ποίημα

Οι καλύτεροι Γνωστοί μου είναι εκείνοι

Με τους Οποίους δεν είπα ούτε Λέξη-

Τ Αστέρια που δήλωσαν έλα στην Πόλη

ποτέ δεν Με Εκτίμησαν (ως) αγενή

Αν και στην Ουράνια Πρόσκλησή τους

Απέτυχα να αποκριθώ-

Το συνεπές-ταπεινό μου Πρόσωπο

(στάθηκε) Ικανοποιητικά Ευγενές-

~ Emily Dickinson (1865)

My best Acquaintances are those 

With Whom I spoke no Word

όμορφες μέρες

Διαβάζω το Η ζωή που ονειρεύτηκε ο Ερνέστο Γκ., είμαι στη μέση και είμαι ενθουσιασμένη. Είναι γεγονός ότι τελευταία, τα βιβλία που πέφτουν στα χέρια μου είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Δεν ξέρω να πω πώς γίνεται αυτό, πάντως έτσι είναι.

~ Δεν ξέρω από ποιά ταινία είναι η φωτογραφία. Πιθανόν από την Τζέην Έυρ.

όμορφες φθινοπωρινές μέρες

Τέτοιες που σου δίνουν το χρόνο να ετοιμαστείς με την ησυχία σου για το χειμώνα.

~ Old Woman Reading at Window by Abraham van Strij

και το πλεκτό στην καρέκλα

~ An interior with a woman reading by Carl Larsson

ποίημα

Ο φθινοπωρινός ήλιος έλαμπε στην Αλεξάνδρας.

~ από εδώ

ιστορίες

Η μια μετά την άλλη οι επιτυχημένες επιλογές βιβλίων τελευταία. Ιστορίες του Χαλ, του Γιώργου Μήτα. Για να μάθω να μη σνομπάρω τους έλληνες συγγραφείς. Γιατί δεν είναι θέμα έλληνα ή άγγλου ή απ' όπου κι αν είναι. Όταν ο άνθρωπος είναι ευγενής κι ευαίσθητος, καλά κάνει και μοιράζεται μαζί μας τη ματιά του στον κόσμο. Μας πλουταίνει. 

art

Όταν ξεκινάς απ'αλλού και ξαφνικά πέφτεις πάνω σε χριστουγεννιάτικους πίνακες και μετά ξεχνάς από που (και κυρίως για πού) ξεκίνησες και μένεις εκεί που βρέθηκες γιατί σε κάνει χαρούμενο κι αυτό είναι αρκετό.

~ ας μην ξεχνιόμαστε: Viggo Johansen

πολις

Οι προσκελημένοι του Pierre Assouline: ένα βιβλίο α-πο-λαυ-στι-κό, δεν βρίσκω καλύτερη λέξη που να το περιγράφει. Στην αρχή, το πλήθος των αρκετά εξεζητημένων λέξεων με έκανε να αναρωτηθώ αν η μεταφράστρια είναι λεξι-λάγνα. Η Stavrula Renata αντιπρότεινε ότι ίσως ο Assoulin είναι που χρησιμοποιεί ιδιαίτερες λέξεις.
Πήρα να σημειώσω δυό-τρεις, να τις δώσω στη Χρύσα που εκπαιδεύεται στα συνώνυμα για τις πανελλαδικές, και κατέληξα με μια μεγάλη λίστα. Τελικά, δεν έχει σημασία. Το βιβλίο είναι απολαυστικό, τόσο που ξεχνάς ότι είσαι στο μετρό και δεν σε ενοχλούν όσοι κουβεντιάζουν δίπλα στ' αυτιά σου πρωί-πρωί (μεγάλο πλεονέκτημα αυτό για βιβλίο, και σπάνιο).

όλα για τη φίλη μου

Πώς το είπε η Stavrula το πρωί, δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια της, το νόημα ήταν "τα μικρά είναι που μας στηρίζουν και συνεχίζουμε". 

