κάτι ζωντανό

Σ'αυτήν τη μικρή γούρνα πλένω τα σταφύλια που έφερα μαζί μου. Είναι μικρά πρώιμα σταφυλάκια σε σχήμα ρώγας βυζιού, ανοιχτοπράσινα και γεμάτα στίγματα. Ο ήλιος έχει τρυπήσει τη λεπτή φλούδα τους, μπερδεύοντας τη γλύκα τους με τη ζέστη του. Είναι σαν να τρως κάτι ζωντανό.

* Απόσπασμα από το βιβλίο Η σπηλιά του Πρόσπερου, του Λόρενς Ντάρελ, σε μετάφραση Λύο Καλοβυρνά

* * * * *

Η Πολυάννα που λέγαμε... Ή, πώς σε ένα βιβλιο καθόλου ερωτικό (παρά μονάχα ίσως για το νησί για το οποίο γράφτηκε) μπορείς να βρεις μια στιγμή έρωτα. Κι επίσης, τι όμορφο πράγμα που είναι οι λέξεις, πόσο κατευναστικές, πόσο θεραπευτικά λειτουργούν: λες μικρά σταφυλάκια ανοιχτοπράσινα γεμάτα στίγματα, και χαμογελάς. Λέξεις που σε φέρνουν στα ίσα σου (μετά τα πυρός ενυπόθηκων).
Και, εν τέλει, ζωή, ζωή: Είναι σαν να τρως κάτι ζωντανό.

μαραθώνιος ανάγνωσης

πληροφορίες:
- a copy/paste book
- Ο "ΟΔΥΣΣΕΑΣ" ΣΕ ΕΙΚΟΣΤΕΣΣΕΡΙΣ ΩΡΕΣ

Για τέτοια πράγματα ζούμε. Η θεωρία να γίνεται πράξη, η ανάγνωση να γίνεται παρέα.
Αν αφήσω τον ενθουσιασμό μου να εκφραστεί κινδυνεύω να γίνω υπερβολική και γελοία. Γιαυτό δεν θα γράψω τίποτε άλλο-κι όποιος καταλάβει κατάλαβε.

live life on the edge

Όταν οι σκέψεις σου σε τρομάζουν, σταμάτα να κάνεις αυτές τις σκέψεις. Κάνε άλλες.

* live life on the edge

η τέχνη που σώζει

Van Gogh: The Mulberry Tree
Oil on Canvas
Saint-Rémy: October, 1889
Norton Simon Museum
Pasadena, California, United States of America, North America

Δοκιμάστε το the gallery/Van Gogh Gallery, έχει θησαυρούς και μάλιστα θαυμάσια ταξινομημένους-για list-freaks σαν εμένα!
Kαι τι έγινε που οι τραπεζικές μετοχές ανέβαιναν τρελά σήμερα;

μια ιστορία

Προσπαθώ να βρω ήρεμα λόγια για να γράψω οτι σήμερα στο παζάρι του βιβλίου βρήκα μια στοίβα αντίτυπα του βιβλίου Γραπτά Γιώργου Β.Μακρή, προς 5 ευρώ το ένα. Από τη μιά θέλω να χαρώ που μπόρεσα και αγόρασα κι άλλα αντίτυπα-για δώρο σε βιβλιο-φίλους, από την άλλη νιώθω κορόιδο που το δικό μου αντίτυπο το αγόρασα 20 ευρώ. Από τη μία χαίρομαι που λόγω χαμηλής τιμής μπορεί να έρθει (ακόμη και τυχαία) στα χέρια οποιουδήποτε αγαπάει τα βιβλία και ψάχνει στο παζάρι, από την άλλη θύμωσα που αυτό το βιβλίο που νόμιζα για εξαντλημένο, που χάρηκα τρελά όταν βρήκα το τελευταίο του αντίτυπο τον περασμένο Απρίλιο, υπάρχει σε μεγάλη ποσότητα αλλά καταχωνιασμένο-διότι κανείς δεν το ζητάει, και καταλήγει σε παζάρι.

Μια ιστορία.
Τον περασμένο Μάρτιο, ένα βράδυ που καθόμασταν στο σπίτι τους στον Τρίλοφο, ο Άγγελος απευθυνόμενος σε μένα είπε: πάω να φέρω ένα βιβλίο που θα σου αρέσει. Κι όταν το έφερε με προσκάλεσε να διαλέξω στην τύχη ένα από τα ποιήματα του Μακρή και να τους το διαβάσω. Κι εγώ που ποτέ δεν είχα ξαναδιαβάσει ποίημα μεγαλόφωνα και μπροστά σε άλλους, αλλά που πάντα, πάντα ήθελα να το κάνω, διάβασα:

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
κι ολούθε μάς κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία τού είναι μας
και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο και δεν είμαστε τίποτα απ’
αυτόν τον κόσμο.
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.

