πέρα από τα σύννεφα

Al di là delle nuvole (1995)

Η ταινία δεν παρουσιάζει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και με ενόχλησε αρκετά η πολύ χαλαρή (σχεδόν απούσα) υπόθεση. Αξίζει όμως τον κόπο για τις όμορφες (γκρι, υγρές, χειμωνιάτικες) τοποθεσίες στις οποίες εξελίσσεται: Φερράρα, Πόρτο Φίνο, Παρίσι, Aix en Provence.

κλωστο-φιλοσοφίες

Συνήθως όμως, πλέκω.

Για ποιούς λόγους πλέκει κανείς; Για τη χαρά της δημιουργίας; Για τη χαρά-που-παίρνεις-από-τη-χαρά-που-προσφέρεις χαρίζοντας τα έργα σου; Για να πουλάς; Για να ξοδέψεις τα νήματα που έχεις μαζεμένα; Για να γεμίσεις το χρόνο σου; Για να σκοτώσεις το χρόνο σου; 

Εγώ πλέκω για να δω ότι μπορώ να κάνω αυτό στο οποίο στοχεύω. Κάθε έργο με πάει ένα βήμα παρακάτω από το προηγούμενο. Μια νέα βελονιά, ένας νέος τρόπος. Γιαυτό και, αφού τελειώσει, μπορώ άνετα να το ξηλώσω-σαν Πηνελόπη, και να ξεκινήσω με το ίδιο νήμα να φτιάχνω κάτι άλλο.

saving face

Saving face (2004)

Ωραία ταινία.

ήρθε με μιάν ομπρέλα (2013)

"Saving Mr. Banks" ή πώς η συγγραφέας της Μαίρη Πόππινς, η P.L.Travers συμφώνησε με τον Γουωλτ Ντίσνευ για να γίνει η ταινία. Μάλλον το σενάριο απέχει αρκετά από την πραγματικότητα. Αλλά η ταινία είναι ένα όμορφο παραμύθι. Είναι "ταινία" για γκρι έρημο μεσημέρι Κυριακής, όπως μόνο ο Ντίσνευ ξέρει να φτιάχνει.

η ευχή μου για το νέο χρόνο

"I need to get to Vegas. That's the place to be!"
"What would you do in Vegas?"
"Don't know. Never been."

 

~ Humans of New York

Η ευχή μου είναι να θέλω. Να έχω επιθυμία και σχέδια.
(Αυγίτσα, δε μοιάζει στη μαμά της συμμαθήτριάς σου της Ελένης; Σε όλα;)

μια Κυριακή

Με πήρε ο ύπνος καθώς διάβαζα κουκουλωμένη κάτω απ'το πάπλωμα και ξύπνησα φωνάζοντας γιατί ένας πελάτης, διαφωνώντας, έγειρε πάνω απ'το γραφείο μου και με χαστούκισε.
Τελείωσα τη Μανταμ Ροζ του Μισελ Ντεόν και δεν έχω, παρά, πολύ καλά λόγια. Να τη διαβάσετε.
Πάω τώρα για το Καρδιά τόσο άσπρη του Μαρίας.
Κι επίσης ψάχνω να ξεκινήσω ένα νέο πλεκτό γιατί δεν μπορώ άπραγη.

Hannah Arendt

Hannah Arendt (2012)113 min

Η Χάνα Αρέντ, στην ομώνυμη ταινία, υποστηρίζει ότι κάποιος που προκαλεί κακό (για παράδειγμα τον αφανισμό εξι εκατομμυρίων εβραίων) δεν είναι απαραίτητα κακός. Μπορεί να είναι απλά βλάκας ή -ακόμη απλούστερα- να ακολουθεί υπάκουα τις εντολές που του έχουν δώσει χωρίς να έχει δική του άποψη πάνω σ'αυτές. Αυτό βέβαια δεν τον απαλλάσει από τις ευθύνες του. Μπορείς να κάνεις εξίσου μεγάλο όντας αφελής/ελαφρύς/βλάκας ή απλά μη αρνούμενος να ακολουθήσεις οδηγίες.

