το μεσημέρι

How did it get so late so soon?
It's night before it's afternoon.
December is here before it is June.
My goodness how the time has flewn.
How did it get so late so soon?
(Dr.Seuss)

Επειδή σήμερα είμαι εξαιρετικά καλόκεφη, παρόλο το ταρακούνημα και χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, γελάω με τον Dr Seuss και το μοιράζομαι.

τέλος χρόνου

Το σ' αγαπώ άμα σε γεμίζει το λες για να το βγάλεις από μέσα σου να μη σε σκάσει, το ίδιο και το χάδι, η αγκαλιά. Τα πράγματα πρέπει να είναι απλά.

(λέει η φίλη μου η r.)

επιστρέφοντας

-Mπορώ να δω τι έχει η τσάντα σας;
Ψαχουλεύοντας (με τα πλαστικά γάντια) βρήκε μισή κούκλα μαύρο μαλλί, ένα κουβαράκι ροζ κρεμασμένο στο δείγμα που είχα πλέξει με οδηγίες της μαμάς μου, δύο τελειωμένα καλύμματα για μαξιλαράκια (σε άσπρο φόντο) κι οκτώ μοτιφάκια χρωματιστά.
Σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε σαν κανονικό άνθρωπο (κι όχι σαν ο-επόμενος-να-περάσει-παρακαλώ), χαμογελώντας μέχρι τ'αυτιά.
-Εσείς τα φτιάχνετε όλα αυτά; Ωωω, τι καλά κάνετε, νομίζω πως σε μερικά χρόνια όλοι με τέτοια θα ασχολούμαστε πιά.

you're my crystal sea

27 of December is arrived and I think it's Saturday
Greece is turning into white and it's cold
we don't really care
I keep thinking of the way that we were met
feels like it's a fairy tale
You're the princess the most beautiful I've seen
I am just a prince.

I can make you play
I can make you smile
I can make you safe in my foolish arms
You're my sweetest kiss
You're my immortality
You're my pretty world spins inside my little mind little mind

Now we're kissing and we're saying to each other
just a little I do
But the thing is what we really want to say
it cannot be said
And I promise I will never let that death
take you from me anyway
I'll throw us stars, stars, stars
to wish we'll never die.

You're my brightest sun
You're my crystal sea
You're my loudest rhythm
Beats inside my heart
I will make you laugh
I will make you fly to the shinny skies where
where we'll live in happiness.

Mπορεί και κάθε, ΚΑΘΕ μέρα, να το ακούω αυτό το τραγούδι στον Cosmos το πρωί, την ώρα που πηγαίνω στον Άγιο Αντώνιο, εδώ και μήνες-μήνες...
Και κάθε, ΚΑΘΕ φορά ξετρελαίνομαι, λέω, χριστέ μου,τι να είναι, ποιός, πώς να ψάξω να το βρω;
Τι προσπάθησα να θυμάμαι τα λόγια, έβγαλα στυλό και τα έγραψα, έψαξα στο ίντερνετ, στο youtube, τίποτα...
Σήμερα κολυμπούσα στη μελωδία του μέσα στο μυαλό μου σχεδόν μέχρι την Πανόρμου.
Και να, έτυχε και το βρήκα πριν λίγο: έψαξα Ι will make you laugh, I will make you fly, και το πέτυχα!

* Monika: Υes I do

αν σβήσω το ποστ, θα σβήσουν και οι αναμνήσεις;

Γιατί τώρα αυτό το χριστουγεννιάτικο δέντρο μου φάνηκε τρομακτικό;
Μου θύμισε που όταν ήμασταν μικρές πλησιάζαμε το πρόσωπό μας στις μπάλες και γελούσαμε (ή τρομάζαμε, ανάλογαμε με την ώρα της ημέρας και τη διάθεση) βλέποντάς το να καθρεφτίζεται πάνω τους παραμορφωμένο. Τεράστιες μύτες, φουσκωτά μάγουλα, πεταχτά μάτια. Φρίκη, ξωτικά.

Ήμασταν μόνες στο σπίτι, με τη γιαγιά η οποία καθόταν στα σκοτεινά (κι όποτε ερχόταν η μαμά και την έβρισκε έτσι καθισμένη στην καρέκλα της κουζίνας, της έλεγε τι κάθεσαι έτσι; με τρόμαξες πάλι...). Περιμέναμε να κλείσουν τα μαγαζιά για να γυρίσει η μαμά (κι ο μπαμπάς; δεν θυμάμαι) στο σπίτι.
Μετά από χρόνια, πηγαίναμε κι εμείς στο μαγαζί τα απογεύματα, γιατί πνίγονταν τέτοιες μέρες από δουλειά και χρειάζονταν χέρια, κι ήμουν μες στη φούρκα που έχανα ένα σωρό χριστουγενιάτικες ταινίες επειδή με χρειάζονταν στο μαγαζί...

Καλά που τώρα δεν είναι τότε.