Αυτό:
"Sometimes it is the smallest thing that saves us: the weather growing cold, a child’s smile, and a cup of excellent coffee. — Jonathan Carroll"

Και επίσης:
Όποιος αγαπάει τα βιβλία θα καταλάβει: Τι σπάνια ευτυχία να γνωρίζεις έναν άνθρωπο που, λίγο πριν συναντηθείς μαζί του, τρέχεις και κατεβάζεις από τη βιβλιοθήκη τα πιο αγαπημένα σου βιβλία για να του τα δανείσεις, για να τα διαβάσει, για να τα μοιραστείς μαζί του. Γιατί είναι βάρβαρη, για την γενναιοδωρία και την αυτοεκτίμηση, δοκιμασία το διάβασμα. Σε κάνει τσιγκούνη και μίζερο για τα αντικείμενα που αγαπάς. Κάτι που δεν θέλεις να είσαι. Και είναι δώρο να υπάρχουν άνθρωποι που σου εξατμίζουν αυτές τις μικρότητες.

δοκιμές

Σήμερα το πρωί βγήκα ψάχνοντας ένα ήσυχο μέρος για να πιω τον καφέ μου. Ε, αυτό που βρήκα ήταν μακράν πέρα από τις προσδοκίες μου. Το είχα ονειρευτεί αλλά δεν ήξερα ότι υπήρχε.

παραλήρημα εν όψει των χριστουγέννων

Που σε καλούν για τα χριστούγεννα και πας για μια βδομάδα. Και είναι όλα ωραία, βάζεις τα καλά σου για να βγεις από το υπνοδωμάτιο, έχει ζέστη και τζάκια, και βιβλιοθήκες για να απομονώνεσαι και να διαβάζεις. Και τραπέζια με μπισκοτάκια για το τσαι. Και καρώ κουβέρτες στους καναπέδες. Και ΔΕΝ είναι όπως τα χριστούγεννα με την "ευρύτερη" οικογένεια, όπου έχει ψύχρα, και φασαρία, και βαρυστομαχιά, και πού είναι το κρεβατάκι μου, και θυμάσαι ξαφνικά γιατί δεν θέλεις να τους βλέπεις και πολύ συχνά όλους αυτούς, και τι να γίνεται άραγε όλος ο κόσμος στο ίντερνετ-πού ήρθα να κλειστώ εδώ μέσα-ούτε έναν υπολογιστή ανοιχτό δεν έχει αυτό το σπίτι-μα πώς ζουν;

Ή, οι ταινίες δεν είναι η πραγματικότητα. Γιατί χρειάζεται να σου το πει κάποιος αυτό; Δεν είναι προφανές; Όχι, δεν είναι. Όλο μπερδεύομαι.

Άμα βλέπω χριστουγεννιάτικες εικόνες, όλο τέτοια πάω να σκεφτώ, και μετά προσγειώνομαι.

ποιήματα

Θα μιλήσω γι' αυτούς
που δεν εγνώρισαν ποτέ τον έρωτα,
για όλους όσους πλάγιαζαν
το βράδυ μ' έναν ίσκιο,
που ένα φιλί
δε δρόσισε τον ύπνο τους,
δεν έσταξε στο στήθος τους
κανένας λόγος,
μόνο μια γεύση ερημιάς,
στα χείλη τους.
Γι' αυτούς θα πω,
που έζησαν σαν τις φρυγμένες στέρνες,
ολάκερη ζωή.

~ Ποιήματα του Χρίστου Λάσκαρη, από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη

η αξία της ομορφιάς

Μου χάρισε δύο πατάκια φτιαγμένα από κουρελάκια-και είναι τόσο όμορφα, είμαι τόσο χαρούμενη όσο τα χρώματά τους. Αφού να φανταστείς ότι τα άπλωσα στον ήλιο να στεγνώσουν και άφησα τραβηγμένη την κουρτίνα για να φωτίζουν με τα χρώματά τους, ακόμη κι από το μπαλκόνι, όλη την κουζίνα.

