ποίημα

Εκεί που πήγαινα απάντησα ένα μεγάλο φουντωμένο δέντρο

τόσο χαριτωμένο, τόσο όμορφο, που είπε η καρδιά μου: φανέρωσε κάποια μυστικά!

Τι νόημα έχει να ψηλώσεις τόσο μες σ' έναν κόσμο εφήμερο;

Αυτό είναι σημάδι έπαρσης. Έλα τώρα, ταπεινώσου.

Να στολίζεσαι με τόση χάρη, να φτιασιδώνεσαι τόσο πολύ

ενώ η καρδιά είναι στραμμένη στο Θεό, ποιά η ανάγκη, τι ποθείς;

Γερνάν τα δέντρα, κυλάει ο χρόνος, το πουλί ξαποσταίνει

στα κλαδιά τους μόνο για μια φορά.

Κι όμως σε σένα πουλί δεν κούρνιασε, ούτ' ένα περιστέρι, ούτ' ένας

φραγκολίνος.

Μια μέρα θα χαθείς. Το μπόι σου θα σωριαστεί στη γη,
τα κλαδιά σου θα μπούνε στην πυρά, θα βράσει το καζάνι,
το μέταλλο θ' ανάψει.

Αν είναι μυστικό το μυστικό σου, τόπος ο τόπος σου,
σε ποιά γη νάναι άραγε η θέση σου, ε δέντρο, εσένα ρωτώ.

Γιουνούς, εσένα οι δικές σου οι ελλείψεις είναι αμέτρητες.

Αντί να ρωτάς το ξερό δέντρο για το δρόμο, βάδιζε και προσπέρνα.

~ Γιουνούς Εμρέ, Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια Πολύμνια Αθανασιάδη, Εκδόσεις Απάμεια 1996

the bishop's wife (1947)

Πάντως, όπως και νάσαι, όσο όμορφος και να έχεις υπάρξει, όσο διάσημος, όσο ευτυχισμένος, στο τέλος γίνεσαι μια πλακίτσα μ' ένα ονοματάκι και μια ημερομηνιούλα από κάτω, χρυσά ή πρασινισμένα δεν έχει σημασία, σε διαβάζουν σαν μια πληροφορία και προσπερνούν.

Polly Ann Young (center) with sisters Loretta Young (left) and Sally Blane (right)

Link: http://allanellenberger.com/tag/polly-ann-young/

CBGB

Πόσο πολύ μ' αρέσει να βλέπω ταινίες με μουσική. Και ταινίες που λένε την ιστορία ανθρώπων που υπήρξαν στ' αλήθεια. Και ταινίες που καταγράφουν ιστορίες που συνέβησαν αλλά αλλά δεν είναι ευρύτερα γνωστές. Να μια τέτοια ταινία.
Σίγουρα όχι δεκάρι αλλά αξίζει να την έχει δει κανείς.

το σπίτι με τα εφτά αετώματα

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην ομοι-ομορφιά των χρωμάτων!

Το βιβλίο το ξεκίνησα πριν δυό μέρες και υπολογίζω να το τελειώσω σε άλλες δύο. Αυτό είναι καινούργιο τώρα, εμπίπτει στο βάλτε στόχους στη ζωή σας για να μην περνάει ο χρόνος χωρίς να το καταλαβαίνετε.

Είναι υπέροχο. Με μια κουβέντα μπορώ να πω ότι είναι όπως πρέπει(!) να είναι ένα βιβλίο: λέει μια ενδιαφέρουσα ιστορία, με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, η παλαιική γραφή που μοιάζει με Ντίκενς και με Λώρενς Στέρν είναι απολύτως γοητευτική, έχει χιούμορ και μυστήριο και δράμα και ιστορία αγάπης, και ανυπομονείς να το ξανανοίξεις για να ξαναμπείς μέσα του. Τι άλλο να ζητήσεις από ένα βιβλίο;

βιολέτες του Μάρτη

Την Τριλογία του Βερολίνου (του Philip Kerr) δεν την τελείωσα. 

Διάβασα την πρώτη ιστορία (Οι Βιολέτες του Μάρτη) και μου ήταν αρκετό-δεν θέλησα να μείνω άλλο σε αυτή την ατμόσφαιρα.

Είναι στο ίδιο μοτίβο όπως όλες οι αστυνομικές ιστορίες (βιβλία και σειρές): ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, πρώην αστυνομικός, εξυπνάκιας, που πίνει, καπνίζει κι αρέσει τις γυναίκες.

Τα μείον: Η μετάφραση. Ο συνδυασμός αστυνομικού με πολιτική (εποχή προ-ναζισμού στο Βερολίνο) που εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. Πολλά γερμανικά τοπωνύμια, δρόμοι, πλατείες, γειτονιές, που -παράξενο- συνήθως με ενθουσιάζουν και με ταξιδεύουν σε μια άγνωστη πόλη. Εδώ με μπέρδευαν, δεν ήθελα καν να μπω στον κόπο να βρω πού βρίσκονται στο χάρτη ή να κρατήσω σημειώσεις.

Όλα αυτά είναι προσωπικά-τι να πω; Δεν ταιριάξαμε.
(Σε αντίθεση με τον Ιζζό που -δεν μπορώ ακόμα να το χωνέψω- ξεκίνησε να γράφει τόσο μεγάλος και πήγε και πέθανε τόσο μικρός, και δεν πρόλαβε να γράψει πολλά βιβλία.)

ο γατόπαρδος (ΙΙ)

Όταν η οικογένεια μπήκε μέσα στην άμαξα (η πάχνη είχε διαποτίσει τα μαξιλάρια), ο Ντον Φαμπρίτσιο είπε πως θα επέστρεφε με τα πόδια, λίγη δροσιά θα του έκανε καλό, είχε ελαφρύ πονοκέφαλο. Η αλήθεια είναι πως ήθελε να βρει λίγη παρηγοριά κοιτάζοντας τα άστρα. Ψηλά στον ουρανό υπήρχαν ακόμη μερικά στο ζενίθ. Όπως πάντα, η θέα τους τον εμψύχωσε. Ήταν μακρινά, παντοδύναμα και ταυτόχρονα υπάκουα στους υπολογισμούς του. Το αντίθετο ακριβώς των ανθρώπων, που ήταν πάντα πολύ κοντινοί, αδύναμοι και παρ' όλα αυτά ατίθασοι.

~ Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Ο Γατόπαρδος, η φωτογραφία από το βιβλίο Γράφοντας τις ζωές των άλλων, του Χαβιέρ Μαρίας (κεφάλαιο Ο Τζουζέππε Τομάσι ντι Λαμπεντούζα στο μάθημα).

μια καλή, μια ανάποδη...

...όπως η ζωή.