ταινίες

the bird people in China (1998) (Κίνα)

Gloria (II) (2013) (Χιλή)

University of Laughs(2004) (Ιαπωνία)

reading mittens

στο Παρίσι

Mr. Morgan's Last Love (2013) 

 Θαυμάσια ταινία. Δείτε την.

ποίημα νούμερο 96

H ζωή μου τερματίστηκε δυό φορές, πριν το τέλος της-
μένει ακόμα να δω
αν η αθανασία θα φανερώσει
σε μένα ένα τρίτο γεγονός,

τόσο μεγάλο, τόσο αδύνατο να το συλλάβω,
σαν αυτά που δυό φορές έπεσαν πάνω μου.
Xωρισμός είναι ότι γνωρίζουμε για τον Παράδεισο,
και ότι χρειαζόμαστε από την Κόλαση.

~ My life closed twice before its close (96) by Emily Dickinson

picot cast off

Picot cast off είναι ένας τρόπος για να "κλείνεις" το πλεκτό σου, τον οποίο δοκίμασα πρώτη φορά χθες. Είναι πολύ εύκολο (αν το δεις σε βιντεάκι στο youtube). Και γίνεσαι πολύ περήφανος και καμαρώνεις για μια τόση δα εύκολη σαχλαμαρίτσα.

elementary

Elementary (2012– )TV Series - 60 min 

Ο Σέρλοκ Χόλμς και η δρ.Τζόαν Γουάτσον: είμαστε περικυκλωμένοι.

η πόλη της χαράς

City of Joy (1992) 

Πολύ κλαψ-λυγμ-happy end-αμερικανιά, για το γούστο μου.

Σαν στούντιο, όχι σαν ντοκιμαντερ-αν και βασίζεται σε αληθινή ιστορία.

λογοτεχνία

- Ο Ερβέ ντε Μπελαίρ, που έζησε δέκα χρόνια στην Ινδοκίνα, έλεγε πως είχα στήθηκ μικρής Βιετναμέζας. Είδες πώς έχουν καταντήσει τώρα; Κοίτα να χαρείς τα δικά σου, κορίτσι μου, να τα χαρείς όσο είναι ακόμη καιρός.
 Έπιανε αφρό με τις παλάμες της ανοιχτές και φυσούσε πάνω στις πολύχρωμες φυσαλίδες, χαρούμενη σαν μικρό παιδί.

Χθες ξεκίνησα να διαβάζω την Μαντάμ Ροζ του Michel Deon. Είμαι στη σελίδα 72 και ήδη στεναχωρημένη γιατί αυτό το βιβλίο είναι πεπερασμένο.

ιστορίες για να συνεχίζουμε

Να μια χριστουγεννιάτικη ιστορία. Να η απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να περιμένεις την επόμενη ζωή για να ξαναγεννηθείς.

Humans of New York 

"I’m a substance abuse counselor. I always try to create a linkage between me and the people I’m trying to help— to let them know that we’re doing this together. Because I’ve been there and done that."
“What were you addicted to?”
“I was addicted to lifestyle, actually. I was a substance abuse dealer. I started with marijuana, then graduated to cocaine, then eventually I even had people working under me.”
“What made you start dealing drugs?”
“It’s a long story, but I think it comes down to not having a family. My mom wasn’t around. My stepfather abused my sister. I think I was looking for a family. And with drugs and money, I managed to create a group of people who were loyal to me.”

Booktalks

Ε, θα σκάσω αν δεν ανεβάσω μια φωτογραφία κι αν δεν πω ότι μπορεί τα βιβλία να τα βρεις κι αλλού, αλλά τόσους βιβλιόφιλους βιβλιοφίλους, να πίνουν βιβλιοκαφέδες και να τρώνε βιβλιοchocobanaκεικ, και να μην κάνουν παρά βιβλιοσυζητήσεις... εεε, όχι, πουθενά σαν στο Booktalks (βιβλιοπωλείο-καφέ).

Eπίσης, έχει και ιπτάμενα βιβλία.