ποίημα

Το κείμενο με τίτλο Αγαμέμνων, σκιά, το βρήκα στο βιβλίο Συγγραφική πορεία
του Jacques Lacarriere (εκδόσεις Χατζηνικολή). Περιλαμβάνεται στα Μυθογράμματα, κείμενα που ο συγγραφέας δεν δημοσίευσε ποτέ (εκτός από μερικά αποσπάσματα στο Ημερολόγιο της Ισμήνης στο Ελληνικό καλοκαίρι).

το λίγο είναι αρκετό

Η πασχαλιά μου νομίζει πώς είναι άνοιξη.

η καρδιά μου κολυμπάει

Τι περίεργα που γράφεται το kokoro=η καρδιά στα γιαπωνέζικα. Σαν ψάρια που κολυμπάνε μες στη γυάλα.



~ τίτλος της ταινίας (του 1955) του Kon Ichikawa.

* * * * *

Η υπόθεση είναι σκληρή, η καρδιά σου μένει μαγκωμένη σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Δεν χρειάζονται σκηνές βίας, αρκούν το μυαλό και η καρδιά σου για να σου προκαλέσουν όλον τον πόνο του κόσμου.
Αλλά οι εικόνες (ω, ας μείνουμε σ'αυτές) είναι ένα ποίημα, όλες, όλες, κάθε καρέ μπορείς να το κοιτάζεις εκστασιασμένος επί ώρες. 
Μάγε κύριε Ιτσικάουα, που έκανες ταινία επίσης, ένα πολύ αγαπημένο μου βιβλίο, τις Αδελφές Μακιόκα. Που όταν το δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη νόμιζα πώς μόνο εγώ σ'όλο τον κόσμο το είχα διαβάσει, κι αυτό τυχαία:
δανείζόμουν τα βιβλία του Μίσιμα, το ένα μετά το άλλο, τα μεσημέρια μετά τη δουλειά κάθε βδομάδα, κι όταν τελείωσαν, για να μη βγω από την ατμόσφαιρα, πήρα ότι άλλο γιαπωνέζικο στεκόταν δίπλα τους. 

μια πάπια καφέ

"un canard" = chunk of sugar dipped in coffee or liquer

Την φωτογραφία την βρήκα εδώ, όπου έχει επίσης μια ενδιαφέρουσα ιστορία σχετικά με αυτό (το γλύκισμα;) που οι γάλλοι ονομάζουν canard. Λέξη που στην κυριολεξία σημαίνει "η πάπια" (που κολυμπάει πάνω στο υγρό!).

Ένα από τα θαυμάσια των βιβλίων είναι ότι ανοίγουν, στα καλά καθούμενα, πόρτες για κόσμους που που δεν ξέρουμε ότι υπάρχουν. Μικρές καθημερινότητες, μικρές γνώσεις, άχρηστες ίσως, όμως ενδιαφέρουσες.

Την λέξη την βρήκα στο βιβλίο O βιαστικός, του Πωλ Μοράν.

από μακριά

Τέτοια καφέ εννοείς, Αυγή;

~ cafe στην Νέα Υόρκη

ποίημα

Δεν θέλω πια παρά ένα μόνο δρόμο

και τη σιωπή για να κρυφτώ,

κι ένα άρμενο που να 'ρθει γρήγορο με βήματα του ανέμου,

και τη γαλέρα με ανοιχτά τα σπλάχνα στο ακρογιάλι

εκτεθειμένη στα κύματα της ανταρσίας.

Οι λέξεις μου έχουν τη θλίψη του πηλού που ψήθηκε χωρίς αγάπη
και ξέρω πως μάχομαι για ένα λυκόφως καταδικασμένο.

Ξέρω τι αξίζει η απατηλή τάξη

μιας εξοχής του απομεσήμερου, όταν η μοίρα την περπατά.

Ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα στους νεκρούς,

δεν το βλέπετε;

υπάρχει ο αέρας που ανασαίνει και χάνεται η ζωή.