Πήγα χθες εκεί, αλλά δεν μου άρεσε κανένα μαλλί. Πήρα το μαύρο-γκρι μόνο, και ξεκίνησα τον σκούφο. 
Αποφάσισα ότι με εκνευρίζουν που δεν αγαπούν αυτό που πουλάνε. Και που δεν το γνωρίζουν καλά. Και που μου μιλάνε στον ενικό. 
Η αντίστοιχη κυρία που μου έστειλε τρεις κούκλες νήμα-βαμμένο στο χέρι παρακαλώ, από το The Skye Shilasdair Shop, στο άκρον-άωτον της Ευρώπης (δείτε το χάρτη παρακαλώ, δείτε πού ακριβώς βρίσκεται το μαγαζί...) μου έστειλε κι ένα σωρό μειλ, πριν και μετά την αγορά, για να με ενημερώσει ότι δεν θα είναι ολόιδιο το χρώμα λόγω διαφορετικής παρτίδας, για να μάθει αν έλαβα το πακέτο, αν είμαι ευχαριστημένη και τι έφτιαξα.
Όχι, δεν ζητάω πολλά. Το προφανές περιμένω.

ο γατόπαρδος

Θέλω να γράψω οτι Ο ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΣ είναι ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ότι (ευτυχώς, ευτυχώς) έτυχε μιας εξαιρετικής μετάφρασης στα ελληνικά από την Μαρία Σπυριδοπούλου.
Αλλά σκέφτομαι ότι όλα αυτά ακούγονται τόσο βαρύγδουπα, τόσο κοινότυπα, τόσο υπερβολικά.

Από την άλλη, ένα μεγάλο ποσοστό των βιβλίων που διαβάζω-για να μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο- είναι σαβούρα (δεν θα ψάξω για καλύτερη λέξη), είναι σπατάλη του χρόνου μου (για να μην αναφερθώ στο χρήμα, στο χώρο στη βιβλιοθήκη, στο χαρτί κλπ).
Όταν ενθουσιάζομαι θέλω να πω σε όσους φίλους & αγνώστους ξέρω ότι διαβάζουν "διάβαστο, δώστου μιαν ευκαιρία και θα δεις". 
Από την άλλη είναι αυτό το περί ορέξεως που με φρενάρει.

Επί της ουσίας: Ο Γατόπαρδος (ονομασμένος έτσι από το οικοσημο της οικογενείας) είναι το μοναδικό μυθιστόρημα του Giuseppe Tomasi di Lampedusa, το οποιο εκδόθηκε μετά τον θάνατό του. Αναφέρεται σε κομμάτια από την ζωή του προ-προπάππου του συγγραφέα (στο βιβλίο ντον Φαμπρίτσιο Σαλίνα) στην Πάλμα (στο βιβλίο Ντοναφουγκάτα), της οικογενείας του, και επεισοδίων από την σχέση του με τον αγαπημένο του ανεψιό (στο βιβλίο Τανκρέντι Φαλκονέρι).

Το γεγονος ότι έχει γίνει ταινία (την οποία δεν έχω δει ακόμα) από τον Λουκίνο Βισκόντι, ο οποίος μετέφερε στον κινηματογράφο αριστουργηματικά τον Θάνατο στη Βενετία του Τόμας Μαν (με τον Ντερκ Μπόκαρτ) και τον Ξένο του Καμύ (με τον Μαρσέλο Μαστρογιάννι) είναι κι αυτό ένα επιχείρημα υπερ της αναγνώσεως του βιβλίου, δεν είναι;

~ Ο Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1895-1957), φανατικός βιβλιόφιλος και άνθρωπος χαμηλών τόνων, παντρεύτηκε μια από τις πρώτες ψυχαναλύτριες στην Ιταλία, την Λεττονή πριγκίπισσα  Αλεξάνδρα Βολφ-Στόμερσι και πέρασε την (εύκολη, αριστοκρατική, χωρίς ανάγκη να εργαστεί) ζωή του περνώντας πολλές ώρες μόνος του και διαβάζοντας.

η οδύσσεια ενός

Κοίτα τι πήρα χθες απο τη βιβλιοθήκη. Είναι 1070 σελίδες, υπολόγισα ότι με 51 σελ. τη μέρα το τελειώνω σε 21 μέρες-που πρέπει να το επιστρέψω. Δεν διάβασα ακόμη τις 51 σημερινές όμως, μόνο 4. Βάζω μεγάλα πρότζεκτς στον εαυτό μου για να τον κρατώ απασχολημένο. Και για να του δείχνω ότι υπάρχουν κι άλλα σημαντικά στη ζωή, εκτός από τη δουλειά.

η ζωή μου

Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς, που μάλλον έχει να κάνει με το ότι το νέο πάντα μας τραβάει να το δοκιμάσουμε άμεσα ενώ το παλιό το θεωρούμε σίγουρο και το αφήνουμε για "μετά", δεν είχα/έχω διαβάσει ένα σωρό "κλασσικά" βιβλία ελλήνων συγγραφέων.

Τα δύο τελευταία χρόνια διάβασα Το φράγμα του Πλασκοβίτη, την Μεθυσμένη Πολιτεία του Πατάτζη, Στου Χατζηφράγκου του Πολίτη, τον Κόκκινο Τράγο του Παρορίτη, την Μενεξεδένια Πολιτεία του Τερζάκη, το Δαιμόνιο του Θεοτοκά και την Δασκάλα με τα χρυσά μάτια του Μυριβήλη.

Τι διάβαζα τόσα χρόνια; Αναρωτιόμουν έκθαμβη και θυμωμένη με τον εαυτό μου μετά από το καθένα τους. Είναι δυνατόν; Αν δηλαδή δεν έβγαιναν σε προσφορά, δεν θα είχα διαβάσει ποτέ αυτά τα βιβλία;

Δεν έχω λόγια, για το καθένα χωριστά.
Έτσι σήμερα ξεκινησα τον Λουκή Λάρα του Δημητρίου Βικέλα.

Έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στον Βικέλα από τότε που διάβασα το Η ζωή μου. Το Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν δεν με απογοήτευσε. Στον Λουκή Λάρα απολαμβάνω, απολαμβάνω τη γλώσσα.

Film Saturday

Στα μείον η μεγάλη διάρκεια της ταινίας-θα μπορούσε να είναι 1-2 ώρες μικρότερη. Όχι ότι δεν είναι απολαυστική αλλά πώς να το κάνουμε, κουράζει.
Στα συν ότι κάποιος αδαής για το θέμα παίρνει μια καλή ιδέα για την Παρισινή Κομμούνα.
Στα αναπάντεχα όμως, αυτά που δεν τα μαθαίνεις παρά όταν δεις την ταινία, είναι ο εξαιρετικός τρόπος που βρήκε ο σκηνοθέτης για να παρουσιάσει το θέμα του. Με ελάχιστους επαγγελματίες ανάμεσα στους 200 ηθοποιούς παρακαλώ.

Δεν θα σχολιάσω άλλο, στο πρώτο μισάωρο καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται κι αν θέλεις συνεχίζεις.
Βαθμολογία: Εξαιρετική.

μωβ

Το πλέξιμο, ενώ φαίνεται τόσο απλο(ικό) και εύκολο, εκτός από την θεραπευτική του ιδιότητα-στην οποία εστιάζουμε συνήθως για να το αποσυνδέσουμε από την βαρετή ασχολία των μαμάδων και των γιαγιάδων μας, έχει επίσης υπολογισμούς, και μετρήσεις, και μαθηματικά.
Αλλά πάλι, ίσως υπερβάλλω.

το χειρότερο δεν είναι πάντα σίγουρο (*)

Το βιβλίο Όλες οι Ψυχές του Χαβιέρ Μαρίας, το οποίο είναι εξαντλημένο από την αγορά, είναι το τρίτο και το καλύτερο από τα βιβλία του που έχω διαβάσει. Κι ας είναι το πρώτο που έγραψε μεταξύ των τριών.