Analyse To

Μια χρονιά, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, παρακολούθησα σχεδόν όλα τα ταινιάκια που γυρίστηκαν από μαθητές σχολείων της Θεσσαλονίκης (μόνο, νομίζω) στα πλαίσια του προγράμματος Πάμε Σινεμά. Τα περισσότερα είχαν διάρκεια γύρω στα πέντε με δέκα λεπτά, και, ανάμεσά τους υπήρξαν μερικά που με συγκόνισαν, που τα θυμάμαι μέχρι σήμερα.
Να μια φετεινή επτάλεπτη ταινία του 5ου Λυκείου Αθηνών.
Τα καθαρά τους μάτια και η αισιοδοξία τους, μου φέρνουν δάκρυα. Χαράς.

un taxi mauve

Οι εκδόσεις Χατζηνικολή. Ποτέ δεν πρόδωσαν κάποια επιλογή μου. Βουτάω, και κάθε φορά αναδύομαι μ' ένα νέο μαργαριτάρι στα χέρια της ζωής μου. Με όσα τόσα μειον, στη μετάφραση, στην εκτύπωση, στην ποιότητα του χαρτιού, παρολαυτά τα περίεργα βιβλία τους πάντα μου τραβούσαν την προσοχή. Γνώρισα έτσι τον Μπρους Τσάτουιν-έχω σχεδόν τα άπαντα του (και τη βιογραφία του από τον Νίκολας Σαίξπηρ). Το Τι γυρεύω εδώ είναι στο λίστα με τα δέκα καλύτερα βιβλία μου. Ο Άρθουρ Καίσλερ-Ξένος στην Πλατεία, ο Ζακ Λακκαρίερ-Συγγραφική Πορεία, ο Jose Freches-Τα νησιά των Αθανάτων (τόμοι 3), ο Μισέλ Ντεόν-ααα-Τα Άγρια Άλογα, ναι, αλλά κυρίως, κυρίως το Ένα Μωβ Ταξί.
Μια κατάσταση περίεργη. Βιβλία παλιοκαιρισμένα, με γυαλιστερά και κάπως κιτσάτα εξώφυλλα. Με κόσμους ολόκληρους μέσα τους. Βιβλία που εκδόθηκαν αποκλειστικά για το περιεχόμενό τους. Θησαυροί.

η υπόσχεση της αυγής

Θα στεναχωριόμουν πολύ, αν απ'όλα όσα αναφέρθηκαν καταλήγατε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρξα ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Θα ήταν ένα οδυνηρό λάθος. Γνώρισα, κι ακόμα γνωρίζω, στη ζωή ασύλληπτες ευτυχίες. Από παιδί, για παράδειγμα, μ'άρεσαν τ'αλμυρά αγγουράκια, όχι τα τουρσί, αλλά τ'αγγουράκια τ'αληθινά, τα μόνα και μοναδικά, αυτά που λένε αγγούρια a la russe. Τα βρίσκεις πάντα, παντού. Συχνά, αγοράζω μισό κιλό αγγουράκια, βολεύομαι κάπου στον ήλιο, στην ακροθαλασσιά ή κάπου αλλού, στο πεζοδρόμιο ή σε κάποιο πάγκο, δαγκώνω το αγγούρι μου και μονομιάς, νά 'μαι ευτυχισμένος. Κάθομαι εκεί, στον ήλιο, με γαληνεμένη καρδιά, χαζεύοντας, έχοντας την επίγνωση πως η ζωή αξίζει αληθινά τον κόπο να τη ζεις, πως η ευτυχία είναι εφικτή, αρκεί να βρει κανείς αυτό που πραγματικά του αρέσει και να παραδοθεί, να εγκαταλειφθεί σ'αυτό.

~ Romain Gary, Η υπόσχεση της Αυγής (εκδόσεις Χατζηνικολή)


Έχει γυριστεί και σε ταινία, όπως πληροφορήθηκα (κι ευχαριστώ πολύ) από σχόλιο σε προηγούμενο ποστ. Τώρα που τελείωσα το βιβλίο, δεν μπορώ να φανταστώ καταλληλότερη ηθοποιό για να ενσαρκώσει την μητέρα του συγγραφέα από την Μελίνα Μερκούρη. Ανυπομονώ να την δω.

