ποίημα

Εκεί που πήγαινα απάντησα ένα μεγάλο φουντωμένο δέντρο

τόσο χαριτωμένο, τόσο όμορφο, που είπε η καρδιά μου: φανέρωσε κάποια μυστικά!

Τι νόημα έχει να ψηλώσεις τόσο μες σ' έναν κόσμο εφήμερο;

Αυτό είναι σημάδι έπαρσης. Έλα τώρα, ταπεινώσου.

Να στολίζεσαι με τόση χάρη, να φτιασιδώνεσαι τόσο πολύ

ενώ η καρδιά είναι στραμμένη στο Θεό, ποιά η ανάγκη, τι ποθείς;

Γερνάν τα δέντρα, κυλάει ο χρόνος, το πουλί ξαποσταίνει

στα κλαδιά τους μόνο για μια φορά.

Κι όμως σε σένα πουλί δεν κούρνιασε, ούτ' ένα περιστέρι, ούτ' ένας

φραγκολίνος.

Μια μέρα θα χαθείς. Το μπόι σου θα σωριαστεί στη γη,
τα κλαδιά σου θα μπούνε στην πυρά, θα βράσει το καζάνι,
το μέταλλο θ' ανάψει.

Αν είναι μυστικό το μυστικό σου, τόπος ο τόπος σου,
σε ποιά γη νάναι άραγε η θέση σου, ε δέντρο, εσένα ρωτώ.

Γιουνούς, εσένα οι δικές σου οι ελλείψεις είναι αμέτρητες.

Αντί να ρωτάς το ξερό δέντρο για το δρόμο, βάδιζε και προσπέρνα.

~ Γιουνούς Εμρέ, Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια Πολύμνια Αθανασιάδη, Εκδόσεις Απάμεια 1996

the bishop's wife (1947)

Πάντως, όπως και νάσαι, όσο όμορφος και να έχεις υπάρξει, όσο διάσημος, όσο ευτυχισμένος, στο τέλος γίνεσαι μια πλακίτσα μ' ένα ονοματάκι και μια ημερομηνιούλα από κάτω, χρυσά ή πρασινισμένα δεν έχει σημασία, σε διαβάζουν σαν μια πληροφορία και προσπερνούν.

Polly Ann Young (center) with sisters Loretta Young (left) and Sally Blane (right)

Link: http://allanellenberger.com/tag/polly-ann-young/

CBGB

Πόσο πολύ μ' αρέσει να βλέπω ταινίες με μουσική. Και ταινίες που λένε την ιστορία ανθρώπων που υπήρξαν στ' αλήθεια. Και ταινίες που καταγράφουν ιστορίες που συνέβησαν αλλά αλλά δεν είναι ευρύτερα γνωστές. Να μια τέτοια ταινία.
Σίγουρα όχι δεκάρι αλλά αξίζει να την έχει δει κανείς.

το σπίτι με τα εφτά αετώματα

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην ομοι-ομορφιά των χρωμάτων!

Το βιβλίο το ξεκίνησα πριν δυό μέρες και υπολογίζω να το τελειώσω σε άλλες δύο. Αυτό είναι καινούργιο τώρα, εμπίπτει στο βάλτε στόχους στη ζωή σας για να μην περνάει ο χρόνος χωρίς να το καταλαβαίνετε.

Είναι υπέροχο. Με μια κουβέντα μπορώ να πω ότι είναι όπως πρέπει(!) να είναι ένα βιβλίο: λέει μια ενδιαφέρουσα ιστορία, με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, η παλαιική γραφή που μοιάζει με Ντίκενς και με Λώρενς Στέρν είναι απολύτως γοητευτική, έχει χιούμορ και μυστήριο και δράμα και ιστορία αγάπης, και ανυπομονείς να το ξανανοίξεις για να ξαναμπείς μέσα του. Τι άλλο να ζητήσεις από ένα βιβλίο;

βιολέτες του Μάρτη

Την Τριλογία του Βερολίνου (του Philip Kerr) δεν την τελείωσα. 

Διάβασα την πρώτη ιστορία (Οι Βιολέτες του Μάρτη) και μου ήταν αρκετό-δεν θέλησα να μείνω άλλο σε αυτή την ατμόσφαιρα.

Είναι στο ίδιο μοτίβο όπως όλες οι αστυνομικές ιστορίες (βιβλία και σειρές): ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, πρώην αστυνομικός, εξυπνάκιας, που πίνει, καπνίζει κι αρέσει τις γυναίκες.

Τα μείον: Η μετάφραση. Ο συνδυασμός αστυνομικού με πολιτική (εποχή προ-ναζισμού στο Βερολίνο) που εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. Πολλά γερμανικά τοπωνύμια, δρόμοι, πλατείες, γειτονιές, που -παράξενο- συνήθως με ενθουσιάζουν και με ταξιδεύουν σε μια άγνωστη πόλη. Εδώ με μπέρδευαν, δεν ήθελα καν να μπω στον κόπο να βρω πού βρίσκονται στο χάρτη ή να κρατήσω σημειώσεις.

Όλα αυτά είναι προσωπικά-τι να πω; Δεν ταιριάξαμε.
(Σε αντίθεση με τον Ιζζό που -δεν μπορώ ακόμα να το χωνέψω- ξεκίνησε να γράφει τόσο μεγάλος και πήγε και πέθανε τόσο μικρός, και δεν πρόλαβε να γράψει πολλά βιβλία.)