Ναι, είναι ο χαρακτηριστικός τρόπος γραφής του Μαρίας, αυτό το πήδημα σαν μελισσούλας, του μυαλού, από σκέψη σε σκέψη, που γοητεύει όλους εμάς που, έτσι παράλογα, μπερδεμένα, κυκλικά, χαοτικά, σαν-να-σερφάρουμε-στο-ίντερνετ, σκεφτόμαστε. Κι αυτός ο τρόπος, που μας κάνει να φαινόμαστε στον εαυτό μας κάπως ψυχασθενείς μα και ταυτόχρονα κάπως πιο ιδιαίτεροι, πιο ευαίσθητοι, πιο άξιοι, είναι που μας ελκύει στον τρόπο του Μαρίας.

Κάθε κεφάλαιο του συγκεκριμένου βιβλίου είναι σχεδόν είναι μια μικρή Μαριακή πραγματεία για ένα θέμα-από τις σακούλες των σκουπιδιών μέχρι τον θάνατο. Κι επειδή η πάλη μου σ' αυτή τη ζωή είναι από το χάος να βρω την τάξη, εδώ βρήκα πως υπάρχει ένας ενδιαφέρων συνδυασμός, ένας δρόμος.

Εκτιμώ ακόμα περισσότερο την αξία του επειδή, για διάφορους προσωπικούς λόγους, η υπερένταση αυτές τις ημέρες δεν μ' αφήνει να συγκεντρωθώ για ώρα στο βιβλίο, με πιάνω όμως, μετά την ανάγνωση απλά και μόνο μιας παραγράφου, να χαμογελώ ικανοποιημένη. Που γράφτηκε. Που αυτός ο άνθρωπος ζει και σκέφτηκε έτσι. Που υπάρχει αυτός ο τρόπος σκέψης. Ο ανθρώπινος.

Νομίζω πως όποτε ξαναβλέπω μπροστά μου αυτό το εξώφυλλο θα θυμάμαι αυτές τις άσχημες μέρες που περνάω αυτό τον καιρό, ημέρες μεγάλων αλλαγών και ενηλικίωσης.

(*) πρόκειται για τον υπότιτλο του βιβλίου Το ατλαζένιο γοβάκι, του Paul Claudel 

όλα τα βιβλία

Η Κεντρική Δανειστική Βιβλιοθήκη του Δήμου Ιλίου! Εκτός από το δυσεύρετο της φωτογραφίας, εντόπισα το Πλατύ Ποτάμι του Γιάννη Μπεράτη, Τα Άπαντα του Μαρίου Χάκκα, τον Επικίνδυνο Οίκτο του Στεφαν Τσβάιχ, το Paradiso του Λίμα... Μετά σταμάτησα να καταγράφω στο μυαλό μου-εξάλλου οι βιβλιοθήκες δεν φεύγουν από τη θέση τους, φεύγουν;

Δανείστηκα, μαζί με το εικονιζόμενο το οποίο δεν έχω αρχίσει ακόμη, τις Μάσκες του Λεονάρδο Παδούρα. Προσπάθησα πολύ, έφτασα στη μέση, μ' έπιασε πονοκέφαλος από την προσπάθεια, πήρα τη μεγάλη απόφαση και το παράτησα.
Δεν φτάνει η ζωή μας για να τελειώσουμε ψυχαναγκαστικά ότι ξεκινήσαμε. Να ορίστε, ακόμα το σκέφτομαι, ακόμα αναρωτιέμαι αν έκανα σωστά. Αλλά όχι. Όχι. 

η καμένη βάτος

Δεν ξέρω τι να πω γι' αυτό το βιβλίο.

Στην αρχή, και μέχρι τη μέση ακόμα, ετοιμάστηκα αρκετές φορές να το εγκαταλείψω. Δεν μπορούσα να το κατατάξω σε καμιά κατηγορία: δεν έχει καμία από τις συνήθεις (ή έστω ασυνήθιστες) δομές, ούτε όμως είναι αυτό που λες λογοτεχνία.  Επιπλέον (κι αυτό στο τέλος το κατάλαβα) λόγω ακριβώς της κατάστασης που περιγράφει, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος/ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές και να τοποθετήσεις τα πρόσωπα στο χώρο ή στα γεγονότα.
Τα πρόσωπα μιλούν μεταξύ τους, μιλούν μόνα τους, δρουν, μετακινούνται, υποφέρουν, είναι ήρωες, είναι εγκληματίες, είναι άνθρωποι.
Ώσπου έρχεται η στιγμή που γίνεται κατανοητό ότι το βιβλίο είναι έτσι γραμμένο γιατί έτσι ήταν τα πράγματα, και γιατί αυτό ήθελε να περιγράψει ο Σπέρμπερ.
Δεν θέλει να σου πει μια ιστορία ενός, μερικών, πολλών ανθρώπων. Δεν είναι αυτό που θα χαρακτηριζόταν ιστορικό.

Αν έπρεπε να πάρω μια απόφαση; Είναι ένα ιστορικό βιβλίο. Μιλάει για όλα εκείνα που δεν γίνεται να γραφτούν σ΄ένα βιβλίο ιστορίας αλλά που συνέβησαν και σημάδεψαν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.

Σαν να έχω φάει γροθιά στο στομάχι. Λέω μέσα μου δεν μπορεί, μετά θυμάμαι λόγια (μισόλογα) και καταστάσεις μέσα στο ίδιο το σπίτι που μεγάλωσα. Πάλι λέω δεν μπορεί, και μετά, λέω, όμως έτσι.
Δεν ξέρω αν είναι βιβλίο που συστήνεται αυτό. Όποιος θέλει ας βουτήξει.

ένας πύργος στην Ιταλία

Είδα αυτή την ταινία πέρσι στη Θεσσαλονίκη. Μπορεί κάποιος να πει απροβλημάτιστα (το άκουσα, γι' αυτό το λέω) χμ, οι πλούσιοι και τα προβλήματά τους.
Αλλά όμως-έτσι τουλάχιστον το είδα εγώ-, μερικά θέματα, όπως οι σχέσεις μεταξύ των μελών μια οικογένειας, η σχέση του ζευγαριού, οι προβληματισμοί των ανθρώπων με το πέρασμα της ηλικίας, η σχέση με τον θάνατο, είναι θέματα το ίδιο δύσκολα σε οποιοδήποτε κοινωνικό πλαίσιο κι αν τα δεις.
Βρήκα ότι η ταινία εκτός από όμορφη αισθητικά, έχει μια αξιόλογη, ώριμη ματιά πάνω στον άνθρωπο. Μου φάνηκε ότι αυτή η κοπέλα, η Βαλέρια, έχει περάσει ζωή στα πούπουλα σε σχέση με πολλούς από εμάς, κι όμως δεν αφέθηκε στα πούπουλα αλλά έκανε ένα βήμα παραπέρα.
Η ταινία μου άρεσε πολύ.

