Good Vibrations

Την ώρα που την έβλεπα την ταινία σκεφτόμουν, καλά, θα το γράψω αλλά φτάνει; Θα ψάξουν να την δουν αυτοί που αγαπούν τη μουσική (και την Ιστορία, και την Ιρλανδία); Πώς να το πω, με τι λόγια, σε ποιούς να στείλω προσωπικά μειλ; 

Πολιτική (φυσικά, αλλά όχι μόνο, αλλά φυσικά ως ραχοκοκκαλιά), θρησκεία, ξυρισμένοι φασίστες που δέρνουν άνανδρα (πώς αλλιώς εξάλλου μπορείς να δέρνεις;), εικονες από τα επίκαιρα ασπρόμαυρες, χρωματιστές-και ντοκιμαντέρ ταυτόχρονα, δηλαδή.

Και, τι συμβαίνει με τον Richard Dormer; Έχει τόση καλοσύνη που δεν μπορεί να την κρύψει ο ρόλος, ή είναι τόσο καλός ηθοποιός που την καλοσύνη του ήρωα την κάνει να φαίνεται προσωπική του;

Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που ανατρίχιασα τόσες πολλές φορές σε ταινία. Από ευχαρίστηση. Λίγο έλειψε να σηκωθώ να χορέψω. Με μουσική πανκ.

η Σουν Λι και ο Ποιητής

Όταν βλέπω μια ταινία που μου αρέσει και θέλω να την συστήσω για να την δουν κι άλλοι, μου έρχονται τα εξής (αντράνταχτα και αντικειμενικά) επιχειρήματα: δείτε την. Οπωσδήποτε. Είναι μια πολύ ωραία ταινία, χαμηλών τόνων και υψηλων συνασθημάτων. Απ' αυτές που δεν βγαίνουν στις αίθουσες, που χαμπάρι δεν θα τις παίρναμε αν δεν υπήρχαν κάποιοι που, ευτυχώς, τις ανακαλύπτουν ΚΑΙ τις μοιράζονται μαζί μας.

Πώς είναι οι αμερικάνικες ταινίες; Ε, καμία σχέση.

Εδώ έχουμε μια κινέζα μετανάστρια στην Ιταλία κι έναν γκιουγκοσλάβο ψαρά. Στη Βενετία της καθημερινότητας, σ'ένα μπαρ δίπλα στη θάλασσα, όπου όλο βρέχει-κι όταν δεν βρέχει πάλι είναι σαν να βρέχει-τόση υγρασία.

* Εδώ υπέροχες εικόνες από την ταινία.

ιαπωνία

Η δυσκολία να αποχωριστείς την ατμόσφαιρα μιας ταινίας/ενός βιβλίου μετά το τέλος του, η επιθυμία να παραμείνεις κι άλλο κοντά στους πρωταγωνιστές, στις ζωές τους, στα τοπία του. Να γινόταν να είχε γράψει κι άλλα, να ήταν σειρά, να είχε συνέχεια. Κι ας είναι αυτό ακριβώς το θέμα της ταινίας/βιβλίου: Ότι μέσα στην ησυχία της ζωής μας ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους, ανοίγουν παρενθέσεις, η ζωή μας/ο τρόπος που σκεφτόμαστε παίρνει κάποιον δρόμο, και μετά αυτό τελειώνει και πάμε παρακάτω.

Μέσα σε έξι μήνες κατά μέσο όρο,  μάλλον, το παίρνεις απόφαση.

Δεν μου αρέσουν οι αλλαγές, δεν μου αρέσει να αλλάζω σπίτια, μαξιλάρια, διαδρομές. Όλες οι αλλαγές που έγιναν στην ζωή μου, που καμιά τους δεν ήταν τραγική, και που όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν όλες τους για πολύ καλό, όλες τους όμως ήταν δύσκολες. Σαν να ξεριζώνονταν οι ρίζες μου και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα.

