματικά, στις δεκαετίες που ακολούθησαν, το συγκεκριμένο πιάτο είχε αποκτήσει εννοιολογική σημασία ανάμεσα στους ανθρώπους που ασχολούνταν με το φαγητό. Όταν κάποιος έφτιαχνε σιάο γουό τόου, όταν τα σέρβιρε, όταν απλώς να ανέφερε, ήταν σαν να μιλούσε για την Μαρία Αντουανέτα της Κίνας. Η Τσι Σιε δεν ενδιαφερόταν καθόλου για το λαό. Η βασιλεία της έφερε στο τέλος του ένα σύστημα που είχε επιβιώσει για χιλιάδες χρόνια. Ο πατέρας μάς έμαθε πως όταν φτιάχναμε σιάο γουό τόου αναφερόμασταν στο χειρότερο είδος αυτοκρατορικής αδιαφορίας προς το λαό και γι’ αυτό θα έπρεπε να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί σχετικά με το που και πότε τα σερβίραμε. Απολαυστικές χωριάτικες μπουκίτσες, ήταν επίσης μια έντονη πολιτική δήλωση και μπορούσαν να καταστρέψουν έναν σέφ. Να είστε προσεκτικοί, μας έλεγε.

* Ο τελευταίος Κινέζος σεφ, της Nicole Mones, από τις εκδόσεις Μελάνι (σελ. 282-283)

* Η φωτογραφία από το TrekEarth



* * * * * * *

το χρώμα της τύχης

Οι μαθητευόμενοι με ρωτάνε συχνά ποιο είναι το απόγειο της μαγειρικής. Είναι τα πιο φρέσκα υλικά, οι πιο πολύπλοκες γεύσεις; Είναι το καθημερινό ή το σπάνιο; Δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Το απόγειο δεν είναι ούτε η κατανάλωση του φαγητού ούτε το μαγείρεμα, αλλά η προσφορά του φαγητού και η συντροφικότητα. Δεν μπορεί να φάει κανείς μόνος ένα καταπληκτικό γεύμα. Τι απόλαυση μπορεί να αντλήσει κάποιος από την υψηλή κουζίνα, αν δεν έχει καλέσει αγαπημένους φίλους, αν δεν μετρά τις μέρες μέχρι αυτό το γεύμα και δεν συνθέτει ένα ποίημα προσμονής για την πρόσκληση σε αυτό;

Λιάνγκ Γουέι, Ο τελευταίος Κινέζος σεφ, Πεκίνο, 1925

* Ο τελευταίος Κινέζος σεφ, της Nicole Mones, από τις εκδόσεις Μελάνι (σελ.7)

* Η φωτογραφία από το TrekEarth


* * * * * * *