η άβυσσος

Άλλη μια ταινία που, ακόμα και χωρίς να το ξέρεις, αμέσως υποψιάζεσαι ότι πατάει γερά πάνω σε βιβλίο. Τόσο καλή που δεν μπορώ να φανταστώ πώς, το βιβλίο, θα μπορούσε να είναι καλύτερο από την ταινία.
Αισθητικά, σαν να μπαίνεις σε φλαμανδικό πίνακα, σαν να είσαι στην Μπρύζ.

(Άλλη μια φορά που προσπαθώντας να ελέγξω τον ενθουσιασμό μου και να ακουστώ προσγειωμένη, λογική και αντικειμενική, πιθανόν να βγαίνει το αντίθετο: κρυάδα. Δεν ξέρω. Πάντως είμαι ενθουσιασμένη, το αρχικό μου σχόλιο ήταν ένα λιτό "πωπωωω" και "έτσι θα έπρεπε να είναι όλες οι ταινίες", με ότι φαντάζεται κανείς ότι περιλαμβάνει αυτό το "έτσι".)

ώρες μουσείου

Ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και ταινία, μια ανθρώπινη ιστορία, ένα ολιγοήμερο στιγμιότυπο της ζωής δύο ανθρώπων που εκτυλίσσεται μέσα στο Kunsthistorisches Museum και σε διάφορα σημεία της Βιέννης-ιδωμένης ως πόλη κατοίκων και όχι ως τουριστικό αξιοθέατο.
Ένας εργαζόμενος στο Μουσείο που παρατηρεί τους θεατές που εναλλάσσονται συνεχώς μπροστά του.
Ένα μίνι σεμινάριο για τον Bruegel.
Αν κάτι σας λέει ο τίτλος για τον ρυθμό και την ατμόσφαιρα της ταινίας, ακριβώς αυτό είναι. Αργά, ήρεμα, παρατηρητικά, τρυφερά, ανθρώπινα.

η τσέπη του θεού

Από τις ταινίες που δεν σ' αφήνουν στιγμή να ξεχάσεις ότι βασίζονται σε βιβλίο.
Χαμηλοί τόνοι, αργοί χρόνοι και σουρεαλισμός: ακριβώς όπως η ζωή.

περίεργα πράγματα

Μου θύμισε το σημείο όπου το 24 κάνει σχεδόν επί τόπου μεταβολή, στο τέρμα του δρόμου, δίπλα στο Μακεδονικό, για να ξαναπεράσει μπροστά από τη Μονή Βλατάδων με κατεύθυνση τα κάστρα.
Στο Μακεδονικό έφαγα-και δεν ξέρω άλλο μέρος που να τα σερβίρει-για πρώτη φορά αμελέτητα.
Εκεί, επίσης, σ΄ένα τραπέζι ακριβώς δίπλα στο τείχος, έγινε σεισμός μια βραδιά την ώρα που τρώγαμε. (Δεν υπονοώ τίποτα ρομαντικό, στ΄αλήθεια σεισμός έγινε).

Συχνά, όταν ψάχνω να κάνω μια επιλογή από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου, τέτοιες που να λες ωραία πέρασα που έζησα, τέτοιες που λέγεται ότι περνούν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια σου όταν πεθαίνεις, η πρώτη που έρχεται έχει να κάνει μ΄αυτή την περιοχή, με κείνες τις μέρες.
Είναι καλοκαίρι, νύχτα, η πόλη άδεια, κι εγώ συνεπιβάτης στη μηχανή με ανοιχτά τα χέρια να χαϊδεύω τον ζεστό αέρα σαν να πετάω. Και στο ψυγείο εκείνο το γλυκό με τα μπισκότα, κρέμα ζελέ, και ξανά μπισκότα κρέμα ζελέ. 

ευτυχώς, ευτυχώς

  

To μόνο, το μόνο, όμως, ωραίο πράγμα που θυμάμαι από το σχολείο είναι η επιστροφή στο σπίτι την πρώτη μέρα, με τη στοίβα των φρέσκων και μυρωδάτων βιβλίων στα χέρια. Των ανθολογίων, κυρίως. Τα οποία -φυσικά- έχω κρατήσει. Όλα. Αυτό, Μόνο.

Κατά τα άλλα το φθινόπωρο με μελαγχολεί τρομερά -ό,τι κασκόλ και πλεκτά και ζεστές καλτσούλες και καθαρό σπίτι με χαλιά, ό,τι και να σκεφτώ, την ώρα που νυχτώνει και αρχίζει να ψυχραίνει, ένα μαύρο χέρι γραπώνει την καρδιά μου. Λες και πρέπει να αφήσω πίσω μου το ζεστό φως και να βγω στο κρύο. Λες και πρέπει να φύγω για τα αγγλικά. 

~ ο πίνακας είναι της Becca Stadtlander

reading alone helps

Somewhere in Russia there must be a lady
who still reads.
She is breathing (as we all have to breathe)
or listens breathless to her heartbeat.

She just cannot believe that she really is.
- I am, thank heaven, a figure in a book,
don’t let me think that I really exist. -

She ventilates and her heart
sometimes refuses.

Reading alone helps.
When she ’s reading, she recovers.
Then it is as though she really exists

~ Henk van Loenen, from ” The Longing to get lost”, 2004

ταξίδι

Σήμερα ένα σκύλος άπλωσε τη μουσούδα του στις πλάκες του πεζοδρομίου δίπλα μου. Προσπάθησε να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά, μία, δύο προσπάθειες, μετά τα άφησε και έκλεισαν. Αναστέναξε στη δροσιά.

Πριν ήταν ξαπλωμένος στην εσοχή μιας σκάλας, σ΄ένα σημείο παραδίπλα που όμως το έπιασε ο ήλιος και γιαυτό αναγκάστηκε να μετακινηθεί.

Σκέφτηκα Τι ζωή. Και μετά, Γιατί ζουν άραγε οι σκύλοι; (Και οι γάτες, και τα λοιπά ζωντανά;). Για να τρώνε και να μετακινούνται από μέρος σε μέρος; Να περνάνε καλά και να νιώθουν ασφάλεια; Αυτό μόνο;

Ενώ εμείς; Εμείς κάνουμε ένα σωρό σημαντικά πράγματα. Να κοίτα, βγήκαμε τώρα πρωί-πρωί πριν πιάσει η ζέστη να πιούμε καφέ, με τα βιβλία μας, στο πάρκο...

Αυτό είναι όλο κι όλο το ζήτημα του Ομπλόμοφ: Πρέπει στη ζωή σου να κάνεις κάτι συνέχεια όπως η προκομένη Αγκάφια Ματβέγιεβνα, η ίδια η ζωή και η εργασία είναι ο σκοπός της ζωής ή το να απολαμβάνεις τις ακτίνες του ήλιου και τις πίτες τις γεμιστές με κοτόπουλο και μανιτάρια, με το μυαλό άδειο από σχέδια;

Δεν θα σας πω την απάντηση, ίσως γιατί δεν τη δίνει το βιβλίο, ίσως γιατί δεν την κατάλαβα, ίσως γιατί δεν υπάρχει, ίσως γιατί δεν έχει σημασία.

Το βιβλίο μου έκανε παρέα μια ολόκληρή βδομάδα και είναι σαν να πήγα στη Ρωσσία, σαν να τους γνώρισα, σαν να περιμένω να εμφανιστούν οι φωτογραφίες για να τις δείτε.