ιαπωνία

Κατά το απόγευμα, ο Χιράτα είχε κουραστεί, είχε απογοητευτεί και πεινούσε. Πάνω από μια σειρά προσόψεων μαγαζιών της αποβάθρας, πρόσεξε μια πινακίδα που διαφήμιζε φρέσκα χέλια. Μπήκε μέσα για να ενδυναμώσει σώμα και πνεύμα.

(Laura Joh Rowland, Το τατουάζ της Παλλακίδας, εκδόσεις Θεμέλιο)

ποίημα

Ο ιπποπόταμος
είναι το πιο μεγάλο
και το πιο άσχημο
ζώο της ζούγκλας·
κι επειδή ντρέπεται γι' αυτό
συχνά μισοβυθίζεται μες στα νερά.
Τότε αναπολεί τα παιδικά του χρόνια
και τα χαρούμενα παιχνίδια του
το μύλο, την τσουλήθρα, την τραμπάλα
- παιχνίδια που δεν έπαιξε ποτέ.

Γιάννης Βαρβέρης, Ζώα στα σύννεφα

you get used to things

Humans of New York

"I've put in a lot of years behind prison walls. You get used to things when you're in there. You get comfortable with people telling you what to do, when to get up, when to go to sleep. And when you get out, you don't really know what to do with your freedom. They might not admit it, but most guys who come out are looking for a way back in."

* * *

Aυτό λέγεται ιδρυματοποίηση; Tο ίδιο παθαίνεις και όταν βγεις στη σύνταξη; Fαίνεται εξωπραγματικά φρικτό αλλά ταυτόχρονα φαίνεται και πολύ αληθινό.

η μικρή πόλη (V)

Λοιπόν όταν πήγαμε στη Βιέννη ήμασταν λυσσασμένες να δούμε Κλίμτ. Και είδαμε τόσο Κλιμτ σε γραβάτες, τασάκια, πετσέτες κουζίνας, και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, που όταν είδαμε τους αληθινούς πίνακες, σταθήκαμε μισό λεπτό και την φύγαμε τρέχοντας... Αντίθετα, ο Σίλε στάθηκε για μένα μια αποκάλυψη. 
Δεν ήξερα ότι έζησε στη Βιέννη, ούτε ότι κάποιος εκεί συνέλλεγε τα έργα του κι έτσι τώρα υπάρχει ολόκληρο μουσείο στην πόλη με αυτά. Δεν είχα ποτέ ξαναδεί ανθρώπινο σώμα ζωγραφισμένο με τόσο άσχετα χρώματα-πρασινο-και-μαύρα, τόσο παράξενα ζωγραφισμένο. Δεν ήξερα ότι η ασχήμια μπορεί να έχει τόση ομορφιά. Άλλο τρόπο δεν έχω να το εκφράσω. Τον λατρεύω.

H @Stavroula μου πρότεινε να μιλήσω για τον Σίλε, και σε όποιον κάνει λαικ σ'αυτό το ποστ, θα προτείνω έναν ζωγράφο για τον οποίο αν θέλει θα μιλήσει και θ'ανεβάσει έναν πίνακά του.

Ο πιο αγαπημένος μου πινακας του Egon Schiele δεν είναι ανθρώπινο σώμα, είναι ο KRUMAU - CRESCENT OF HOUSES (THE SMALL CITY V)

ιαπωνία (2013)

Tokyo family, του Yoji Yamada. Remake του Tokyo story-κατά μια έννοια. Από την άλλη, ένας πίνακας ευαισθησίας έτσι όπως μόνο ο Yamada ξέρει να φτιάχνει. Πιο απλά, ένα δίωρο υπέροχης Ιαπωνίας, γαλάζιου ουρανού και μικροσκοπικών δωματίων. Και πάνω απ'όλα, αυτή η γιαπωνέζικη -φαινομενική- ψυχρότητα κι ευγένεια, τέτοια που, δίχως να το αντιλαμβάνεσαι, ξετυλίγει ένα-ένα τα πέπλα της καρδιάς και σε συνταράζει.