μετά δεν ξέρω ακόμη

δώσε μου νερό την αγάπη σου, καθαρό σαν δάκρυ

Διαλέγετε και παίρνετε: το υγειέστατο μήνυμα της φωτογραφίας ή τον παθιασμένο στίχο του ρώσικου τραγουδιού.
Άμα μπορείς να τρώς, να κοιμάσαι και να διαβάζεις, είσαι ευτυχισμένος.
Αν όμως έχεις σαν νερό την αγάπη του, είσαι πολύ ευτυχισμένος.

* Αυτός ο στίχος έκανε όμορφη όλη την ημέρα μου σήμερα. Εγώ μεταφράζω από τα αγγλικά κι άλλοι -στην Αγγλία- μεταφράζουν από τα ρώσικα!

να στέκεις εκεί

Σε τέσσερις μέρες είναι χριστούγεννα κι εγώ έβγαλα τα καλοκαιρινά μου παπούτσια να φορέσω αύριο.
Δεν έβαλα λαμπάκια φέτος στα παράθυρα του σαλονιού, ούτε στόλισα τίποτε άλλο-πέρα από μερικά χριστουγεννιάτικα που στέκονται στη βιβλιοθήκη όλο το χρόνο.

H υψηλότερη τέχνη είναι η τέχνη των αποστάσεων, πολύ κοντά καίγεσαι, πολύ μακριά παγώνεις, πρέπει να μάθεις να βρίσκεις το σωστό σημείο και να στέκεις εκεί, κι αυτό δεν το μαθαίνεις παρά μόνο ιδίοις εξόδοις, όπως το καθε τι που μαθαίνεις αληθινά, πρέπει να πληρώσεις για να μάθεις.

* Κριστιάν Μπομπέν: η ξέφρενη πορεία

θέλεις να πάμε στην Ελβετία;

Διασχίζοντας την Αλεξάνδρας, σήμερα:
Ο Julian Barnes διαβάζει το Homage To Switzerland, του Ernest Hemingway, σε ένα από τα podcast που κατέβασα από το site της Guardian.
Η σειρά λέγεται Δώδεκα Ιστορίες για τα Χριστούγεννα και ξεκίνησε στις 10 Δεκεμβρίου: καθημερινά, μέχρι τις 22 του μήνα, κάθε απόγευμα, ένα σύγχρονος συγραφέας θα διαβάζει το αγαπημένο του διήγημα ενός παλαιότερου συγγραφέα.

1. Ανακάλυψα τα audio books-μα τι θαύμα!
2. Είναι φρικτό να οδηγείς τ ό σ η ώρα καθημερινά...
3. Βεβαια, μπροστά στο να παίρνω βαθμούς σήμερα, προτιμότερο το μποτιλιάρισμα...

* Ας μην πάμε στην Ελβετία, γιατί έτσι κι αλλιώς ο Χέμινιγκγουει τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, όπως και ο πατέρας του, ας πάμε στη Λισσαβώνα, που έχει και θάλασσα.
Θα έχει ζέστη, θα είναι κίτρινα και θα μυρίζει λεμόνια, θα μιλάω όσο γίνεται λιγότερο, μα θα γελάω όσο μπορώ περισσότερο, θέλεις;

η χιονονιφάδα που έγινε πανσεδάκι

κουβέρτες αγάπης

Το project έχει ως εξής: στέλνεις "τετράγωνα" μεγέθους 15Χ15 εκατοστά, σε όποιο σχέδιο μπορείς να πλέξεις, σε ότι χρώμα μαλί έχεις.
Εκείνη συνδυάζει τα χρώματα μεταξύ τους, ενώνει τα μοτίφ, και φτιάχνει το τελείωμα της κουβέρτας.

Η κυρία Sue ξεκίνησε με σκοπό να φτιάξει 6 κουβέρτες με τα τετράγωνα που της έστελναν από όλο τον κόσμο διαβάζοντας το μπλογκ της, και τελικά μέχρι σήμερα έφτασε τις 45.
Όταν μαζεύονται αρκετές, τις πηγαίνει στα γηροκομεία των γύρω περιοχών της, δώρο γιαυτούς κυρίως που έχουν τις λιγότερες επισκέψεις.

Έχει μέρες τώρα που μπαινοβγαίνω σ'αυτό το μπλογκ.
Προσπάθησα να κάνω ένα απλό, περιγραφικό του θέματος κείμενο, χωρίς να παρασυρθώ σε ενθουσιασμούς και συγκινήσεις.
Αλλά είναι ανθρώπινο και συγκινητικό.

περισσότερο κι απ' τον έρωτα

Μην πας πουθενά χωρίς εμένα.
Μην αφήσεις τίποτα να γίνει στον ουρανό χώρια από μένα,
ή στη γη, σ'αυτόν τον κόσμο ή στον άλλον,
χωρίς να είμαι κοντά σ' ότι συμβαίνει.
Όραση, μη βλέπεις τίποτα που δεν βλέπω κι εγώ.
Γλώσσα, μη λες τίποτα.
Όπως η νύχτα ξέρει τον εαυτό της μαζί με το φεγγάρι,
έτσι να είσαι μαζί μου. Γίνε το τριαντάφυλλο
δίπλα στο αγκάθι που είμαι.