ομπλόμοφ

Με κείνον που δε συμπαθείς, που δεν είναι καλός, δε θα βουτήξεις το ψωμί σου στην ίδια αλατιέρα.

~ Ιβάν Γκοντσάροφ, Ομπλόμοφ

Αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει συχνά: βλέπεις μια ταινία και λες τι ωραία, φαίνεται σαν καλή περίληψη ενός καλύτερου βιβλίου.
Η θαυμάσια ομώνυμη ταινία (1979, 140΄) με υποψίασε για την ύπαρξη του βιβλίου, το οποίο δεν περίμενα βρω μεταφρασμένο αλλά υπήρχε (Ζαχαρόπουλος, 1980).

Πολλά λάθη, πολλές περίεργες λέξεις που (κάθε φορά) με κάνουν να αναρωτιέμαι τι σκέφτηκε (τι παρελθόν έχει) ο μεταφραστής για να τις επιλέξει, όπως βέστα για το σακακι, σεμιζέτα, ανανοήθηκε, αβανιές.

Παρολαυτά, είμαι ευγνώμων για την ύπαρξη της μετάφρασης.

Ocho apellidos vascos (2014)

Oι κριτικές έγραφαν για πολλά εσωτερικά αστεία για εσωτερική κατανάλωση στην Ισπανία. Όντως, αλλά αυτό δεν μας έκανε να μην απολαύσουμε την ταινία (και την Ισπανία) και το Σάββατο βράδυ και το θερινό σινεμά.
 
Μια φορά, όταν βρω τα λόγια, όταν βρω τον λόγο, όταν πάψω να συγκινούμαι, θα πω για την Ισπανία, τη Σεβίλλη, τη Μαδρίτη, που μέσα σε μερικές ημέρες, ένα καλοκαίρι, μέσα σε καύσωνα, μου πήραν για πάντα την καρδιά.

Kάνε ό,τι σου αρέσει πάρα πολύ.

 

Ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες στη δουλειά και μούρχεται να βάλω τα γέλια, μια ερώτηση συνεχώς ξεπηδάει σαν τα αναδυόμενα παράθυρα στην οθόνη, τι ζητάς εδώ, πώς βρέθηκες, πώς άφησες και πέρασε τόση ζωή σε έναν χώρο όπου δεν ήθελες να βρίσκεσαι από την πρώτη στιγμή; Μα κάτι έπρεπε να κάνω, κάπου έπρεπε να δουλέψω για να ζήσω, για δες λίγο, εδώ μέσα ήμουν πάντα στη ζέστη όταν έξω είχε κρύο και στη δροσιά όταν έξω καιγόταν ο κόσμος, τριγυρισμένη από χαρτιά και μολύβια και συνδετήρες και χαρτάκια πράσινα και κίτρινα και πορτοκαλί. Όπου και να ήμουν δύσκολα δεν θα ήταν; Οι άνθρωποι είναι όλοι διαφορετικοί-εδώ γελάω με την σοφή διαπίστωση/διατύπωση και σχεδόν χάνω τον ειρμό.

καλοκαίρι

Αυτό και τέρμα, πάω να βάλω τα γεμιστά να γίνονται.
 

~ Sir John Lavery

καλοκαιρινό

Σήμερα ψάχνω (πάλι) τι να κάνω μ' αυτό το υπέροχο νήμα, που το έχω σε 4 χρώματα αλλά σε μικρές ποσότητες το καθένα. 

Ξέχασα να πω ότι μ' αρέσουν τα χρώματα, όχι όμως και τα πολύχρωμα.
Επίσης ότι δεν μ'αρέσει το βελονάκι-το θεωρώ πιο εύκολο από το πλέξιμο με βελόνες και το βαριέμαι, αν και πάντα έχω κάτι αρχινι(σ)μένο, για ώρα ανάγκης, ταινίας, νύστας κλπ.

Έτσι, αν βάλουμε τους περιορισμούς στην αναζήτηση, όχι βελονάκι-μόνο βελόνες, όχι μεγάλη ποσότητα-μόνο 200 μέτρα ανα χρώμα, όχι γάντια/καπέλο/και λοιπά αξεσουαρ-αλλά μόνο σάλι, κασκόλ ή κάτι παρόμοιο...
είναι περίεργο που μπορεί να είναι και δυό χρόνια που ψάχνω;

#first_world_problems

θέλω να μιλήσω για τον Ζαν Κριστόφ

Το  έργο του Ρομαίν Ρολλάντ Ζαν Κριστόφ αποτελείται από 10 "βιβλία".

Βρήκα στο παζάρι εκδοτών σε τρεις τόμους (προς 2,5 ευρώ έκαστος, παρακαλώ) τα οκτώ από τα "βιβλία". Έλειπαν τα ενδιάμεσα Ανταρσία και Πανηγύρι στην Πλατεία (τα βιβλία νούμερο 4 και 5).  (Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, όποιος θέλει, με χαρτί και με μολύβι, και με τη βοήθεια της φωτογραφίας, μπορεί να λύσει τη σπαζοκεφαλιά).

Παρόλο που στο εξώφυλλο υπάρχει η ένδειξη Χρυσή Σειρά, μέσα στα βιβλία δεν αναφέρεται ούτε μεταφραστής, ούτε εκδότης, ούτε ημερομηνίες, ούτε τίποτα. Μόνο κείμενο. Κι όσο κι αν έψαξα στο ίντερνετ δεν μπόρεσα να βρω πληροφορίες γιαυτή την έκδοση-φάντασμα.

Μέσα σε κάποιο τόμο η αρίθμηση των σελίδων σταματάει και ξαναρχίζει από την αρχή-σαν να πήρε κάποιος δυο ξεχωριστούς τόμους και τους έδεσε μαζί.

Παρόλη όμως την κάποια προχειρότητα στην έκδοση, δεν υπάρχει προχειρότητα στην ουσία. Δεν βρήκα (και το αναφέρω διότι σχεδόν πάντα βρίσκω στα βιβλία) κανένα λάθος-ορθογραφικό, στίξης ή εκτύπωσης.

Υπάρχουν όμως κάποιες αστείες παλιομοδίτικες λέξεις που δεν χρησιμοποιούνται πια (ή που δεν χρησιμοποιούνται ποτέ, τουλάχιστον σε επίσημες εκδόσεις) όπως το "είχε κάτι μάτια γελαζούμενα".

Επίσης ο μεταφραστής ήταν πιθανότατα συντοπίτης μου, καθώς εντόπισα μερικά "με είπε" και "την είπε".

Με τον πρώτο τόμο (τα 3 πρώτα βιβλία) κατενθουσιάστηκα.

Για τον δεύτερο δεν μπορώ να πω το ίδιο. Ζαλίστηκα. Προσπερνούσα.

Στον τρίτο όμως (τα 3 τελευταία βιβλία) έδωσα ρέστα. Τι να υπογραμμίσεις και τι να σημειώσεις. Εγκατέλειψα νωρίς την προσπάθεια καθώς συνειδητοποιούσα συνεχώς ότι όπου και να τον ανοίξεις τυχαία, είναι απόλαυση.

