καφές και... φράουλες!

Γυρίζοντας στο σπίτι το Σάββατο το μεσημέρι, ξεφόρτωσα τις φωτογραφίες απο τη φωτογραφική μηχανή στον υπολογιστή. Πιο πολύ απ΄τις ισορροπημένες μ΄άρεσε αυτή η ανισόρροπη, μου δίνει λίγο σαν να πετάμε, κάπως όπως είμαστε εκείνη την ώρα που πίνουμε τον καφέ και κουβεντιάζουμε, σαν να είμαστε σε χαλί περσικό-μαγικό και πετάμε, σβίνννν, μια εκεί, μια εδώ, μια στα παλιά, μια στα μελλούμενα, μια στους πεθαμένους μας και μια σ΄αυτούς που έχουν πια πεθάνει απο τη ζωή μας, μια στα μέσα μας και μια στα έξω μας, στις δουλειές μας, στις μαμάδες μας, στα βιβλία μας (γουάου, that's the best part!), στα μπλουζάκια μας και στο σιδέρωμα που θέλουν...
Και βλέποντας το τσίζ κεικ φράουλα-όλα τα άλλα γλυκά όλων των άλλων Σαββάτων δυστυχώς δεν τα φωτογράφησα πριν τα φάμε-, βλέποντας το γλυκό λοιπόν, και τα δύο κουτάλια που μας περιμένουν, σκέφτηκα πόσο περίεργο είναι, πόσο όμορφο, να μοιράζεσαι εκτός απο το Σάββατό σου, εκτός απο τις σκέψεις και τις σαχλαμάρες σου, ένα γλυκό, απο το ίδιο πιάτο, με κάποιον που γνωρίζεις τόσο λίγο καιρό. Και πόσο πολύ όμορφο.

*μετά, πήγαμε στην έκθεση exlibris


* * * * * * *

ποτέ δεν τον επισκέφθηκε κανείς οικείος

…στο απαρχαιωμένο Φρενοκομείο Κερκύρας, για 13 έτη, 10 μήνες και 27 ημέρες.

…οι λόγοι του εγκλεισμού του ήταν «από τον γέλωτα άνευ λόγου, τους φόβους, την επιθετικότητα κατά του πατρός και των οικείων του, τις απόπειρες αυτοκτονίας», σημειώνοντας ότι «έπασχεν από ονειρώξεις συνεπεία των οποίων ήταν οι αυνανισμοί εξ αποτυχόντος έρωτος».

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, Σοφάκι, έζησε μια πολύ δύσκολη ζωή. Πιο πολύ καιρό ήταν μέσα σε τρελοκομεία, παρά έξω. Δεκατρία χρόνια στο φρενοκομείο Κέρκυρας, κι άλλα δεκατρία (και βάλε) στο φρενοκομείο του σπιτιού του, στην Τήνο, όπου η μαμά του κατέστρεφε ότι προσπαθούσε εκείνος να πλάσει με τα χέρια του, πεπεισμένη πως η τέχνη του ήταν που του προκαλούσε την τρέλα. Τι να πω? Μπορείς να πεις τι έχει μέσα στο μυαλό του ο άλλος? Μια μάννα? Δεν μπορεί, θα πονούσε κι εκείνη, με τον τρόπο της. Που να ξέρει πως έπρεπε να του φερθεί?
Πάντως, όπως μας παραδίδεται, «την ημέρα που πέθανε η μητέρα του, στεκόταν απαθής και αδιάφορος. Κατέβηκε στο υπόγειο, άρχισε να πλάθει τον πηλό και φέρεται να είπε στις ανιψιές του που μοιρολογούσαν: "Σωπάστε και εγώ θα πιάσω την τέχνη να δουλεύω"». Ήταν πια ελεύθερος. Και 65 χρονών.

Τι άλλον να σου γράψω για τη ζωή του? Ήταν γεννημένος στις 14 Αυγούστου του 1851. Διάβασε εδώ αν θέλεις, από όπου πήρα τα αποσπάσματα του ποστ, έχει κι ένα χρονολόγιο. Κι εδώ περισσότερα για τη ζωή του. Όσο για τα έργα του, θα τα δεις στο βιβλίο.