* * *

Γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1925. Στοιχειώδης και μέση εκπαίδευση στην Ορλεάνη. Πτυχίο φιλολογίας και νομικής στο Παρίσι. Το 1950 ξεκινά με τα πόδια με προορισμό την Ινδία, αλλά τελικά προτιμά την Ελλάδα και την Εγγύς Ανατολή, όπου θα ζήσει πολλά χρόνια μένοντας κυρίως στην Ύδρα και την Πάτμο μέχρι το 1960. Ο Ζακ Λακαριέρ.
~ Συγγραφική πορεία, από το ημερολόγιο ενός φιλέλληνα, εκδόσεις Χατζηνικολή

winter is coming

Έτσι άσχετα. Ανάμεσα στα πράγματα που μας σώζουν, η ομορφιά.

 

Κοιτάζοντας του πίνακες του Antoine Blanchard νομίζεις πως κάτι έχουν τα μάτια σου και τα ανοιγοκλείνεις, τα τρίβεις για να καθαρίσουν. Αλλά η εικόνα παραμένει φλου, σαν παραμύθι.

~ Πίνακeς του Antoine Blachard

ανακάλυψα (*)

(αντιγράφω από το So little sleeping and so much reading)

Το LuchaLibro είναι ένας διαγωνισμός στο Περού, στον οποίο μασκοφόροι με τις κλασικές μάσκες των luchador, των παλαιστών Lucha Libre δηλαδή, προσπαθούν να γράψουν ένα διήγημα μέσα σε 5 λεπτά, με βάση 3 τυχαίες λέξεις που τους δίνονται εκείνη τη στιγμή, μπροστά σε ζωντανό κοινό και με DJs να παίζουν μουσική
 
Ο χαμένος της κάθε αναμέτρησης βγάζει τη μάσκα και αποκαλύπτει το πρόσωπό του, ενώ ο νικητής προχωρά στον επόμενη γύρο και την επόμενη αναμέτρηση, μια εβδομάδα αργότερα. Ο μεγάλος νικητής του διαγωνισμού κερδίζει ένα συμβόλαιο για να εκδώσει το βιβλίο του.


Εδώ ένα τρίλεπτο βίντεο από τον διαγωνισμό.

(*) Ω, τι χρήσιμη πληροφορία είναι αυτή που ανακάλυψα σήμερα. Χρήσιμη όχι τόσο ως πληροφορία, όσο ως αισιοδοξία ότι στις ακρίτσες του κόσμου υπάρχει κόσμος που ασχολείται με τις λέξεις ως φτερά για να αλλάζεις ουρανό κι όχι ως καρφιά ή μαχαίρια κι αίματα.

ποίημα

Αν ερχόσουν το φθινόπωρο/θα βούρτσιζα το καλοκαίρι μακριά/με μισό χαμόγελο και μισό χτύπημα/όπως οι νοικοκυρές μια μύγα.

Αν μπορούσα να σε δω σ' ένα χρόνο/θα κούρδιζα τους μήνες σε μπάλες/και θα τους έβαζα σε ξεχωριστά συρτάρια/μέχρι να έρθει η ώρα τους.

Αν οι αιώνες καθυστερούσαν/θα τους μετρούσα στο χέρι μου/αφαιρώντας μέχρι να πέσουν τα δάχτυλά μου/στη γη του Βαν Ντίεμεν (την Ταζμανία).

Αν σίγουρη, όταν αυτή η ζωή τελείωνε/πώς η δική σου και η δική μου θα ήταν/θα την πετούσα πέρα σαν φλούδα/και θα γευόμουν την αιωνιότητα.

Μα τώρα, εντελώς ανίδεη για το μήκος/του χρόνου της αβέβαιης φτερούγας/με κεντρίζει, σαν δαιμονίου κεντρί/που δεν φανερώνει το τσίμπημά του.

~ Emily Dickinson (1830–86), Complete Poems, Part Three: Love, VI