η καρδιά ενός σκύλου

Heart of a dog (1988)

(βασισμένο στο βιβλίο του Mikhail Bulgakov)

μια libreria στη Βαρκελώνη

Σήμερα αγόρασα το Η υπόσχεση της Αυγής του Romain Gary-για τον οποίο δεν ήξερα τίποτα. Καταρχάς γιατί ήταν των εκδόσεων Χατζηνικολή πράγμα που είναι για μένα εγγύηση ποιότητας, δεύτερον γιατί είναι αυτοβιογραφικό, τρίτον γιατί ήταν διπλωμάτης (σαν τον Σεφέρη και τον Saint-John Perse), και περιγράφει τη διαμονή του σε διάφορες χώρες (σαν τον Λώρενς Ντάρρελλ και τον Μισέλ Ντεόν)-όλα τα παραπάνω από το οπισθόφυλλο, και τέταρτον (και αποφασιστικό) γιατί αυτοκτόνησε στα 52 του.

Lletraferit σημαίνει amante de conrear las letras, δηλαδή αυτός που αγαπάει να διαβάζει πολύ, να μαθαίνει.
To cafe llibreria Lletreferit βρίσκεται στην calle Joaquin Costa 43, στην Βαρκελώνη. Ιδιοκτήτης του είναι ο Alexandre Diego Gary, γιός δύο αυτοχείρων: του συγγραφέα Romain Gary και της ηθοποιού Jean Seberg.
Δεν θα κάτσω τώρα να πω για τις παράδοξες, ταραγμένες ζωές τους. Τα πράγματα είναι απλά. Η γοητεία της Βαρκελώνης, οι στενοί δρόμοι της, ένα βιβλιοπωλείο που σερβίρει καφέ, η αγάπη για τα βιβλία, η ζωή φυσιολογική.

humans

Humans of New York 

"We saw each other in the hall, and knew that we should know each other."

* * * 

Κάτι τέτοια, εικόνες&κείμενα, τα θεωρώ ποιήματα, ξεχνάω ότι δουλεύω σε τράπεζα, νομίζω ότι έζησα όλη μου τη ζωή δίπλα σε τέτοιους, κανονικούς ανθρώπους.

Θέλω να πω ότι, αυτούς τους ανθρώπους, με την φαινομενικά τόσο περίεργη εμφάνιση και τρόπο σκέψης, τους βλέπω σαν εντελώς φυσιολογικούς και ανθρώπινους, σε αντίθεση με τους επιτηδευμένους της καθημερινότητάς μου. Και αυτή η παραδοξότητα με εκπλήσσει, αυτή η σύγκρουση όπου το παράξενο είναι το φυσιολογικό και το σύνηθες είναι το ψεύτικο...
Όμως ούτε στιγμή δεν αμφιβάλλω. Μόνο παραξενεύομαι. Και κυρίως χαίρομαι.

χριστούγεννα, ξανά, ευτυχώς, πάλι

Τα τελευταία δέκα-και χρόνια, το μόνο δέντρο που στολίζω είναι αυτό της δουλειάς. Μέσα μου ξεκινάω να σαρκάζω εκείνη την ώρα, όμως δίνω μια μπάμ! στην αυτολύπηση και τη σωριάζω στα πλακάκια! Μετά το απολαμβάνω. Πολύ.

The Boat That Rocked (2009)

pirate radio (2009)

Bugsy (1991)

Bugsy (1991) 

(ή πώς ξεκίνησε το λας Βέγκας από το τίποτα μέσα στην έρημο)

Κουαρτέτο (2012)

Quartet (2012) 

σκηνοθεσία Ντάστιν Χόφμαν

stage door (1937)

Stage Door (1937)

... με την όπως πάντα υπέροχη Κάθριν Χέμπορν, μια Τζίντζερ Ρότζερς που βρήκα too ξανθιά και ξυνή, την Λουσίλ Μπωλ κοριτσάκι και την  Andrea Leeds, μια τόσο όμορφη, όμορφη, και τόσο καλή ηθοποιό που απόρησα γιατί μου είναι εντελώς άγνωστη, γιατί δεν έκανε καριέρα, γιατί δεν πήρε κανένα όσκαρ. Η απάντηση είναι η ιστορία της ζωής της.