Τι του έφταιξε κι αρνήθηκε τη ζωή και την τέχνη; Ο ερευνητής Γ. Μπόλης αναφέρει όλα τα ενδεχόμενα. Απογοήτευση- δεν ήταν εύκολη η σταδιοδρομία ενός γλύπτη-, σύγκρουση με τον πατέρα του και τη μητέρα που του έσπαγε τα έργα, και ερωτική απογοήτευση.

Κι όταν θα έρθεις, να πάμε στο Πρώτο Νεκροταφείο, να δούμε την Κοιμωμένη του. Μόνο να προλάβουμε, γιατί διαβάζω πως καταστρέφεται, από ανθρώπους κι από τον καιρό.
Ο Χαλεπάς δίνει συνέντευξη σε δύο συνέχειες σε αθηναϊκή εφημερίδα για να δηλώσει στο πανελλήνιο ότι δεν υπήρξε ερωτευμένος με την κοιμωμένη Σοφία Αφεντάκη, δεν τη συνάντησε ποτέ στη ζωή του και ότι άλλη αγαπούσε: τη Μαριγώ. «Αυτά που κάνω σήμερα είναι πολύ πιο ωραία», προσέθετε. «Ο νέος Χαλεπάς ξεπέρασε τον παλιό».


* * * * * * *

οι δρόμοι, Σόφη, είναι νυχτερινοί

Οι δρόμοι, Σοφίτσα μου, είναι συνήθως νυχτερινοί. Αλλά είναι όμορφοι. Οι δρόμοι.
Όταν δεν είμαι καλά, θέλω να παίρνω τους δρόμους και να περπατώ. Αργά. Να κοιτάζω τα πεζοδρόμια και τα σπίτια. Τον Πάτρικ Λη Φέρμορ σκέφτομαι τότε (και τον Μπρους Τσάτουιν, το φίλο του, επίσης), που κίνησε με τα πόδια απο την Αγγλία κι έφτασε μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Είκοσι χρονών. Με τα πόδια. Χαζεύοντας τη φύση και τα χωριά, και κοιμώμενος όπου έβρισκε, ακόμα και σε χαντάκια στο πλάι του δρόμου. Χωρίς γκρίνιες, χωρίς φόβους, με τα μάτια ανοιχτά. Σαν να βλέπω και την καρδιά του μπροστά μου, ανοιχτή, ελαφριά, να πετάει μέσα του.

Τα ποιήματα, Σοφίτσα, και οι ιστορίες, ακόμα κι αυτές με βρυκόλακες, ακόμα κι αυτές που ο ήρωας πεθαίνει στο τέλος απο σύφιλη, κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη. Πως αλλιώς να το πώ? Πιο ενδιαφέρουσα, πιο πολύ να αξίζει τον κόπο.
Άραγε ξέρεις πόσο χαίρομαι που το ανακάλυψες?

* Για τη Σοφιούλα μου, που άμα είχα ένα μωρό, σαν τη Σοφιούλα θα ήτανε. Κι όταν μεγάλωνε, πάλι σαν τη Σοφιούλα θα ήτανε, με το χαμόγελό της, την δειλή τόλμη της, την καρδιά λιονταριού που κρύβεται πίσω απο την ευγένειά της.


* * * * * * *

συγκινήθηκα τώρα λίγο…

Θα αρχίσουμε να βαδίζουμε μπροστά.
Είναι ο τίτλος της ελληνικής γραμματικής μεταφρασμένης στα κινέζικα απο την...

μικροσκοπική κυρία Σιου Κάι... μιλάει άπταιστα ελληνικά…συνεχώς καθησύχαζε τους έλληνες ναυτικούς ότι όλα θα πάνε καλά…το Ναυτικό Νοσοκομείο ήταν «δεύτερο πανεπιστήμιο»… πριν από 40 χρόνια… διαβάζαμε μόνο έργα του Μάο μεταφρασμένα στο ελληνικά…Με ρωτούσαν τι να μου φέρουν από την Ελλάδα. Ζητούσα μόνο βιβλία…

Εδώ είναι ολόκληρο το άρθρο (το οποίο με συγκίνησε πολύ) απο όπου αντέγραψα τις παραπάνω φράσεις.