Σήμερα, μέσα στον μεσημεριανό καύσωνα, σε μια βόλτα σχεδόν τροχάδην στο Μοναστηράκι, βρήκα την Ανταρσία. Σε άθλια κατάσταση, βρώμικη και με μισοσχισμένο εξώφυλλο, αλλά ποιός νοιάζεται; Τα βιβλία τα αγαπάμε για το μέσα τους, όχι για το έξω και τα γύρω τους.

stroszek

Δεν θυμάμαι να πω σχεδόν τίποτα για την υπόθεση αυτής της ταινίας. Μόνο ότι βγήκα από την προβολή έκθαμβη και ότι (κυρίως αυτό) από τότε πολλές (πολλές, όμως) φορές η ατμόσφαιρά της έχει παρουσιαστεί ξαφνικά μπροστά μου, σαν ένας τόπος όπου έζησα, που τον νοσταλγώ, και όπου κάποτε θα ξαναγυρίσω.

~ η ταινία

να ζεις σε καράβι

 ... αντί να να περιμένουν σαν υπάκουοι γέροι να...πεθάνουν βλέποντας τηλεόραση και καταναλώνοντας φάρμακα-πούλησαν τα αστικά υπάρχοντά τους, αγόρασαν και επισκεύασαν το σκάφος "Kerguelen" και έζησαν σ΄αυτό, ταξιδεύοντας κυρίως στην Μεσόγειο και βιώνοντας έτσι από πρώτο χέρι, τι σημαίνει να ζεις σε καράβι, όχι μόνο για ολιγοήμερες πανάκριβες, ψευτογκλαμουράτες διακοπές αλλά για ό,τι εκπληκτικό επέλεξαν απολύτως συνειδητά εκείνοι, να είναι πλέον: το σπίτι τους και ο τρόπος ζωής τους, ένα δύσκολο αλλά γοητευτικό βήμα προς την ελευθερία (μια κάποια εκδοχή της τουλάχιστον) που άξιζε μέχρι τέλους την προσπάθεια. 

(Eίμαι ενθουσιασμένη που υπάρχουν άνθρωποι σαν τη Βιβή με τη Λέσχη Ανάγνωσης που ψάχνουν μέσα στα πίτουρα και βρίσκουν ιστορίες.)

summer in the city

Διάβασα μέσα σε μια μέρα (ε καλά, δεν είναι και κατόρθωμα με τέτοια γλώσσα που κυλάει και τέτοιο θέμα που δεν τ'αφήνεις απ'τα χέρια σου) Το δαιμόνιο του Γιώργου Θεοτοκά.
Μετά, χθες, ξεκίνησα τις Απροσδόκητες ιστορίες του Ρόαλντ Νταλ, που επίσης κυλάει σαν νερό. Όμως γενικά προτιμώ τα μυθιστορήματα από τις ιστορίες, και τη λογοτεχνία από τα έξυπνα σενάρια.
Πριν από τα παραπάνω, πέρασα μια γρήγορη Το Κουτσό του Χούλιο Κορτάσαρ. Ξεκίνησα κανονικά, αλλά στο δρόμο με κούρασε, χανόμουν, νύσταζα, έχανα τον ειρμό. Ή κάτι δεν κατάλαβα καλά ή (πράγμα που θεωρώ πιθανότερο) δεν ήμασταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. 

η μικρότερη νύχτα του χρόνου

Σάββατο βράδυ, Σινέ Πέραν,  Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου.

Στις 11 το βράδυ, αλλά σχεδόν το ίδιο και από τις 8, οι γειτονιές ήσυχες σαν άδειες, τα περισσότερα σπίτια σαν ακατοίκητα.
Γυρνώντας ήταν τόσο έντονες οι μυρωδιές από το αγιόκλημα, τόσο ελαφρύ το αεράκι, σκέφτηκα δεν έχει σημασία, είτε Περιστέρι είτε Λισαβόνα, δε χρειάζεται να μετακινηθείς πολύ για να ταξιδέψεις.

καλοκαιρινό

Εντωμεταξύ, καθώς εκτυλίσσεται αυτό το δροσερό ανοιξιάτικο καλοκαιράκι, και πάνε σύννεφο οι βόλτες, τελείωσε το frangiflutti.

an Emperor of Books

Διαβάστε για τον Philani E Dladla εδώ. Δείτε και τα σχόλια.
Έχει και φεισμπουκ.
An Emperor of Books.
Γιατί τέτοιες ιστορίες, (πόσο μα πόσο έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας), γιατί μέσα μας παλεύει μονίμως η επιθυμία να είναι αληθινές, με τη φωνή που λέει κορόιδο, άλλη μια ιστορία που σου πούλησαν.

μαθαίνεις

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι,
και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια,
και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια,
και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις,
και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα,
με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού.
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ επισφαλές για σχέδια
και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις
πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια.
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
και ότι, αλήθεια, αξίζεις.
Και μαθαίνεις, μαθαίνεις,
με κάθε αντίο μαθαίνεις.

~ Xόρχε Λουι Μπόρχες

ένα παραμύθι

 Μια μέρα που είχε πάρα ΠΑΡΑ πολύ κρύο, τέτοιο που είσαι τυλιγμένος με κασκόλ, σκούφο και γάντια έτσι που δε φαίνονται παρά τα μάτια και η μύτη σου, και φύσουσε κιόλας πολύ κρύο, είχαμε ραντεβού με τη Σταυρούλα για καφέ. Σάββατο πρωί πρέπει να ήταν, όπως συνήθως.
Μάλλον επίσης είχαμε αποφασίσει να εξερευνήσουμε το καφέ που είχαμε μάθει ότι υπάρχει στον ημιόροφο των εκδόσεων Πατάκη στην Ακαδημίας. Βιβλιοπωλείο ΚΑΙ καφέ μαζί- ε, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το επισκεφτούμε.
Πήραμε λοιπόν την Ακαδημίας-υπέροχος δρόμος η Ακαδημίας, από τους πιο αγαπημένους μου δρόμους του κέντρου και όλης της Αθήνας, ειδικά το καλοκαίρι που είναι έρημη και έχει έντονες σκιές. Εκείνη τη μέρα είχε παγωνιά βέβαια και φυσούσε, είπαμε μόλις ένα γειά και το βάλαμε στα πόδια δίπλα-δίπλα, μέχρι να φτάσουμε κάπου ζεστά. Δεν γνωριζόμασταν και πολύ καλά τότε ακόμα-κι έχει σημασία που το λεω αυτό. Μάλλον ήταν τον χειμώνα του 2008, αφού εκείνος ήταν ο πρώτος χειμώνας που περνούσα στην Αθήνα.
Για να μην πολυλογώ άλλο, μπήκαμε, καθήσαμε, παραγγείλαμε τον καφέ μας. Δεν νομίζω ότι έχει σημασία αλλά η Σταυρούλα παίρνει σχεδόν πάντα νες καφέ κι εγώ τότε έπαιρνα καπουτσίνο.
Δεν θυμάμαι πόσα τραπέζια είχε για καφέ στον ημιόροφο, μπορεί να είχε κι άλλα, αλλά κόσμο δεν είχε, οπότε αυτό που έχει μείνει στο μυαλό μου είναι εμείς, ένα τραπέζι με καφέδες και γύρω μας βιβλία, ΒΙΒΛΙΑ, όπως στις ζωγραφιές, δυό κοριτσάκια με κόκκινες μύτες και γύρω τους στίβες τα βιβλία.
Εκείνη τη μέρα είναι που ανακαλύψαμε με τη Σταυρούλα ότι, παρόλο που μεγαλώσαμε σε διαφορετικές πόλεις, σε διαφορετικά σχολεία, σε άλλες γειτονιές, πρέπει όμως να ήμασταν συμμαθήτριες... Τα βιβλία που διαβάσαμε, τα βιβλία που δανειστήκαμε από βιβλιοθήκες, οι σκέψεις μας, η ασφυξίες μας, οι τρέλες μας, τα όνειρά μας, όλα τα είχαμε ζήσει, ερήμην μας, μαζί.
Ξεκινώντας από εκείνη τη μέρα αρχίσαμε να χτίζουμε κομματάκι κομματάκι τη σχέση μας, με υλικό τα βιβλία. (Και τους πίνακες. Και τα ταξίδια.) Κι έτσι εμείς οι δύο, οι εντελώς διαφορετικές σε ένα σωρό πράγματα, γίναμε αδελφές.