ο παράδεισος μπορεί να περιμένει

Heaven Can Wait (1978)

(ας κρατήσουμε κι αυτό)

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…

Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»

Του Mario de Andrade ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφου, και μουσικολόγου από τη Βραζιλία.

Svecenikova djeca (2013)

τα παιδιά του ιερέα (2013)

true colors (1991)

True Colors (1991)

ο Σταθμός του Βορρά

Μια από τις καλύτερες ταινίες που είδα στο φεστιβαλ είναι το Gare du Nord της Claire Simon, για την οποία υπήρξε ένα αφιέρωμα από το οποίο δυστυχώς δεν είδα καμία άλλη ταινία.

Η σκηνοθέτης, η οποία είχε συνεχώς πιασμένο τον θύσανο των μαλλιών της με ένα τεράστιο κλάμερ ασορτί με τα ρούχα της, φορεμένο παράξενα στο πλάι του κεφαλιού, κάνει μια ελαχίστων δευτερολέπτων εμφάνιση στην ταινία.

Άκουσα ότι οι ταινίες της μοιάζουν με ντοκιμαντέρ-και δεν θα το διαψεύσω. Το σενάριο της ταινίας ήταν ελάχιστο-τόσο δυνατό ωστόσο ώστε να την κάνει μια από τις πιο έντονες/αξέχαστες ταινίες που έχω δει.

Ο σταθμός Grare du Nord είναι ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη και ο τρίτος μεγαλύτερος στον κόσμο-πληροφορία που έδωσε η ίδια πριν ξεκινήσει η ταινία.
Είναι από μόνος του ένας ολόκληρος κόσμος. Άνθρωποι από κάθε φυλή και κοινωνικό στρώμα μπαινοβγαίνουν καθημερινά ως εργαζόμενοι ή ταξιδιώτες που πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους. Κι όταν κάποιος καθήσει σταθερός και παρατηρήσει τον κόσμο, βλέπει την οργάνωση, τον τρόπο που λειτουργεί και τις ιστορίες που εξελίσσονται-αόρατες σε ένα περαστικό και βιαστικό μάτι.

Οι πρωταγωνιστές ηθοποιοί, ο αλγερινής καταγωγής Reda Kateb και η Nicole Garcia: σαν να τους ξέρεις από πάντα, σαν να μην πρόκειται να τους ξεχάσεις ποτέ.

το λίγο που είναι πολύ

Σήμερα είδα το It's Always Fair Weather, μιούζικαλ του 1955 με τον Τζην Κέλλυ και την Συντ Τσαρίς, χρωματιστό, με τόσο υπέροχα και χαζά και υπέροχα χορευτικά που να νομίζεις ότι είναι χριστούγεννα, ότι έξω κάνει παγωνιά, ότι με την άκρη του ματιού βλέπω το χριστουγεννιάτικο δέντρο και αύριο δεν θα πάω στη δουλειά, θα φτιάξω κοτόσουπα και θ'ανάψω όλα τα φώτα στο σαλόνι.

μάτια γελαζούμενα

Έχει διαβάσει κανείς το Ζαν Κριστόφ; Έπεσα κατά τύχη επάνω του στο παζάρι στην Θεσσαλονίκη, είπα 2,5 ευρώ είναι ας το δοκιμάσω, κι έχω παραπάνω από συγκλονιστεί. Μόλις τελείωσα το πρώτο από τα 3 βιβλία, μιας μυστήριας έκδοσης (Χρυσή σειρά, εκδόσεις Γεωργιάδη) όπου δεν αναφέρεται καν ο μεταφραστής!
Πολλά λάθη, τυπογραφικά, ορθογραφικά, εκφραστικά (τον κοίταξε με τα γελαζούμενα μάτια της...) και ΠΑΡΟΛΑΥΤΑ, παρολαυτά...
Άμα έχεις κάτι να πεις, δεν πάει να πέσουν όλα τα στραβά του κόσμου στο δρόμο σου. Το φως θα βγει, θα φανεί, δεν κρύβεται.

οράματα πραγματικότητας

Αυτό που λέμε Ιστορία είναι στην πραγματικότητα το σύνολο πολλών μικρών ανθρώπινων ιστοριών.