Η κυρία Σιου Κάι, καθηγήτρια σήμερα στο Πανεπιστήμιο Ξένων Γλωσσών του Λαικού Απελευθερωτικού Στρατού, στην πόλη Luoyang, βρέθηκε με εξάμηνη υποτροφία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, αλλά και στο Κερατσίνι!

Η φωτογραφία είναι απο εδώ.


* * * * * * *

du cane

Ένα υποστατικό που λεγόταν Mountains, σ ένα λόφο κοντά στο Maldon του Essex της Αγγλίας, ήταν το σπίτι της Λαίδης Du Cane και των δύο θυγατέρων της κατά την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα. Ο κήπος τους ήταν υπέροχος, γεμάτος λουλούδια.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι αδελφές Du Cane, η Florence (1869 - 1955) και η Ella (1874-1940), αντισυμβατικές ταξιδιώτισσες, η μια της γραφής και η άλλη της ζωγραφικής, ταξίδεψαν μακριά, ζωγραφίζοντας ότι έβλεπαν, και κρατώντας σημειώσεις. Το αποτέλεσμα ήταν μια σειρά από ταξιδιωτικά-εικονογραφημένα βιβλία.

• Λουλούδια και Κήποι της Ιαπωνίας (1908)
• Λουλούδια και οι κήποι της Madeira (1909)
• Kανάρια Νησιά (1911)

Εκτός απο τα παραπάνω, που συνοδεύονται απο κείμενα της αδελφής της, η Ella εικονογράφησε επίσης τις Ιταλικές Λίμνες, τις Όχθες του Νείλου, και άλλα.

Το εντυπωσιακό για γυναίκες εκείνης της εποχής είναι, όχι τόσο ότι ταξιδεύουν πολύ μακριά, ούτε φυσικά το ότι γράφουν και ζωγραφίζουν, αλλά ο συνδυασμός όλων αυτών, και η έκδοση του αποτελέσματος σε βιβλίο!

Εδώ κι εδώ υπάρχουν σκαναρισμένα ολόκληρα, μερικά απο τα βιβλία τους.


* * * * * * *

What would you attempt to do if you knew you could not fail?

Σήμερα άνοιξα λογαριασμό σε μια κυρία γύρω στα 70, που δεν ήξερε να γράφει το όνομά της. Αρχικά προσπάθησε να το αντιγράψει βλέποντας την ταυτότητά της, αλλά δυσκολεύτηκε πολύ (με τα κεφαλαία). Μετά μου είπε πως μπορεί και το γράφει μόνο όταν η ανεψιά της το δίνει γραμμένο, οπότε το έγραψα σ΄ ένα χαρτί, χάρηκε, και το αντέγραψε προσεκτικά, ζωγραφίζοντας ένα-ένα τα γράμματα, αργά, τέσσερις φορές. Σαν να σας έβαλα τιμωρία, είπα, και γελάσαμε. Φεύγοντας κοίταζε το (παλιο)χαρτάκι που είχα γράψει το όνομά της, ντροπαλά. Να το πάρω αυτό; με ρώτησε. Και το πήρε μαζί της.

* * * * *

Στην φωτογραφία, η ωραιότερη βασιλόπιτα που έχω δει (και έχω φάει, επίσης), δώρο από πολύ-πολύ αγαπημένη μου φίλη!

* * * * *

What would you attempt to do if you knew you could not fail?
Ξεκινώ τη χρονιά με το παραπάνω καρφωμένο στο μυαλό μου-από τότε που το είδα, δε λέει να ξεκολλήσει.
(...μας προτρέπει να πάρουμε το ‘σπαθί’ μας, και να πολεμήσουμε για κάθε ένα από τα όνειρα μάς, καταρρίπτοντας την έννοια των ‘ορίων’ και του ΄παραλόγου’. Παράλογο είναι μόνο κάτι που είναι αντίθετο με αυτό που έχουμε ‘ορίσει’ εμείς ως λογικό. Ονειρευτείτε και αγωνιστείτε!!...)
Αντί για νιού γίαρς resolution.


* * * * * * *