Θέλω να με νιώθω μέσα σου όταν γεύεσαι το φαγητό,
στη λαβή του σφυριού σου όταν δουλεύεις,
όταν επισκέπτεσαι φίλους, όταν ανεβαίνεις
μόνος σου στη στέγη τη νύχτα.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να περπατώ στο δρόμο
χωρίς εσένα. Δεν ξέρω που πηγαίνω.
Είσαι ο δρόμος και ο γνώστης των δρόμων,
περισσότερο κι απ' τους χάρτες, περισσότερο κι απ' τον έρωτα.

* το κεραμικό της Λασκαρίνας και το ποίημα του Τζελαλαντίν Ρουμί

τρυφερότητες

Τώρα που θα βγεις τυλίξου καλά, γιατί κάνει κρύο, μη σε πιάσει στα ξαφνικά...

* * *

Eντάξει. Θα πάρω και κιμά για να κάνω γιουβαρλάκια. Εσύ, μην ξεχάσεις να κάνεις ανάληψη.

του γέλιου και της λήθης

Tελευταία κουβέντα της ημέρας: έχεις περάσει στη ζωή σου καταστάσεις πολύ πιο δύσκολες από όσες έχει περάσει ο μέσος άνθρωπος - και τα κατάφερες.
Ε, πάλι θα τα καταφέρεις.

Δεν έχει κανείς παρά μόνο αυτό: μια δική του ζωή.

Μάλλον δεν το χρειάζομαι πια αυτό το μπλογκ παρά σαν μπλοκ σημειώσεων: για να καρφιτσώνω τις φωτογραφίες που μου αρέσουν, να κρατάω σημειώσεις με τις προτάσεις που μου φάνηκαν σαν ποιήματα και δε θέλω να τις ξεχάσω, να γράφω τις σκέψεις μου για να τις βλέπω και να ξέρω ότι υπάρχουν.

Λέω στον εαυτό μου: τα πράγματα είναι σοβαρά, μην τα παίρνεις αψήφιστα. Αλλά αυτός είναι σαν τη Σκάρλετ: Επιπόλαιος; Ή απλά επιβιωτικός; Εκπλήσσομαι ακόμα, που στις πιο δύσκολες ώρες, τις ώρες που πρέπει να σκεφτώ, να προβληματιστώ, να α π ο φ α σ ί σ ω, αυτός ο θεομπαίχτης εαυτός, κατεβάζει τα πατζούρια, νυστάζει, σταματάει το μυαλό του, πηγαίνει για ύπνο, θυμάται πως έχει πιάτα να πλύνει, ανακύκλωση να πετάξει, σεντόνια να αλλάξει, κι αφήνει πάντα τα δύσκολα για αύριο.
Αύριο, είναι πάντα πιο εύκολα.

Το πρωί στο αυτοκίνητο, σκέφτηκα, τα πράγματα είναι απλά, τι κάθεσαι και προβληματίζεσαι; Μην κοιτάς μακρυά, κοίτα 5 εκατοστά από τη μύτη σου. Ότι συμβαίνει, το βλέπεις. Ότι αγγίζεις, αυτό έχεις. Τελεία και παύλα. Το να ανοίξεις το μπαούλο και να ψάξεις τα πως και τα γιατί, σε τι θα βοηθήσει; Αφού τίποτα δεν θέλεις να αλλάξει.

Το σούρουπο διέσχισα τη Θηβών φορτωμένη με ψώνια: Ωραία.

Christmas Comes but Once a Year

...όμως εμένα όταν μ'αρέσει κάτι, θέλω να το έχω συνέχεια!

* Herman Fenner-Behmer (1866-1913)

άντε, σκούπισε τα ματάκια σου και πήγαινε

Ώρες-ώρες σκέφτομαι πως τα έχω βαρεθεί όλα, τις αισιοδοξίες και τις απαισιοδοξίες, τα μπλόγκς, τα πλεκτά, τα φεστιβάλ, τους καφέδες.

Ορίστε, να ένα υπέροχο αγγλικό, χιονισμένο, χριστουγεννιάτικα στολισμένο καφέ. Το σούρουπο. Πως να αρνηθώ το πόσο χαίρομαι όταν μεγεθύνω την εικόνα ώσπου να γεμίσει όλη την οθόνη, τόσο που νιώθω πως είμαι εκεί έξω;

Μια υπέροχη, κόκκινη καφετιέρα: κάνουν καλύτερο καφέ οι καφετιέρες όταν είναι κόκκινες; Ναι, κάνουν.

Μια υπογραφή με απότομες γραμμές, με μύτες κι όχι με καμπύλες. Mε γραμμές ευθείες, σταθερές, και κυρίως να επαναλαμβάνεται ολόιδια: μα, είναι ποτέ δυνατόν; Είναι δυνατόν εγώ να παραδώσω ένα στιβαρό υπόδειγμα υπογραφής, και μάλιστα να το τηρήσω απαράλλαχτο από δω και πέρα; Mιλάμε για το τι πρέπει ή για το τι μπορώ;

snow ή ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται...

Perhaps what we want for ourselves and what is best for us, are not the same thing...


* ...λέει η Esther στο Bleak House και φωτογραφίζει ο Steffe.