 

Πάρε τον δυνατό ήλιο της Πορτογαλίας-όλες οι σκιές, οι δρόμοι, τα καφέ, είναι εκεί και θα μας περιμένουν όσο χρειαστεί. Το καλύτερο όμως είναι ότι είναι κι εδώ κι ακόμα καλύτερα, μόνο να καταφέρνουμε να βάζουμε τα κατάλληλα μάτια.

~ Οι φωτογραφίες είναι της a mesa de luz.

μια τόσο καλή κυρία

"Σπούδασε αρχιτέκτονας με ειδίκευση στις γέφυρες στην Αμερική. Έχει λίγο καιρό τώρα που πήγε στο Ντουμπάι γιατί εκεί βρήκε δουλειά, μα είναι δύσκολο τόσο νέος στη χώρα να βρει να νοικιάσει αξιοπρεπές κατάλυμα. Έτσι αναγκαστικά μένει για την ώρα σ' ένα διαμέρισμα μ' ένα σωρό εργάτες που έχουν πάει εκεί επίσης για δουλειά, Ινδούς και τέτοια, και αναγκάζεται να τους βλέπει να ζουν στοιβαγμένοι και να τρώνε όλοι μαζί ρύζι με το χέρι από μια πιατέλα."
(hashtag: όλοι οι μετανάστες είναι ίσοι αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους)

Το παραπάνω είναι πραγματικό, μου το είπε μια κυρία σήμερα στη δουλειά και αφορά ένα παλικάρι, συγγενή της. Μέσα στην γενικότερη κουβέντα περί ανεργίας στη χώρα μας. Μια τόσο καλή κυρία, ένιωθε πραγματικά ότι ο δικός της μετανάστης είναι διαφορετικός, πολιτισμένος, σημαντικός, είναι εκεί από ανάγκη κι όχι γιατί το ήθελε, και λυπόταν που μέσα στις λοιπές δυσκολίες του ήταν και οι παραπάνω συναναστροφές. Δεν το λέω ειρωνικά, το λέω με απορία για τον τρόπο που σκέφτεται ο άνθρωπος.

του πνεύματος

Όλα θα αργοσβήσουν μέσα στη λησμονιά.

Και η κραυγή του πιθήκου.

Και ο ασπριδερός χυμός που βγαίνει από την πληγωμένη φλούδα του καουτσουκόδεντρου,

και το πάφλασμα των νερών πάνω στην καρίνα του πλοίου που ταξιδεύει,

όλα αυτά θα είναι πιο αξιομνημόνευτα απ' όσο

τα ατέλειωτα αγκαλιάσματά μας.

~ Άλβαρο Μούτις, Οι χαμένες δουλειές

η γιορτή της ασημαντότητας

Δεν ξετρελλάθηκα, ούτε όμως μετάνοιωσα που το διάβασα (και που το αγόρασα) .
Ο Κούντερα είναι σαν τον Γούντυ Άλλεν (και όχι σαν τον Αλμοδοβάρ): σταθερή αξία.
Είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας: αν δεν επιθυμείς εκπλήξεις παρά μόνο μέσα σε λογικά πλαίσια, παρά επιθυμείς την παράταση της απόλαυσης μέσα στο χρόνο, τότε ναι, σε αφήνει ικανοποιημένο.

χαρούμενη

Αχ γέρασαν, άσπρισαν, πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που τους πρωτοείδα, σχεδόν τριάντα-το 1984, πάντα μαζί, στην είσοδο του Ολύμπιον, στους δρόμους του κέντρου, πάντα μας χαιρετούσαν ευγενικά κι απορούσα, χωρίς να 'χουμε ποτέ γνωριστεί στην πραγματικότητα, εξ όψεως μόνο, μετά κατάλαβα, όπως γνωρίζουν όλο τον κόσμο του κέντρου της πόλης.
Τι καλά που μαθαίνω νέα τους, πόσο θα ήθελα να ακούσω κάποτε την ιστορία της ζωής τους.

Πόσο πολύ πολύ με έκανε να χαρώ σήμερα αυτή η φωτογραφία από την parallaxi.

για μέρες έψαχνα συνταγές

Πλένουμε πολύ καλά οκτώ λεμόνια από σπίτι-ούτε ξύνουμε το (υπέροχο) κίτρινο της φλούδας, ούτε κόβουμε, ούτε αλλάζουμε νερά αποβραδίς.
Τα βάζουμε σε κατσαρόλα με νερό να τα μισοσκεπάζει και αφήνουμε να βράσουν ελαφρά για σχεδόν μια ώρα.

Πάνω στην ώρα τα βγάζουμε και πετάμε το νερό. Τα τσιμπάμε με το πηρούνι και χαμογελάμε με την περίεργη αίσθηση του λεμονιού που έγινε εύκαμπτο και μαλακό σαν λάστιχο-πραγματικά εξωπραγματικό.

Σαν χειρουργοί, με ένα πηρούνι κι ένα μαχαίρι, κόβουμε στη μέση, αδειάζουμε με κουταλάκι τα κουκούτσια και κόβουμε σε κυβάκια όλο το υπόλοιπο.

- το νερό που κράτησα στο τάπερ το πέταξα τελικά
- το ίδιο και τα κουκούτσια
- το υπόλοιπο το έκοψα κυβάκια-αν και αρχικά σκέφτηκα να αφήσω μπαστουνάκια

Βάζουμε στην κατσαρόλα τα κυβάκια του λεμονιού και τη ζάχαρη.
Οι οδηγίες ανέφεραν διάφορες ποσότητες ζάχαρης-κυρίως "τόση ζάχαρη όση η σάρκα του λεμονιού".
Καταρχάς να πω ότι βρίσκω την έκφραση "σάρκα του λεμονιού" φρικτή. Μετά να πω ότι δεν έχω ζυγαριά κουζίνας.
Επίσης δεν έκατσα να βάλω τα κυβάκια του λεμονιού σε φλυτζάνι και μετά να βάλω ισόποση ζάχαρη-ώστε να πω τουλάχιστον ότι έβαλα ίσους ογκους.