Στην ταινία I Wish, του Kore Eda, δυο αδέλφια προσπαθούν να συγκρατήσουν τους δεσμούς της οικογένειάς, μιας οικογένειας που υπήρξε τετραμελής για 12 χρόνια. Τώρα βρίσκονται ο ένας με την μαμά, ο άλλος με τον μπαμπά, σε διαφορετικές πόλεις, με νέους φίλους. Προσπαθούν να κρατηθούν κοντά με την επικοινωνία με το κινητό. Και με την δύναμη της επιθυμίας τους.
Όταν τελικά, μετά από έξι μήνες, συναντιούνται, εκείνη η σκηνή όπου ακουμπούν πλάτη με πλάτη αλλά κοιτούν ο καθένας προς την άλλη μεριά... Νιώθεις, ξέρεις, ότι το παρελθόν πάντα θα τους ενώνει αλλά ταυτόχρονα έχει περάσει πια πίσω τους, είναι παρελθόν, οι ματιές του είναι ήδη αλλού, οι ευχές τους αφορούν τον κόσμο, τη ζωή, το μέλλον, κι όχι την οικογένειά τους.

παραλήρημα για την Αθήνα, που συχνά επαναλαμβάνεται

Η Αθήνα είναι γεμάτη χάλια σημεία, γωνίες, μπαλκόνια. Ρημαγμένα υπέροχα κτήρια, βρώμικες πολυκατοικίες, αλουμίνια, τσακισμένες τέντες. Χάλια, χάλια, γωνίες γεμάτιες φρίκη και μιζέρια. Η Αθήνα είναι υπέροχη. Όποτε την διασχίζω με το αυτοκίνητο γεμίζει η καρδιά μου αγάπη, σαν δώρο από το πουθενά. Από τους Αμπελόκηπους μέχρι το Ίλιον, μέσω Αλεξάνδρας, Πατησίων, Ιουλιανού, Σεπολίων. Παρατηρώ τους ανθρώπου που περπατάνε, που οδηγάνε, τις πολυκατοικίες, τα στενά. Τον ουρανό. Τα σύννεφα που τρέχουν.
Το ομορφότερο κομμάτι της ζωής μου το ζω στην Αθήνα.

στην ακροθαλασσιά

Όταν πηγαίνουμε με την Σταυρούλα σε εκθέσεις ζωγραφικής, το καλύτερό μας  είναι ότι ανακαλύπτουμε ζωγράφους που μας αρέσουν πάρα πολύ και οι οποίοι μας είναι άγνωστοι μέχρι τότε.
Αυτοί δεν είναι οι πίνακες που είδαμε στην έκθεση της Συλλογής Αβέρωφ στο μουσείο Θεοχαράκη. Είναι όμως οι ζωγράφοι που ξεχωρίσαμε.

Σκαρβέλης Σπυρίδων (1868-1942)

Περικλής Πανταζής (1849-1884)

Θωμόπουλος Επαμεινώνδας (1878-1976)

Ιθακήσιος Βασίλης (1889-1977)

Ορέστης Κανέλλης (1910-1979)

Άγγελος Γιαλλινάς (1857-1939)

οδός Αναπαύσεως

Σταθμός μετρό Ανθούπολη.

η Ρώμη...

...λες και δεν πέρασε μια μέρα από το Caro Diario.

Αν σ'αρέσει η Ρώμη, αν σ'αρέσουν οι ταινίες του Γούντυ Άλεν, αν σ'αρέσουν τα ιταλικά χρώματα-το κίτρινο και το κόκκινο της ώχρας και ο δυνατός ήλιος.

Αν θέλεις να δεις ένα ακόμη ρεσιταλ του υπέροχου Μπενίνι κι ένα κλασσικό σενάριο Γούντυ Άλλεν.

Μην χάσεις την ταινία.

το μερίδιο των αγγέλων

Όταν ο Ken Loach κάνει νεα ταινία, τρέχουμε.