ο γατόπαρδος (ΙΙ)

Όταν η οικογένεια μπήκε μέσα στην άμαξα (η πάχνη είχε διαποτίσει τα μαξιλάρια), ο Ντον Φαμπρίτσιο είπε πως θα επέστρεφε με τα πόδια, λίγη δροσιά θα του έκανε καλό, είχε ελαφρύ πονοκέφαλο. Η αλήθεια είναι πως ήθελε να βρει λίγη παρηγοριά κοιτάζοντας τα άστρα. Ψηλά στον ουρανό υπήρχαν ακόμη μερικά στο ζενίθ. Όπως πάντα, η θέα τους τον εμψύχωσε. Ήταν μακρινά, παντοδύναμα και ταυτόχρονα υπάκουα στους υπολογισμούς του. Το αντίθετο ακριβώς των ανθρώπων, που ήταν πάντα πολύ κοντινοί, αδύναμοι και παρ' όλα αυτά ατίθασοι.

~ Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Ο Γατόπαρδος, η φωτογραφία από το βιβλίο Γράφοντας τις ζωές των άλλων, του Χαβιέρ Μαρίας (κεφάλαιο Ο Τζουζέππε Τομάσι ντι Λαμπεντούζα στο μάθημα).

μια καλή, μια ανάποδη...

...όπως η ζωή.

Πήγα χθες εκεί, αλλά δεν μου άρεσε κανένα μαλλί. Πήρα το μαύρο-γκρι μόνο, και ξεκίνησα τον σκούφο. 
Αποφάσισα ότι με εκνευρίζουν που δεν αγαπούν αυτό που πουλάνε. Και που δεν το γνωρίζουν καλά. Και που μου μιλάνε στον ενικό. 
Η αντίστοιχη κυρία που μου έστειλε τρεις κούκλες νήμα-βαμμένο στο χέρι παρακαλώ, από το The Skye Shilasdair Shop, στο άκρον-άωτον της Ευρώπης (δείτε το χάρτη παρακαλώ, δείτε πού ακριβώς βρίσκεται το μαγαζί...) μου έστειλε κι ένα σωρό μειλ, πριν και μετά την αγορά, για να με ενημερώσει ότι δεν θα είναι ολόιδιο το χρώμα λόγω διαφορετικής παρτίδας, για να μάθει αν έλαβα το πακέτο, αν είμαι ευχαριστημένη και τι έφτιαξα.
Όχι, δεν ζητάω πολλά. Το προφανές περιμένω.

ο γατόπαρδος

Θέλω να γράψω οτι Ο ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΣ είναι ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ότι (ευτυχώς, ευτυχώς) έτυχε μιας εξαιρετικής μετάφρασης στα ελληνικά από την Μαρία Σπυριδοπούλου.
Αλλά σκέφτομαι ότι όλα αυτά ακούγονται τόσο βαρύγδουπα, τόσο κοινότυπα, τόσο υπερβολικά.

Από την άλλη, ένα μεγάλο ποσοστό των βιβλίων που διαβάζω-για να μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο- είναι σαβούρα (δεν θα ψάξω για καλύτερη λέξη), είναι σπατάλη του χρόνου μου (για να μην αναφερθώ στο χρήμα, στο χώρο στη βιβλιοθήκη, στο χαρτί κλπ).
Όταν ενθουσιάζομαι θέλω να πω σε όσους φίλους & αγνώστους ξέρω ότι διαβάζουν "διάβαστο, δώστου μιαν ευκαιρία και θα δεις". 
Από την άλλη είναι αυτό το περί ορέξεως που με φρενάρει.

Επί της ουσίας: Ο Γατόπαρδος (ονομασμένος έτσι από το οικοσημο της οικογενείας) είναι το μοναδικό μυθιστόρημα του Giuseppe Tomasi di Lampedusa, το οποιο εκδόθηκε μετά τον θάνατό του. Αναφέρεται σε κομμάτια από την ζωή του προ-προπάππου του συγγραφέα (στο βιβλίο ντον Φαμπρίτσιο Σαλίνα) στην Πάλμα (στο βιβλίο Ντοναφουγκάτα), της οικογενείας του, και επεισοδίων από την σχέση του με τον αγαπημένο του ανεψιό (στο βιβλίο Τανκρέντι Φαλκονέρι).

Το γεγονος ότι έχει γίνει ταινία (την οποία δεν έχω δει ακόμα) από τον Λουκίνο Βισκόντι, ο οποίος μετέφερε στον κινηματογράφο αριστουργηματικά τον Θάνατο στη Βενετία του Τόμας Μαν (με τον Ντερκ Μπόκαρτ) και τον Ξένο του Καμύ (με τον Μαρσέλο Μαστρογιάννι) είναι κι αυτό ένα επιχείρημα υπερ της αναγνώσεως του βιβλίου, δεν είναι;

~ Ο Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1895-1957), φανατικός βιβλιόφιλος και άνθρωπος χαμηλών τόνων, παντρεύτηκε μια από τις πρώτες ψυχαναλύτριες στην Ιταλία, την Λεττονή πριγκίπισσα  Αλεξάνδρα Βολφ-Στόμερσι και πέρασε την (εύκολη, αριστοκρατική, χωρίς ανάγκη να εργαστεί) ζωή του περνώντας πολλές ώρες μόνος του και διαβάζοντας.