Με το μάτι, υπολογισα ότι τα λεμόνια ήταν περίπου 4 φλυτζάνια (το έμπειρο μάτι μου λέμε τώρα) και έβαλα 3 φλυτζάνια ζάχαρη. Είχα αρχίσει να βράζει στο μεταξύ, δοκίμαζα που και που, μου φάνηκε μια χαρά.
Αλλά επειδή πριν δυό χρόνια είχα φτιάξει μια πικρή μαρμελάδα γκρέιπφρουτ, κι επειδή παντού στις οδηγίες για τα λεμόνια έλεγε ότι είναι πικρά/ξινά/και διάφορα άλλα αντι-μαρμελαδικά, έβαλα άλλο ένα φλυτζάνι. Τέσσερα λοιπόν στο σύνολο.
Βράζουμε με τη ζάχαρη και με τίποτα άλλο για 30-40 λεπτά και αυτό ήταν.

Νομίζω ότι έγινε υπέροχα εσπεριδοειδής.
Η τελική ετυμηγορία θα έρθει βέβαια από την ειδική επι των μαρμελάδων εσπεριδοειδών αδελφή της Σταυρούλας.

Σάββατο πρωί στον κήπο

Τα πιο απλά πράγματα, τα προφανή, τα καθημερινά. Η συνεχής υπενθύμιση προς εαυτόν ότι δεν είναι προφανή, ότι είναι πολύτιμα. Η απόλαυση. Η ευγνωμοσύνη.

καθημερινά

Σήμερα ένας πελάτης που του ενημέρωσα το βιβλιάριο και είχε μέσα 38 ευρώ γέλασε, είπε πάλι δεν με πλήρωσαν, τι να κάνω τώρα, τι να κάνω με 38 ευρώ, ούτε τσιγάρα δεν έχω επάνω μου, τι θα κάνω, και δεν έφευγε από μπροστά μου, αλλά δεν κλαψούριζε, γελούσε σαν να ήταν έξω από τον εαυτό του και τον παρατηρούσε.

* * *

Μου το είπε ένας γείτονας πρόσεχε μην αφήνεις κανέναν να μπει στην είσοδο, γυρνάνε και παριστάνουν ότι είναι από τηλεφωνικές εταιρίες για να μπαίνουν να βάζουν στα καλώδια και να παρακολουθούν τις συζητήσεις μας και να ξέρουν τις κινήσεις μας.
Γιαυτό κι εγώ, όταν η κοπέλα μού είπε άνοιξε μπάρμπα είμαστε από τον οτε ή κάτι τέτοιο κι έχωσε το πόδι της στην πόρτα για να μείνει ανοιχτή, της έδωσα και κατάλαβε. Ξύλο να δεις εκεί. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Στο πρόσωπο, στην κοιλιά, στα πλευρά, παντού. Την έκανα τόπι στο ξύλο.
Μετά όταν ήρθε το εκατό δεν έφυγα. Εκεί, κύριος. Είπα στους αστυνομικούς-διότι πριν μερικές μέρες είχα εγχειρήσει τον πατέρα του @#$%*&@, πηγαίνετε να ρωτήσετε για να μάθετε για μένα. Κι εκείνοι σφύριξαν στην κοπέλα φύγε για να μη βρεις τον μπελά σου.
Έτσι έληξε το ζήτημα και να δω τώρα αν θα ξανατολμήσει κανείς να προσπαθήσει να μπει μέσα.

δυό κουβέντες

Λυπήθηκα αλήθεια που δεν ήταν βολετό να ιδωθούμε στο Κάιρο. Θα ξαναιδωθούμε . Αλλά πού, πότε, ποιoς το ξέρει; Ίσως να το θελήσουν οι θεοί να βρεθούμε όπως το εύχομαι σε μια ελληνική ακρογιαλιά. Στο μεταξύ πρέπει να κρατήσουμε και τούτο είναι το πιο δύσκολο, θέλω να πω να διαφυλάξουμε, αν έχουμε κάτι πολύτιμο μέσα μας.

~ Ο Γιώργος Σεφέρης στον Νάνη παναγιωτόπουλο, Κάιρο 24.6.1941 (Αλληλογραφία, εκδ.Βιβλιοθήκη του Μουσείου Μπενάκη)

* * *

Η γιορτή της μητέρας.
Κοντεύεις πενήντα κι ακόμα επιζητάς την επιβράβευσή της.
Ακόμα τρέχεις να μοιραστείς τις επιτυχίες σου και ζητάς καθοδήγηση στα αδιέξοδά σου.
Αδιαφορεί, συνήθως, γιαυτά που εσύ θεωρείς σημαντικά στη ζωή σου. Για κείνην, πια, πιο σημαντικά είναι όσα μαθαίνει από την τηλεόραση. Μερικές φορές το αποδέχεσαι, αφού αυτή είναι η σχεδόν μοναδική καθημερινή της παρέα και ασχολία. Μερικές φορές πληγώνεσαι και μετά κάνεις τη δική σου μικρή προσωπική απεργία, απέχεις από την τηλεφωνική επικοινωνία σαν σαρανταοκτάχρονο πεισματάρικο παιδί.
Μερικές φορές την πετυχαίνεις δυνατή, και εκείνη τη μέρα οι κουβέντες της, οι συμβουλές της σε βάζουν σ'ένα δρόμο, όπως ζητάς, σου δινουν απαντήσεις, δύναμη.
Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρη.
Δεν μπορείς να είσαι σίγουρη αν η συμβουλή της είναι σωστή ή ότι πηγάζει από αγάπη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι, λόγω ιδιότητας, είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να πάρει από πάνω σου αυτήν την τεράστια πλάκα που σε πλακώνει και μετά να νιώσεις προστατευμένη. Όσο παράλογο και φρικτό κι αν ακούγεται, όσο κι αν δεν θέλεις.

the brand new project

Σκέφτομαι ότι είναι σαν γλιφιτζούρια ή σαν φουρφούρια, κι επειδή αυτή η δεύτερη λέξη λίγο με ξενίζει, σαν να μην την έχω ακούσει εδώ και χρόνια, ψάχνω να τη βρω και τι βρίσκω;

Φουρφούρι ορισμός: Απλό παιδικό παιχνιδάκι που αποτελείται από μια φτερωτή στηριγμένη σ' ένα ξυλάκι - περιστρέφεται με τον αέρα ή μ' ένα ελαφρύ φύσημα.
(Ω ναι, αυτό ακριβώς εννοώ, άρα τη σωστή λέξη χρησιμοποιησα!)

Και παρακάτω: Βορειοελλαδίτικη λέξη. Στη Νότια Ελλάδα το φουρφούρι λέγεται μύλος, ανεμόμυλος ή ανεμιστήρας.

βιβλία-σταθμοί

Πλάνη είναι να πιστεύει κανείς ότι πρέπει να διαλέξει, ότι πρέπει να κάνει αυτό που θέλει, ότι υπάρχουν όροι για την ευτυχία. Η Ευτυχία υπάρχει ή δεν υπάρχει. Αυτό που βαραίνει είναι η θέληση για ευτυχία, μια απέραντη, ενεργός πάντοτε συνείδηση. Τα υπόλοιπα-γυναίκες, έργα τέχνης, κοσμικές επιτυχίες- είναι απλά προσχήματα. Ένας καμβάς που περιμένει να τον κεντήσουμε.

~ Aπόσπασμα από τον Ευτυχισμένο Θάνατο του Καμύ

~ Vrouw bij een waslijn in de duinen, Anton Mauve, 1848 - 1888