Είμαστε οι προάγγελοι του χάους.

- Θύμωσα, αλλά μετά σκέφτηκα πως το φως πάντα βρίσκει το δρόμο του.
- Εδώ υπάρχουν κι άλλα ποιήματα του Γιώργου Μακρή.
- Η αξία του βιβλίου κατ'εμέ, δεν βρίσκεται μόνο στην ποιότητα των ποιημάτων του αλλά και στην επιμελημένη έκδοση: εισαγωγικό σημείωμα του Ε.Χ.Γονατά, κόσμημα του Ακριθάκη στο εξώφυλλο, ποιήματα γραμμένα για τον Μακρή, κείμενα ανθρώπων που τον γνώρισαν κι επιστολές δικές του. Ένα σύνολο μέσω του οποίου ξεπηδάει μέσα από το άγνωστο μια ολόκληρη ζωή, ένας άνθρωπος.
- Κάθε χρόνο, τον Απρίλιο που είναι μήνας ποίησης, σχεδιάζω να κολλήσω στον τοίχο της κουζίνας της Τράπεζας ένα-δυό ποιήματα.
- Αφιερωμένο στη holly που δεν της είπα ευχαριστώ, ούτε της είπα ότι αφού τη βρήκε τη γειτόνισσα γιατί λέει ότι δεν τη βρήκε. Και που ελπίζω να είναι καλά. Ορίστε τα είπα, κι έγινα μελό κι εγώ-και τι πειράζει;

πάπιες στην κουβέρτα

Σκιά πίσω από τις χρυσούφαντες κουρτίνες
και τα αραχνούφαντα μεταξωτά παραπετάσματα.
Κάτω από τη στολισμένη με πάπιες κουβέρτα
λησμονιέται το παγωμένο κρύο των μοναχικών βραδιών.
Λησμονιέται επίσης η μάταιη αναμονή και τα δάκρυα
των φτωχών λουλουδιών που αναζητούν τον έρωτα.
Μια φορά αν δοκιμάσει κανείς την απόλαυση, η καρδιά αισθάνεται μεθυσμένη
και αυτή τη γλυκύτητα θέλει να την κρατήσει για πάντα.

* Σύννεφα και βροχή στο παλάτι των Χαν

Θέλω γράψω κι άλλα γι'αυτό το βιβλίο. Που το ξεκίνησα σήμερα το πρωί στο μετρό και το τελείωσα το βράδυ στο κομωτήριο. Που το έκλεινα όταν νόμιζα πως κάποιος δίπλα μου μπορεί να διαβάσει τι διαβάζω. Που δεν είναι καθόλου λογοτεχνία, αλλά έχει αυτή την παράξενη κινέζικη χρήση των λέξεων που γίνεται ποίηση, αυτόν το περίεργο ερωτισμό που δεν ξέρεις αν είναι αφέλεια, χυδαιότητα ή το απόγειο του έρωτα. Απολαυστικό.

η πολυάννα κουράστηκε

Και δεν το κάνει, επειδή έχει παραλύσει. Όχι από φόβο ούτε απο επιθυμία: Αυτό που την καθηλώνει, και που καθηλώνει κι αυτόν, είναι η ομορφιά της στιγμής. Τίποτα δεν είναι τόσο όμορφο όσο τα πρώτα λεπτά που μένεις με κάποιον που θα μπορούσε να σ'αγαπήσει, με κάποιον που θα μπορούσες ν'αγαπήσεις και συ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σιωπηλό απ'αυτά τα λεπτά, τίποτα πιο ξέχειλο με τόση γλυκειά αναμονή. Είναι γι'αυτές τις λίγες στιγμές που αγαπάς, κι όχι για τις πολλές που θ'ακολουθήσουν. Ποτέ, το ξέρουν, δεν θα τους συμβεί ξανά κάτι τόσο όμορφο. Μπορεί κάποτε να αισθανθούν πιο χαρούμενοι, ίσως πιο θερμοί, απόλυτα ικανοποιημένοι με το σώμα τους και το σώμα του συντρόφου τους. Αλλά ποτέ ξανά δεν θα είναι τόσο όμορφα.

* Stig Dagerman: Καμένο Παιδί

* * * * *

Το βιβλίο δεν είναι ερωτικό, όχι. Είναι απ'αυτά που καλύτερα να μην τα διαβάζεις νύχτα στο κρεβάτι λίγο πριν σβήσεις το φως. Την ώρα που διάβαζα ήδη το ήξερα, ήταν σαν να προκαλούσα τους δαίμονες των ονείρων, ελάτε, ελάτε κι εσείς να στήσουμε χορό, να ουρλιάζουμε.
Αλλά σαν πάντα, η Πολυάννα μέσα μου, ακοίμητη, απέθαντη, άρρωστα αισιόδοξη ακόμα και στο χείλος του γκρεμού, ακόμα κι όταν το μόνο που φαίνεται μπροστά είναι η άβυσσος και το τίποτα, ακόμα και τότε, η άθλια, ερήμην μου σχεδόν, επιμένει να ξεχωρίζει το φως. Το οποίο πάντα, παντού, υπάρχει. Έτσι προέκυψε η επιλογή του παραπάνω αποσπάσματος. Φαντάσου ένα χέρι να βγαίνει μέσα από μια μαύρη γλίτσα, και να σηκώνει θριαμβευτικά ένα πούπουλο άσπρο. Κάπως έτσι. Ή μια καραμέλα.

through worlds, worlds

"Even if I now saw you
Only once,
I would long for you
Through worlds,
Worlds."