Το παραπάνω είναι η άποψη του Gustav Deutsch, σκηνοθέτη της ταινίας Σέρλι – οράματα πραγματικότητας, η οποία βασίζεται στην απίστευτη, υποδειγματική υλοποίηση δεκατριών πινάκων του Edward Hopper.

Η αφορμή ήταν μια αναδρομική έκθεση του Hopper που είδε ο αρχιτέκτονας-σκηνοθέτης στην Κολωνία: ένιωσε σαν να είδε απομεινάρια μιας τοιχογραφίας (φρέσκο, την είπε) και αισθάνθηκε την επιθυμία να γεμίσει τα κενά, να ανα-δημιουργήσει όσα έλειπαν, να πει την ιστορία.
Κατά τη διαδικασία ολοκλήρωσης της ταινίας (που κράτησε επτά χρόνια) ο σκηνοθέτης και η ζωγράφος-σύζυγός του πήγαν στην Αμερική για να δουν από κοντά την ακριβή παλέτα (έτσι την είπε) των χρωμάτων του ζωγράφου.
Για την υλοποίηση των πινάκων χρειάστηκε να φτιάξει μακέτες και έτσι αντιλήφθηκε κάτι που δεν είναι εξ αρχής εμφανές στους πίνακες: η προοπτική που χρησιμοποιεί ο ζωγράφος δεν είναι καθόλου ακριβής και γιαυτό χρειάστηκε να κατασκευαστούν επι τούτου όλα τα αντικείμενα-οι υπερμεγέθεις πολυθρόνες, τα παπούτσια, ακόμα και η ομπρέλα.
Όταν έφτασαν στο θέμα της ηθοποιού, επιλέχθηκε μια χορεύτρια, η οποία θα ήταν ικανή να θυμάται με ακρίβεια τις κινήσεις που έπρεπε να κάνει και να τις κάνει σε πολύ αργό ρυθμό.
Για να ισορροπήσει την προσωπικότητα του ζωγράφου η οποία, όσο προχωρούσε η έρευνά αποκαλυπτόταν ως συντηρητική, ο σκηνοθέτης πήρε την πρωτοβουλία να κάνει τους ήρωες (της ταινίας άρα και των πινάκων) ριζοσπάστες και πρωτοποριακούς.

Τελικά ένας αρχιτέκτονας, μια ζωγράφος και μια χορεύτρια έφτιαξαν μια ταινία που μέσω δεκατριών σκηνών και παρεμβαλόμενων μονολόγων διατρέχει την ιστορία της Αμερικής (και κατ'επέκταση του κόσμου) των πρώτων 60 ετών του 20ου αιώνα.

Οι πληροφορίες που έδωσε ο σκηνοθέτης, ο οποίος μιλούσε τα αγγλικά αργά, ως ξένη γλώσσα για τον ίδιο αλλά και για εμάς, ήταν ένα μικρό masterclass.

home, sweet home

Εδώ μπορείτε να δείτε -χμ, κάπως μεταφορικά- δυο μεγάλες μου αγάπες: τα χριστούγεννα και το πλέξιμο.

ποίημα

Οι καλύτεροι Γνωστοί μου είναι εκείνοι

Με τους Οποίους δεν είπα ούτε Λέξη-

Τ Αστέρια που δήλωσαν έλα στην Πόλη

ποτέ δεν Με Εκτίμησαν (ως) αγενή

Αν και στην Ουράνια Πρόσκλησή τους

Απέτυχα να αποκριθώ-

Το συνεπές-ταπεινό μου Πρόσωπο

(στάθηκε) Ικανοποιητικά Ευγενές-

~ Emily Dickinson (1865)

My best Acquaintances are those 

With Whom I spoke no Word

όμορφες μέρες

Διαβάζω το Η ζωή που ονειρεύτηκε ο Ερνέστο Γκ., είμαι στη μέση και είμαι ενθουσιασμένη. Είναι γεγονός ότι τελευταία, τα βιβλία που πέφτουν στα χέρια μου είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Δεν ξέρω να πω πώς γίνεται αυτό, πάντως έτσι είναι.

~ Δεν ξέρω από ποιά ταινία είναι η φωτογραφία. Πιθανόν από την Τζέην Έυρ.