(Μετά που είδαμε το Γη κι Ελευθερία, γύρω στο '96 θα ήτανε, πήγαμε για σουτζουκάκια στις Σαράντα Εκκλησιές, σε ένα ταβερνάκι, σε μια φριχτή ανηφόρα που μετά φοβόμουν το πώς θα την κατέβουμε...
Τέλος πάντων. Έλεγα ότι, γελούσαμε νευρικά επι χρόνια για το πώς μετά από μια τέτοια ταινία είχαμε το θράσσος -και την όρεξη- να πάμε για σουτζουκάκια. Αλλά μάλλον ήταν από νευρικότητα. Για να εξορκίσουμε το κακό, δηλαδή. Και μαζί -ας το παραδεχτώ- και η αφέλεια, η ελαφρότητα της ηλικίας. Και, όπως και νάχει, ο άνθρωπος οφείλει να επιβιώνει.
Τέλος της παρένθεσης.)

Δεν θα γράψω τίποτα για την ταινία. Μόνο ότι χορταίνεις (όποιου του αρέσει, φυσικά) πράσινο και υγρασία. Και ότι, όπως με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα εκ των υστέρων, η πραγματική ζωή του πρωταγωνιστή είναι πολύ κοντά στον ρόλο του στην ταινία. Και ότι το πρόσωπό του μένει αξέχαστο.

* Το ουίσκι, κατά την απόθήκευσή του στα βαρέλια, χάνει μέσω της εξάτμισης ένα ποσοστό του όγκου του. Αυτό, στον κόσμο των γευσιγνωστών ονομάζεται Το μερίδιο των Αγγέλων. Ποίημα δεν είναι;

νυχτερινό τραίνο για Λισαβώνα

Μια μερα πηγαίνοντας στη δουλειά αλλάζεις δρόμο, παίρνεις ένα τραίνο και πηγαίνεις στη Λισσαβώνα. Και αλλάζει ολόκληρη η ζωή σου. Έτσι ξαφνικά.
Αυτό ακούγεται σαν ταινία: ΕΙΝΑΙ ταινία. (Είναι και βιβλίο). Είναι και ένα ποίημα για την πόλη-Λισσαβώνα. Και ένα ποίημα γενικότερα.

βιβλίο

Διάβασα το Συγγενής, της Καρολίνας Μέρμηγκα, χθες το βράδυ. Ολόκληρο. Το άνοιξα για να δω αν με τραβάει για να είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω, και μετά (όταν τελείωσε) έκλεισα το φως (και το πρωί δεν μπορούσα να ξυπνήσω).
Δεν ξέρω να πω αν ήταν ωραίο. Δεν θα το ξαναδιάβαζα. Δεν θα το χάριζα σε κάποιον. Με εκνευρίζει (κάπως) το θέμα του. Αλλά αυτό το (τόσο, τόσο σπάνιο) να μην μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου; Τι να πω; Αυτό και μόνο κάνει το τελικό αποτέλεσμα απολύτως θετικό.

* Ο πίνακας: Heather Horton: Storm Over Wesleyville

ποίημα

Whoever wishes to,
May sit in meditation
With eyes closed
To know if the world is true or false.
I, meanwhile,
Shall sit with hungry eyes,
To see the world
While the light lasts.

Ποίημα του Rabindranath Tagor γραμμένο το 1896.

*  crochet bookmark

blancanieves

Η Χιονάτη στα 1920, στη Σεβίλλη: κόρη ταυρομάχου, χορεύει φλαμένκο... Η ταινία ασπρόμαυρη και μη-ομιλούσα: μόνο με μουσική κι εκείνα τα παραθυράκια με τα μπιχλιμπίδια που πλαισιώνουν τα λιγοστά λόγια που δείχνουν τι λένε τα κινούμενα χείλη των ηθοποιών. Μια θαυμάσια διασκευή, μια αισθητική απόλαυση, μια υπέροχη-υπέροχη Σεβίλλη. Μια ταινία αναπάντεχη, που πέρασε από δίπλα μας αθόρυβα.