— Izumi Shikibu

* Η εικόνα της Izumi Shikibu είναι από τη wikipedia και το ποίημα της από την daughter of the sea.

στο τηλέφωνο

Η ευτυχία είναι κάτι που υφίσται.
Το ξεχνάμε όμως, βρε παιδί μου. Έχουμε πρόβλημα μνήμης, ξεχνάμε τα βασικά.

(Δεν είμαι εγώ αυτή που το είπε. Είμαι αυτή που το ξεχνάει συνέχεια και που χαίρεται πολύ όταν της το ξαναθυμιζουν.)

let's go drink

χρωματιστά

and if you go chasing rabbits
and you know you're going to fall

Όποιος με ξέρει κάπως καλύτερα, ξέρει πόσο φοβάμαι τα τραγούδια, πόσο τα αποφεύγω γιατί δεν μου αρέσει να κλονίζεται ο αυτοέλεγχος μου και να συγκινούμαι ανεξέλεγκτα.
Προχθές το απόγευμα, η Λαμπρινή, με το παραπάνω τραγούδι, γέμισε την καρδιά μου χαμόγελο.
Σαν να περπατάς στην άκρη του πεζοδρομίου. Σκεφτόμουν πως όντως, κάθε φορά πέφτεις καλύτερα, καθώς πράσινοι και μωβ φωσφοριζέ λαγοί εξαφανίζονται βιαστικά στις γωνίες.

ένα ξίφος στα γόνατά της

Ο πόνος βάραινε τα βλέφαρά του, αλλά η όψη της κόρης τον έκανε να σηκώνει το βλέμμα σ'αυτήν και το μόνο που ανάγκαζε τα μάτια του να βλέπουν ήταν ότι έβλεπαν εκείνη. Καθώς σιγά σιγά ξαναρχόταν στη ζωή, στέναξε βαθιά και ψιθύρισε αδύναμα λέγοντας "Γλυκιά μου, στ'αλήθεια έχεις σωθεί ή μήπως, θύμα του πολέμου κι εσύ, δεν στέργεις ούτε και νεκρή ν'αποσπαστείς από μένα και η ψυχή σου σαν φάντασμα με ακολουθεί στη δυστυχία μου;" Και η κόρη "Από σένα", είπε, "εξαρτάται η σωτηρία μου και ο χαμός μου. Το βλέπεις αυτό;" και δείχνοντας ένα ξίφος πάνω στα γόνατά της, "ως τώρα", είπε, "έμεινε αργό γιατί η αναπνοή σου το συγκρατούσε".

* Ηλιόδωρου, Αιθιοπικά ή Τα περί Θεαγένην και Χαρίκλειαν, εκδ.Άγρα, μτφ. Αλόη Σιδέρη

στην καρδιά του χειμώνα

τον καιρό των ασφόδελων (που ξέρουν
πως σκοπός της ζωής είναι να μεγαλώνεις),
ξεχνώντας το γιατί, θυμήσου το πώς

τον καιρό της πασχαλιάς, που διακηρύττει
πως στόχος του ξυπνήματος είναι να ονειρεύεσαι,
θυμήσου το αυτό (που μοιάζει να ξεχνιέται)

τον καιρό των τριαντάφυλλων (που εκπλήσσουν
το εδώ μας και το τώρα με τον παράδεισο),
ξεχνώντας το αν, θυμήσου το ναι

e.e.cummings

χάρηκα

@moloch82 Apostolos Gk
Ζέστανα και πήγα λίγο από το φαγητό στο Σπύρο, τον άστεγο εδώ δίπλα. "Ρε παιδιά θα με κάνετε τετράπαχο", είπε. Χάρηκα :-)
20 hours ago

Δεν ξέρω και πολλά για το τουίτερ, δεν θέλω να γράψω για τον καρκίνο, για τον αρκούδο, συνήθως στέλνω λίνκς σε ένα-δύο άτομα αλλά τελευταία το έκοψα-σκέφτομαι πως ο καθένας βρίσκει ότι ψάχνει,
αλλά δεν μπορώ, τη χαρά, όταν τη βρίσκω, να μην την μοιραστώ, ακόμη και με το υπερπέραν.